Μίσος στους δρόμους

Η ξενοφοβική βία στην Ελλάδα

Σύνοψη

Ως άνθρωποι, δεν θα έπρεπε να μας φέρονται έτσι... Δεν είμαι ζώο για να με κυνηγούν με ξύλα.

—    Douglas Kesse, αιτών άσυλο από την Γκάνα, 11 Ιανουαρίου 2012

Τον Μάιο του 2011, τις ημέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία ενός Έλληνα, του Μανώλη Καντάρη, στο κέντρο της Αθήνας, συμμορίες Ελλήνων, επετίθεντο αδιακρίτως σε μετανάστες και αιτούντες άσυλο, τους οποίους κυνηγούσαν στους δρόμους, τους κατέβαζαν διά της βίας από τα λεωφορεία, τους χτυπούσαν και τους μαχαίρωναν, προφανώς ως αντίποινα για τη δολοφονία.

Η έξαρση της βίας κατά των μεταναστών προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες. Ωστόσο, οι επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο είχαν ξεκινήσει πολύ πριν από τον Μάιο του 2011 και, έκτοτε, συνεχίζονται με τρομακτική συχνότητα τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Μετανάστες και αιτούντες άσυλο μίλησαν στη Human Rights Watch για περιοχές της Αθήνας που αποτελούν πραγματικό άβατο μετά τη δύση του ηλίου λόγω του φόβου επιθέσεων από ομάδες, συχνά μαυροντυμένων, Ελλήνων με βίαιες διαθέσεις. Ο Yunus Mohammadi, πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας στην Ελλάδα, μας είπε ότι έχει αρχίσει να δείχνει σε νεοαφιχθέντες μετανάστες έναν χάρτη των Αθηνών, όπου σημειώνονται με κόκκινο οι περιοχές τις οποίες θα πρέπει να αποφεύγουν. «Αυτό ακριβώς έκανα στο Αφγανιστάν με τον Ερυθρό Σταυρό για τις περιοχές εκείνες που έπρεπε να αποφεύγει κανείς λόγω των εχθροπραξιών», δήλωσε ο Mohammadi. «Και ορίστε που κάνω το ίδιο σε μια ευρωπαϊκή χώρα».

Η Ελλάδα, μια χώρα που υπερηφανεύεται για το πνεύμα φιλοξενίας της, έχει την τελευταία δεκαετία καταστεί αναμφισβήτητα αφιλόξενη για πολλούς αλλοδαπούς. Ενώ οι τουρίστες είναι ευπρόσδεκτοι, οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εχθρικό περιβάλλον, όπου διατρέχουν τον κίνδυνο της κράτησης σε απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες, της ένδειας και της ξενοφοβικής βίας.

Η παρούσα Έκθεση στηρίζεται σε συνεντεύξεις που πήρε η Human Rights Watch από 59 άτομα τα οποία ήταν θύματα ή παρ’ ολίγον θύματα ξενοφοβικής επίθεσης, μεταξύ των οποίων και 51 σοβαρές επιθέσεις, στο διάστημα από τον Αύγουστο του 2009 μέχρι τον Μάιο του 2012. Μεταξύ των θυμάτων σοβαρών επιθέσεων ήταν μετανάστες και αιτούντες άσυλο εννέα διαφορετικών εθνικοτήτων, καθώς και δύο έγκυες γυναίκες. Οι μαρτυρίες των θυμάτων παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες: οι περισσότερες επιθέσεις γίνονται βράδυ, σε πλατείες ή κοντά σε αυτές· οι επιτιθέμενοι, μεταξύ των οποίων είναι και γυναίκες, κινούνται σε ομάδες και συχνά φορούν σκουρόχρωμα ρούχα, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μαντίλια ή κράνη· παρότι δεν σπανίζουν οι επιθέσεις ξυλοδαρμού με γυμνά χέρια, οι επιτιθέμενοι χρησιμοποιούν επίσης συχνά ρόπαλα ή μπουκάλια μπίρας ως όπλα· στις περισσότερες επιθέσεις τα θύματα δέχονται προσβολές και υποδείξεις ώστε να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι επιτιθέμενοι προβαίνουν μέχρι και σε ληστεία των θυμάτων.

Μεταξύ των μεταναστών και αιτούντων άσυλο που παραχώρησαν συνέντευξη στη Human Rights Watch ήταν ο Ali Rahimi, ένας Αφγανός αιτών άσυλο, ο οποίος τραυματίστηκε πέντε φορές στον θώρακα από μαχαίρι έξω από πολυκατοικία στον Άγιο Παντελεήμονα τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Mehdi Naderi, ένας Αφγανός μετανάστης χωρίς έγγραφα, ο οποίος φέρει εμφανή ουλή στη μύτη ύστερα από επίθεση που δέχθηκε τον Δεκέμβριο του 2011 από συμμορία που τον χτύπησε με ξύλα και μια σιδερόβεργα κοντά στην πλατεία Αττικής· και η Maria N., Αφγανή πρόσφυγας η οποία υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο αριστερό της χέρι τον Αύγουστο του 2011, όταν δύο άνδρες σε διερχόμενη μοτοσικλέτα την χτύπησαν με ξύλινο ρόπαλο που έφερε σιδερένια καρφιά.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Ελλάδα έχει καταστεί η κυριότερη πύλη εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τους μετανάστες χωρίς έγγραφα και τους αιτούντες άσυλο από την Ασία και την Αφρική. Η επί σειρά ετών κακή διαχείριση των πολιτικών μετανάστευσης και ασύλου και πιο πρόσφατα η βαθιά οικονομική κρίση έχουν αλλάξει τη δημογραφική εικόνα της πρωτεύουσας. Ειδικότερα, το κέντρο της Αθήνας φιλοξενεί μεγάλο πληθυσμό αλλοδαπών, οι οποίοι ζουν σε συνθήκες ένδειας, διαμένοντας σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, πλατείες και πάρκα. Οι ανησυχίες για την αύξηση της εγκληματικότητας και την υποβάθμιση του αστικού κέντρου αποτελούν πλέον κυρίαρχο στοιχείο των καθημερινών συζητήσεων, καθώς και του πολιτικού λόγου.

Κόμματα από ολόκληρο το ιδεολογικό φάσμα συσχετίζουν συστηματικά και ρητά την παράνομη μετανάστευση με τα δεινά της πρωτεύουσας. Η παράνομη μετανάστευση και η εγκληματικότητα στην Αθήνα αποτέλεσαν κορυφαία θέματα της πολιτικής ατζέντας πριν από τις εθνικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Τα τελευταία χρόνια, κόμματα με εθνικιστική και ακροδεξιά ιδεολογία, όπως η Χρυσή Αυγή, έχουν αυξήσει σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη και τη δημοτικότητά τους εκμεταλλευόμενα ως επί το πλείστον το αντιμεταναστευτικό αίσθημα. Έχοντας καταλάβει μία έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας το 2010, η Χρυσή Αυγή έλαβε ικανό ποσοστό ψήφων στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, ώστε να διασφαλίσει την είσοδό της στη Βουλή για πρώτη φορά στα χρονικά του κόμματος. Θα καταλάβει συνολικά 18 έδρες.

Η εκμετάλλευση των εύλογων ανησυχιών που δημιουργεί η εγκληματικότητα, σε συνδυασμό με τη γενικότερη δυσχέρεια λόγω της οικονομικής κρίσης, φαίνεται ότι καλλιέργησε ένα κλίμα μη ανεκτικότητας απέναντι στους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο. Όπως δήλωσε κάτοικος της Αθήνας: «Δεν ήμουν ποτέ ρατσίστρια, αλλά τώρα πλέον έχω γίνει. Γιατί δεν μπορούμε να τους στείλουμε όλους πίσω;» Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί στο κέντρο της πρωτεύουσας οι επονομαζόμενες «ομάδες πολιτών», ως αυτόκλητες συνοικιακές μονάδες περιπολίας, οι οποίες οργανώθηκαν, όπως ισχυρίζονται, για να εκτελούν περιπολίες στους δρόμους και να προστατεύουν τους κατοίκους, απαλλάσσοντάς τους από τους μετανάστες. Σε ολόκληρη την πόλη υπάρχουν αναρτημένες αφίσες με άκρως αντιμεταναστευτικό περιεχόμενο, οι οποίες φέρουν την υπογραφή αυτών των ομάδων. Παρότι δεν υπάρχουν γνωστές αναλύσεις της αστυνομίας ή δικαστικές αποφάσεις που να συσχετίζουν τις ομάδες πολιτών με τις ομάδες που εξαπολύουν βίαιες επιθέσεις κατά μεταναστών και αιτούντων άσυλο, υπάρχουν ωστόσο κάποια στοιχεία που υποδεικνύουν ότι οι δράστες των βίαιων επιθέσεων είναι μέλη αυτών των ομάδων ή συνδέονται με αυτές. Δύο άνδρες και μία γυναίκα, σε βάρος των οποίων εκκρεμεί δίκη για τον τραυματισμό με μαχαίρι ενός Αφγανού αιτούντος άσυλο τον Σεπτέμβριο του 2011, εικάζεται ότι είναι μέλη ομάδας πολιτών. Τέτοιες ομάδες έχουν υπογράψει αφίσες με απειλιτικό περιεχόμενο,  οι οποίες έχουν αναρτηθεί στο κέντρο της Αθήνας. Οι κάτοικοι επιδοκιμάζουν –ή κατηγορούν– τις εν λόγω ομάδες για τη δράση τους κατά των μεταναστών, όπως, μεταξύ άλλων, για το κλείσιμο της παιδικής χαράς στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, επειδή συναθροίζονταν πάρα πολλοί αλλοδαποί.

Η πραγματική έκταση της ξενοφοβικής βίας στην Ελλάδα δεν είναι γνωστή. Τα στατιστικά στοιχεία της πολιτείας δεν είναι αξιόπιστα, λόγω των ανεπαρκειών που διαπιστώνονται στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και αφορούν, αρχής γενομένης από την επιβολή του νόμου, την αναγνώριση, τη διερεύνηση και τη δίωξη κατά τρόπο άρτιο των εγκλημάτων μίσους. Η ελλιπής καταγγελία των περιστατικών βίας από τα θύματα, και ειδικότερα τους μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα, συνιστά επίσης σημαντικό πρόβλημα. Σε ολόκληρη την επικράτεια η ελληνική πολιτεία κατέγραψε μόλις δύο εγκλήματα μίσους το 2009 και μόνο ένα το 2008. Τον Μάιο του 2012 ανώτερος εισαγγελικός λειτουργός της Αθήνας, στον οποίο έχει ανατεθεί η συγκέντρωση όλων των στοιχείων που σχετίζονται με εγκλήματα μίσους, δήλωσε στη Human Rights Watch ότι εννέα υποθέσεις από το 2011 στην Αθήνα τελούσαν υπό διερεύνηση ως πιθανά εγκλήματα μίσους.

Μη κυβερνητικές πηγές συμβάλλουν στην αναπλήρωση των κενών. Τον Ιούνιο του 2011, σύμφωνα με την εκτίμηση του προέδρου της ΜΚΟ « Γιατροί του Κόσμου » Νικήτα Κανάκη, 300 θύματα ρατσιστικών επιθέσεων είχαν καταφύγει για ιατρική βοήθεια στην κλινική της οργάνωσης στην Αθήνα κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011. Ο Τζανέτος Αντύπας, επικεφαλής της ελληνικής μη κυβερνητικής οργάνωσης «Πράξις», δήλωσε την ίδια εποχή ότι είχαν παράσχει ιατρική περίθαλψη σε περισσότερα από 200 θύματα κατά το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα. Τέλος, ένα δίκτυο ΜΚΟ κατέγραψε 63 περιστατικά στο διάστημα από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του 2011 στην Αθήνα και στην Πάτρα.

Η Ελλάδα έχει σαφή υποχρέωση, βάσει του Διεθνούς Δικαίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να λάβει αποτελεσματικά μέτρα για την αποτροπή της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, τη διερεύνηση των εγκλημάτων και τη δίωξη των δραστών και οφείλει να καταδικάσει δημόσια και απερίφραστα αυτού του είδους τη βία. Αυτές οι υποχρεώσεις ισχύουν είτε οι δράστες είναι κρατικοί λειτουργοί είτε όχι.

Ωστόσο, από τις περιπτώσεις που τεκμηριώνονται στην παρούσα Έκθεση καταδεικνύεται ότι οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο έχουν ελάχιστες πιθανότητες να δικαιωθούν. Τα θύματα ξενοφοβικών επιθέσεων στην Αθήνα αντιμετωπίζουν πολλά εμπόδια στην προσπάθειά τους να καταγγείλουν τα ποινικά αδικήματα και να κινητοποιήσουν τις διωκτικές αρχές. Οι εισαγγελείς και τα δικαστήρια δεν έχουν έως τώρα επιδείξει επιθετική στάση στη δίωξη της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας αυτής καθαυτήν. Ανήσυχες για την οικονομική κρίση και απασχολημένες με τον έλεγχο της παράνομης μετανάστευσης, οι ελληνικές αρχές –καθώς τόσο η ΕΕ όσο και η ευρύτερη διεθνής κοινότητα– σε μεγάλο βαθμό κλείνουν τα μάτια.

Από θεωρητικής άποψης υπάρχουν τα νομικά μέσα και οι κατευθυντήριες γραμμές προς την αστυνομία. Η Ελλάδα, ευθυγραμμιζόμενη με το δεσμευτικό δίκαιο της ΕΕ, προχώρησε το 2008 στην τροποποίηση του Ποινικού της Κώδικα καθιερώνοντας το ρατσιστικό κίνητρο ως επιβαρυντική περίσταση κατά την επιμέτρηση της ποινής. Με εγκύκλιο διαταγή που εξέδωσε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το 2006 προς την Ελληνική Αστυνομία δόθηκε εντολή στις αστυνομικές αρχές να διερευνούν την ύπαρξη πιθανών ρατσιστικών κινήτρων κατά την τέλεση αξιόποινης πράξης όταν το επικαλούνται οι παθόντες  και οι μάρτυρες ενός εγκλήματος, όταν υπάρχουν ενδείξεις με βάση στοιχεία αποδεκτά από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, όταν το ομολογούν οι φερόμενοι ως δράστες ενός εγκλήματος ή όταν οι φερόμενοι ως δράστες και τα θύματα του εγκλήματος αυτοπροσδιορίζονται ή ανήκουν σε διαφορετικές φυλετικές, θρησκευτικές και κοινωνικές ομάδες.

Από πρακτικής άποψης, οι αστυνομικές αρχές δεν φαίνονται επαρκώς προετοιμασμένες ή διατεθειμένες να διερευνήσουν καταγγελίες ρατσιστικής βίας. Οι αστυνομικές ακαδημίες δεν παρέχουν εξειδικευμένη πρακτική εκπαίδευση και δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι αστυνομικοί επιφορτισμένοι με τη διενέργεια ή την εποπτεία ερευνών που αφορούν πιθανά εγκλήματα μίσους. Παρότι οι δυνάμεις άμεσης δράσης θα διασφαλίσουν την παροχή άμεσης βοήθειας –π.χ. με την κλήση ασθενοφόρου– η Human Rights Watch έχει επανειλημμένα πληροφορηθεί ότι η αστυνομία αποθαρρύνει τα θύματα από την υποβολή εγκλήσεων ή μηνύσεων.

Θύματα από τα οποία πήραμε συνέντευξη αναφέρθηκαν σε αστυνομικούς υπαλλήλους οι οποίοι τους είχαν πει ότι ήταν μάταιο να προχωρήσουν σε μήνυση εάν δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν με βεβαιότητα τους δράστες ή ότι θα ήταν προτιμότερο να οργανωθούν και να ανταποδώσουν με τον ίδιο τρόπο. Η αστυνομία δήλωσε στη Human Rights Watch ότι δεν είναι εύκολο να διερευνηθούν εγκλήματα στα οποία εμπλέκονται κουκουλοφόροι δράστες. Ωστόσο, η απροθυμία της αστυνομίας να λάβει προληπτικά μέτρα ή να διενεργεί έρευνες ακόμη και σε περιοχές στις οποίες η βία είναι προβλέψιμη και επαναλαμβανόμενη καθιστά την επιχειρηματολογία αυτή κενή περιεχομένου. Τρία θύματα τα οποία ενέμειναν στην πρόθεσή τους να προχωρήσουν σε μήνυση ενημερώθηκαν ότι θα πρέπει να καταθέσουν παράβολο 100 ευρώ, το οποίο καθιερώθηκε στα τέλη του 2010, προκειμένου να αποθαρρύνεται η υποβολή μηνύσεων για ασήμαντη αφορμή, παρά το γεγονός ότι, όπως δήλωσαν δικαστικοί λειτουργοί στη Human Rights Watch, τα εγκλήματα μίσους θα διώκονται αυτεπάγγελτα χωρίς να απαιτείται η υποβολή έγκλησης (και η κατάθεση παραβόλου) εκ μέρους του θύματος. Τέλος, μετανάστες που δεν διέθεταν νόμιμα έγγραφα πληροφορήθηκαν ότι θα τεθούν υπό κράτηση εάν επιμείνουν στην κίνηση ποινικής έρευνας.

Πράγματι, ο φόβος της κράτησης και της απέλασης αναδείχθηκε στις συνεντεύξεις ως ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους οι μετανάστες απέφευγαν να ζητήσουν τη συνδρομή της αστυνομίας ύστερα από επίθεση που είχαν δεχθεί, αν και η Human Rights Watch δεν κατέγραψε περιπτώσεις στις οποίες τα θύματα πράγματι τέθηκαν υπό διοικητική κράτηση ή απελάθηκαν από την Ελλάδα μετά την υποβολή μήνυσης.

Ο τρόπος απόκρισης της δικαιοσύνης υπήρξε επίσης ανεπαρκής. Όπως επισημάνθηκε ανωτέρω, το ρατσιστικό κίνητρο καθιερώθηκε το 2008 ως επιβαρυντική περίσταση κατά την τέλεση αξιόποινης πράξης, παρέχοντας στους δικαστές τη διακριτική ευχέρεια να επιβάλλουν την ανώτατη προβλεπόμενη ποινή για οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα. Εξ όσων γνωρίζουμε, στα τέσσερα περίπου χρόνια από τη θέσπισή της η επιβαρυντική περίσταση του ρατσιστικού κινήτρου δεν έχει εφαρμοστεί ούτε μία φορά. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών δεν διαθέτει εξειδικευμένους εισαγγελείς για τον άμεσο χειρισμό ή την εποπτεία των υποθέσεων που αφορούν εγκλήματα μίσους, συμπεριλαμβανομένων και εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας.

Οι ελληνικές αρχές τείνουν να υποβαθμίζουν σε μεγάλο βαθμό την έκταση του προβλήματος· εντούτοις, πρόσφατα ελήφθησαν θετικά μέτρα. Διυπουργική ομάδα εργασίας συνεδρίασε τον Απρίλιο του 2012 προκειμένου να συζητήσει σχετικά με στοχευμένα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για την αύξηση της ευαισθητοποίησης των αστυνομικών αρχών σε θέματα ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, καθώς και προσπάθειες που θα πρέπει να καταβληθούν για τη βελτίωση της καταγραφής των εγκλημάτων μίσους. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται η χρήση ενός ειδικού εντύπου από την αστυνομία και το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, καθώς και η δημιουργία μιας κεντρικής βάσης δεδομένων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Επίσης, τον Απρίλιο του 2012, το Υπουργείο Δικαιοσύνης ζήτησε από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να εκδώσει ειδικές κατευθυντήριες γραμμές για τους εισαγγελείς, προκειμένου να συνδράμει το έργο τους στην αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας. Τέλος, εξετάζεται η μεταρρύθμιση του Ποινικού Δικαίου ώστε να διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής της επιβαρυντικής περίστασης του ρατσιστικού κινήτρου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην τήρηση εκ μέρους της Ελλάδας των υποχρεώσεών της για αποτελεσματική πρόληψη και δίωξη της ρατσιστικής βίας. Μέχρι στιγμής τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα δεν έχουν δώσει παρά ελάχιστη έως καθόλου προσοχή στα εντεινόμενα αντιμεταναστευτικά αισθήματα και στα κρούσματα βίας σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο. Εντούτοις, αυτή ακριβώς η πίεση που ασκείται στην Ελλάδα από τους Ευρωπαίους γείτονές της,  ώστε αφενός να αναλάβει την ευθύνη για δυσανάλογο αριθμό αιτούντων άσυλο και αφετέρου να ασφαλίσει τόσο τα εσωτερικά της σύνορα προς την ΕΕ όσο και τα εξωτερικά της σύνορα, έχει συντελέσει στη σημερινή μη βιώσιμη κατάσταση. Οι αυστηρές περικοπές του προϋπολογισμού λόγω των μέτρων λιτότητας της Ελλάδας έχουν επίσης επιβαρύνει σημαντικά το αστυνομικό σώμα και την παροχή υπηρεσιών που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην άμβλυνση των κοινωνικών εντάσεων που τροφοδοτούν τη βία.

Ωστόσο, η σκληρή αυτή πραγματικότητα δεν απαλλάσσει την Ελλάδα από την υποχρέωσή της να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται το γεγονός ότι επιτρέπεται σε βίαιες συμμορίες να βλάπτουν μετανάστες και αιτούντες άσυλο απολαμβάνοντας καθεστώς ατιμωρησίας. Οι ελληνικές αρχές πρέπει να λάβουν επειγόντως μέτρα για την πάταξη αυτού του ανησυχητικού φαινομένου.

Κύριες συστάσεις

Προς την ελληνική κυβέρνηση

• Να καταδικάσει δημόσια και απερίφραστα, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, τα περιστατικά ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας.

• Να αντιμετωπίσει επειγόντως τυχόν ανεπάρκειες που διαπιστώνονται κατά την αστυνομική δράση και συνδέονται με την πρόληψη και τη διερεύνηση καταγγελιών ρατσιστικής βίας
  • δρομολογώντας ταχέως τις διαδικασίες θεσμοθέτησης του ειδικού εντύπου για την καταγραφή καταγγελιών περί ρατσιστικής βίας, καθώς και της κεντρικής βάσης δεδομένων
  • διασφαλίζοντας ότι θα παρέχεται σε όλους τους αστυνομικούς υπαλλήλους όλων των βαθμών υποχρεωτική και κατάλληλη εκπαίδευση, καθώς και εντός της υπηρεσίας εκπαίδευση σε θέματα εντοπισμού, πρόληψης, απόκρισης και διερεύνησης εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας
  • κοινοποιώντας λεπτομερείς κατευθυντήριες γραμμές για την αστυνομία σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας
• Να υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί μια προληπτική στρατηγική, για την καταπολέμηση της ξενοφοβικής βίας, συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης ανάπτυξης δυνάμεων για την επιβολή του νόμου σε περιοχές με υψηλά ποσοστά αυτού του είδους βίας.
• Να διασφαλίσει, είτε διά νόμου ή μέσω δεσμευτικών εγκυκλίων, ότι, ανεξάρτητα από το είδος του αδικήματος, για κάθε αξιόποινη πράξη που μπορεί να χαρακτηριστεί ως έγκλημα μίσους χωρεί αυτεπάγγελτη παρέμβαση της δημόσιας αρχής –έρευνα και ποινική δίωξη– χωρίς να απαιτείται η κατάθεση του παραβόλου 100 ευρώ από τα θύματα.
• Να βελτιώσει τον τρόπο απόκρισης της δικαιοσύνης
  • προβαίνοντας σε μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα, προκειμένου να διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής της επιβαρυντικής περίστασης του ρατσιστικού κινήτρου
  • διασφαλίζοντας ότι θα παρέχεται σε εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς κατάλληλη εκπαίδευση σε θέματα ελληνικής και ευρωπαϊκής αντιρατσιστικής νομοθεσίας, μέσω της συμπερίληψης, μεταξύ άλλων, ειδικών σεμιναρίων σε κύκλους μαθημάτων συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης
  • ενθαρρύνοντας τον διορισμό ενός ή και περισσότερων εξειδικευμένων εισαγγελικών λειτουργών σε σημαντικές εισαγγελίες, συμπεριλαμβανομένης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, προκειμένου να παρέχουν τεχνική εμπειρογνωμοσύνη σε συναδέλφους οι οποίοι χειρίζονται τη δίωξη τέτοιου είδους υποθέσεων

Προς την Ευρωπαϊκή Ένωση

• Η Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οφείλει να αξιολογεί τον βαθμό συμμόρφωσης της Ελλάδας προς τις υποχρεώσεις που υπέχει στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ό,τι αφορά την πρόληψη και τη δίωξη ρατσιστικών και άλλων μισαλλόδοξων πράξεων βίας και να παρέχει χρηματοδοτική στήριξη σε πρωτοβουλίες οι οποίες επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν τις ανεπάρκειες που παρατηρούνται στον τρόπο απόκρισης της πολιτείας σε εκδηλώσεις ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, καθώς και σε εκστρατείες ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης.

Μεθοδολογία

Η παρούσα Έκθεση στηρίζεται σε έρευνα την οποία διεξήγαγε η Human Rights Watch στην Αθήνα τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2011, καθώς και τον Ιανουάριο και τον Μάιο του 2012. Επιλέξαμε να εστιάσουμε στην Αθήνα, επειδή η υποστηρικτική έρευνα, η οποία περιλάμβανε παρακολούθηση των μέσων ενημέρωσης και ανταλλαγές πληροφοριών με ΜΚΟ στην Ελλάδα, υπέδειξε ότι το πρόβλημα της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας είναι εντονότερο στην πρωτεύουσα. Παρότι το γεωγραφικό εύρος της παρούσας έρευνας και τα διαθέσιμα δεδομένα δεν μας επιτρέπουν να εξαγάγουμε συμπεράσματα σχετικά με την έκταση της ξενοφοβικής βίας στην υπόλοιπη επικράτεια, πιστεύουμε ότι μπορούν να αντληθούν διδάγματα για την ανάληψη δράσεων σε εθνική κλίμακα με σκοπό την ανάσχεση της αυξανόμενης ξενοφοβίας.

Πήραμε συνεντεύξεις από 79 μετανάστες, αιτούντες άσυλο και νομίμως διαμένοντες αλλοδαπούς στην Ελλάδα, οι οποίοι κατάγονταν από διάφορες χώρες όπως, μεταξύ άλλων, το Αφγανιστάν, η Βουλγαρία, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Αίγυπτος, η Γκάνα, το Ιράν, το Μαρόκο, το Πακιστάν, η Σενεγάλη, η Σομαλία και το Σουδάν. Πενήντα εννέα εξ αυτών είχαν δεχθεί επίθεση, συμπεριλαμβανομένων 51 σοβαρών επιθέσεων, ή διέφυγαν σώοι ύστερα από απόπειρα επίθεσης σε βάρος τους. Είκοσι εξ αυτών δεν είχαν βιώσει περιστατικά συναφή με το θέμα στο οποίο εστιάζει η παρούσα Έκθεση, αν και τέσσερις είχαν υπάρξει μάρτυρες επιθέσεων.

Δύο μέλη του προσωπικού της Human Rights Watch διεξήγαγαν τις συνεντεύξεις με τα θύματα, τόσο από κοινού όσο και χωριστά. Στις περιπτώσεις ατόμων που ήταν σε θέση να εκφραστούν στα ελληνικά η συνέντευξη έγινε από μέλος του προσωπικού που μιλούσε ελληνικά. Και οι δύο ερευνήτριες της Human Rights Watch πραγματοποίησαν τις συνεντεύξεις στη μητρική γλώσσα του εκάστοτε συνεντευξιαζόμενου με τη βοήθεια διερμηνέων. Ορισμένες συνεντεύξεις με θύματα έγιναν στα γαλλικά, μια γλώσσα την οποία μιλούν και οι δύο ερευνήτριες. Οι διερμηνείς έλαβαν αμοιβή για τις υπηρεσίες τους.

Όπου σημειώνεται, χρησιμοποιήσαμε ψευδώνυμο στις περιπτώσεις που αυτό μας ζητήθηκε προκειμένου να προστατεύσουμε την ταυτότητα μεταναστών που δεν διέθεταν έγγραφα. Σύμφωνα με την πολιτική της Human Rights Watch, για όλα τα παιδιά χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα, ακολουθούμενα από ένα αρχικό γράμμα. Μιλήσαμε επίσης με έναν αστυνομικό υπάλληλο υπό τον όρο ότι θα τηρηθεί η ανωνυμία του. Σε μερικές περιπτώσεις τα άτομα που μας παραχώρησαν συνέντευξη αρνήθηκαν να δώσουν τα πραγματικά τους ονόματα· για όλες τις άλλες περιπτώσεις η Human Rights Watch διαθέτει αρχείο με τα πραγματικά ονόματα. Όλα τα άτομα από τα οποία πήραμε συνέντευξη ενημερώθηκαν για τον σκοπό της συνέντευξης και για το γεγονός ότι η μαρτυρία τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε δημοσίευση. Δεν προτάθηκαν ούτε προσφέρθηκαν κίνητρα στα πρόσωπα που μας παραχώρησαν συνεντεύξεις.

Μιλήσαμε επίσης με περισσότερα από δώδεκα μέλη προσωπικού από ισάριθμες οργανώσεις, μεταξύ των οποίων οι «Αίτημα», «Πράξις», «Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες», «Οικουμενικό Πρόγραμμα Προσφύγων», «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» (Médécins sans Frontières), «Γιατροί του Κόσμου» (Médécins du Monde) και «Βαβέλ» (ΜΚΟ που παρέχει υπηρεσίες ψυχικής υγείας σε μετανάστες), καθώς και ενώσεις κοινοτήτων μεταναστών, μεταξύ των οποίων το «Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών» και το «Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων», η «Αφγανική Κοινότητα Ελλάδας» και η «Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδας». Συναντηθήκαμε με εκπροσώπους της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα και με τον πρώην αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ο οποίος είναι Έλληνας. Τέλος, συναντήσαμε τον πανοσιότατο αρχιμανδρίτη πατέρα Μάξιμο, πρωτοσύγκελλο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και ιερέα του ναού του Αγίου Παντελεήμονα.

Πραγματοποιήσαμε συναντήσεις με οκτώ ανώτερους αξιωματικούς της αστυνομίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, οκτώ εισαγγελείς, έναν αξιωματούχο του Υπουργείου Δικαιοσύνης και ένα εκλεγμένο μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας. Συναντήσαμε επίσης την Ελληνίδα Συνήγορο του Πολίτη και τον βοηθό της, καθώς και ένα μέλος του προσωπικού της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Σχεδόν όλες οι συνεντεύξεις με κρατικούς λειτουργούς έγιναν στα ελληνικά με μετάφραση προς τα αγγλικά, παρουσία ενός μέλους από το προσωπικό της Human Rights Watch το οποίο μιλούσε ελληνικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις το εν λόγω μέλος του προσωπικού της Human Rights Watch που μιλούσε ελληνικά εκτελούσε και χρέη διερμηνέα· στις περισσότερες περιπτώσεις υπήρχε επαγγελματίας διερμηνέας. Δύο συνεντεύξεις με κρατικούς λειτουργούς έγιναν στα γαλλικά.

Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αρνήθηκε το αίτημά μας για συνάντηση με τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς των αστυνομικών τμημάτων Αγίου Παντελεήμονα, Ομονοίας, Κυψέλης και Ακροπόλεως.

I. Ιστορικό

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που υπερηφανεύεται για το πνεύμα φιλοξενίας της. Την τελευταία δεκαετία, ωστόσο, έχει καταστεί αναμφισβήτητα αφιλόξενη για ορισμένους αλλοδαπούς. Ενώ οι τουρίστες είναι γενικά ευπρόσδεκτοι, οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ολοένα και πιο εχθρικό περιβάλλον, όπου διατρέχουν τον κίνδυνο της κράτησης σε απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες, της ένδειας και της ξενοφοβικής βίας.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια η μετανάστευση προς την Ελλάδα έχει αυξηθεί δραματικά. Η κατάρρευση των κομουνιστικών καθεστώτων στην ευρύτερη γειτονία της στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές του 1990 πυροδότησαν ευρείας κλίμακας κύματα μετανάστευσης από τις βαλκανικές χώρες, ιδίως την Αλβανία. Από το 1991 έως το 2001 ο πληθυσμός των μεταναστών υπερτριπλασιάστηκε και έφτασε σε ποσοστό 7,3% του συνολικού πληθυσμού, με τους Αλβανούς να αποτελούν την πολυπληθέστερη εθνική ομάδα.[1]

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Ελλάδα έχει καταστεί η κυριότερη πύλη εισόδου για τους μετανάστες χωρίς έγγραφα και τους αιτούντες άσυλο από την Ασία και την Αφρική, εν μέρει λόγω των χερσαίων συνόρων της με την Τουρκία, που αποτελεί σημαντική οδό διέλευσης προς την Ευρώπη. Ο οργανισμός εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Frontex, δήλωσε στα τέλη του 2010 ότι στην Ελλάδα σημειώνεται το 90% των περιπτώσεων παράνομης διέλευσης συνόρων προς την ΕΕ.[2] Το 2011 ο Frontex κατέγραψε 55.000 περιπτώσεις παράνομης διέλευσης στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας, δηλαδή αύξηση κατά 17% σε σχέση με το προηγούμενο έτος.[3] Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ελληνικής κυβέρνησης, οι Αφγανοί αποτελούν μακράν την πολυπληθέστερη εθνική ομάδα ατόμων που εισήλθαν στην Ελλάδα το 2011, με δεύτερους κατά σειρά τους Πακιστανούς.[4] Σύμφωνα με την εκτίμηση των ελληνικών αρχών, τον Απρίλιο του 2012 διέμεναν στην Ελλάδα έως και ένα εκατομμύριο μετανάστες χωρίς έγγραφα.[5]

Οικονομική και ανθρωπιστική κρίση

Η αποτυχία των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν συνεκτικές μεταναστευτικές πολιτικές, η χρόνια κακοδιαχείριση του συστήματος ασύλου και, πιο πρόσφατα, η βαθιά οικονομική κρίση και η συνακόλουθη λιτότητα έχουν οξύνει το φαινόμενο που η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) χαρακτήρισε στα τέλη του 2010 ως «ανθρωπιστική κρίση».[6] Αναρίθμητοι μετανάστες χωρίς έγγραφα και αιτούντες άσυλο ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, διαμένοντας σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, πλατείες, πάρκα, ακόμη και δάση. Για πολλούς, είτε πρόκειται για οικονομικούς μετανάστες είτε για αιτούντες άσυλο, απώτερος στόχος είναι να μεταβούν μέσω Ελλάδας σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκατοντάδες αλλοδαποί συναθροίζονται σε πόλεις με λιμάνια, όπως η Πάτρα και η Ηγουμενίτσα, αναζητώντας μια ευκαιρία να επιβιβαστούν κρυφά σε φορτηγά και πλοία με προορισμό την Ιταλία, συχνά θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους ή τη σωματική τους ακεραιότητα για να επιτύχουν τον στόχο τους. Στα τέλη Νοεμβρίου 2011 η Human Rights Watch μίλησε επίσης με 17 μετανάστες στην Πάτρα, μεταξύ των οποίων και με δέκα παιδιά, που έκαναν λόγο για σωματική κακοποίηση εκ μέρους των αρχών επιβολής του νόμου μέσα και γύρω από την περιοχή του λιμανιού.[7]

Είναι αδύνατον να υπολογιστεί ο αριθμός των μεταναστών χωρίς έγγραφα, οι οποίοι, παρότι πληρούν τα κριτήρια όσον αφορά το καθεστώς διεθνούς προστασίας λόγω των κινδύνων που αντιμετωπίζουν στις χώρες τους, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να υποβάλουν αίτημα ασύλου στην Ελλάδα. Παρά τις μεταρρυθμίσεις που θεσπίστηκαν στα τέλη του 2010, το ελληνικό σύστημα ασύλου παραμένει σε μεγάλο βαθμό δυσλειτουργικό, καταγράφοντας το χαμηλότερο ποσοστό αναγνώρισης προσφύγων σε πρώτο βαθμό στην Ευρώπη (κάτω από 1% το 2011) και παρουσιάζοντας σοβαρά εμπόδια στην υποβολή αιτημάτων ασύλου. [8] Κατά τον χρόνο σύνταξης της παρούσας Έκθεσης το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αθήνα εξακολουθούσε να λαμβάνει είκοσι αιτήματα ασύλου την εβδομάδα. Τον Μάρτιο του 2012 η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) επέκρινε το γεγονός ότι περισσότερα από 100 άτομα, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά, διανυκτερεύουν έξω από το αστυνομικό τμήμα κάθε Παρασκευή με την ελπίδα να συμπεριληφθούν στους είκοσι τυχερούς που θα επιλεγούν για να καταθέσουν το αίτημά τους για άσυλο το Σάββατο το πρωί. [9]

Πέντε Επιτροπές Προσφυγών, οι οποίες συστάθηκαν τον Φεβρουάριο του 2011, και πέντε ακόμη, οι οποίες συστάθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2011, χειρίζονταν τον τεράστιο όγκο των 38.000 υποθέσεων που εκκρεμούσαν από τον Οκτώβριο του 2011. [10] Τον Μάρτιο του 2012 η πολιτεία προχώρησε σε δύο θεσμικές μεταρρυθμίσεις με στόχο να διορθωθεί ο δυσλειτουργικός τρόπος αντιμετώπισης των αιτούντων άσυλο: μια νέα Υπηρεσία Ασύλου και μια Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής, οι οποίες, μόλις ξεκινήσουν να λειτουργούν κανονικά, θα αναλάβουν, αντίστοιχα, όλες τις αρμοδιότητες για τη διεκπεραίωση των αιτημάτων ασύλου από την αστυνομία και την παροχή κατάλληλων εγκαταστάσεων υποδοχής για τους αιτούντες άσυλο. Ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης παραδέχθηκε, τον Απρίλιο του 2012, ότι η Ελλάδα είχε δαπανήσει μέχρι τότε μόνο 40 εκατομμύρια ευρώ από τα 250 εκατομμύρια ευρώ που διατέθηκαν ως χρηματοδότηση από την ΕΕ για τη διαχείριση της μετανάστευσης και του ασύλου. [11]

Ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος σε γενικές γραμμές αναθέτει την ευθύνη για την εξέταση των αιτημάτων ασύλου στην πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία εισέρχεται ο αιτών άσυλο, επιβάρυνε σημαντικά τη θέση της Ελλάδας.[12] Ο κανονισμός επιτρέπει στα κράτη μέλη να επαναπροωθούν τους αιτούντες άσυλο στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην ΕΕ· δεδομένου ότι η γεωγραφική θέση της Ελλάδας βρίσκεται στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ και αποτελεί δημοφιλή οδό διέλευσης προς την Ευρώπη, ο κανονισμός «Δουβλίνο II» επιδείνωσε τον ήδη μεγάλο φόρτο της Ελλάδας σε εκκρεμή αιτήματα ασύλου και προσφυγές, επιβαρύνοντας περαιτέρω τις ήδη υπερπλήρεις εγκαταστάσεις κράτησης της χώρας.[13] Το 2011 πολλά κράτη μέλη της ΕΕ ανέστειλαν τις επαναπροωθήσεις προς την Ελλάδα με βάση τον κανονισμό «Δουβλίνο ΙΙ» και ύστερα από απόφαση που εξέδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τον Ιανουάριο του 2011, σύμφωνα με την οποία η επαναπροώθηση ενός Αφγανού αιτούντος άσυλο από το Βέλγιο στην Ελλάδα τον εξέθεσε σε σκληρές, απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες μεταχείρισης στην Ελλάδα.[14]

Η πίεση που ασκείται στην Ελλάδα να αναλάβει, αφενός, την ευθύνη για δυσανάλογο αριθμό αιτούντων άσυλο και να εμποδίσει, αφετέρου, τους υπηκόους τρίτων χωρών να διέρχονται παράνομα τα εσωτερικά της σύνορα προς την ΕΕ συνεπάγεται ότι πολλοί αιτούντες άσυλο βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση η οποία σε έκθεση της Human Rights Watch του 2008 είχε χαρακτηρισθεί ως «περιστρεφόμενη πόρτα».[15]

Ειδικότερα, οι Έλληνες που ζουν εδώ και πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας είδαν τις συνοικίες τους να αλλάζουν δραματικά με την εισροή μεταναστών και αιτούντων άσυλο. Το γεγονός αυτό έχει επηρεάσει τη στάση τους απέναντι σε αυτούς τους αλλοδαπούς. Ένας κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα επιδοκίμασε τη δράση της Χρυσής Αυγής στη συνοικία του. Το κόμμα, όπως είπε, «έδιωξε όλους τους μαύρους, οι οποίοι [μας] είχανε πλημμυρίσει... ακόμα και στη δική μου πολυκατοικία... ήτανε γεμάτη [με μαύρους]... και φύγανε. Αυτοί που ήτανε οι βρωμεροί, που είχανε όλες τις αρρώστιες, φύγανε γιατί έπρεπε να φύγουνε». [16]

Η ανησυχία σε σχέση με τον αντίκτυπο της μετανάστευσης στον κοινωνικό ιστό των τοπικών κοινωνιών είναι εύλογη. Η αίσθηση της αύξησης των αποκαλούμενων εγκλημάτων επιβίωσης που διαπράττονται από ενδεείς μετανάστες και αιτούντες άσυλο, καθώς και η εκμετάλλευση αυτών των πληθυσμών από το οργανωμένο έγκλημα, έχει δημιουργήσει πραγματικούς φόβους. Σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη τον Μάιο του 2011, οκτώ στους δέκα κατοίκους του κέντρου της Αθήνας είχαν πέσει θύματα ληστείας, κλοπής ή διάρρηξης, ενώ τα τρία τέταρτα των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι ζουν με τον φόβο της εγκληματικότητας. [17] Μία κάτοικος της περιοχής της πλατείας Αττικής, η οποία έδωσε συνέντευξη για ντοκιμαντέρ μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, κρατούσε σφιχτά την τσάντα της καθώς εξηγούσε ότι δεν αισθάνεται ασφαλής να κυκλοφορεί όπως παλαιότερα και ότι δεν φοράει πια κοσμήματα για να μην τη ληστέψουν. Απέδωσε την ευθύνη στους παράνομους μετανάστες. [18]

Ωστόσο, η επίμονη συσχέτιση των μεταναστών με την εγκληματικότητα, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη δυσχέρεια λόγω της οικονομικής κρίσης, φαίνεται ότι υποθάλπει ένα αντιμεταναστευτικό κλίμα στην Αθήνα. Όπως δήλωσε κάτοικος της Αθήνας: «Δεν ήμουν ποτέ ρατσίστρια, αλλά τώρα πλέον έχω γίνει. Γιατί δεν μπορούμε να τους στείλουμε όλους πίσω;» [19] Ο Κωστής Παπαϊωάννου, ο οποίος ήταν μέχρι πολύ πρόσφατα ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ενός ανεξάρτητου συμβουλευτικού οργάνου της πολιτείας, δήλωσε ξεκάθαρα ότι «από τότε που ξέσπασε η [οικονομική] κρίση, οι Έλληνες έχουν γίνει οπωσδήποτε περισσότερο ξενοφοβικοί... Έχουμε μεγάλες ομάδες περιθωριοποιημένων ατόμων, τόσο Ελλήνων όσο και μεταναστών, και οι μεν ρίχνουν το φταίξιμο στους δε». [20]

Η πολιτική του μίσους

Το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί πλέον κυρίαρχο στοιχείο των πολιτικών συζητήσεων στην Ελλάδα. Η παράνομη μετανάστευση και η εγκληματικότητα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας αποτέλεσαν κορυφαία θέματα της πολιτικής ατζέντας πριν από τις εθνικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, με τα κόμματα από ολόκληρο το ιδεολογικό φάσμα να συσχετίζουν ρητά την παράνομη μετανάστευση με την υποβάθμιση του αστικού κέντρου, την εγκληματικότητα και τα προβλήματα δημόσιας υγείας. Τον Ιούνιο του 2012 οι Έλληνες κλήθηκαν για δεύτερη φορά να ψηφίσουν, ύστερα από την αποτυχία των πολιτικών κομμάτων να σχηματίσουν πλειοψηφική κυβέρνηση συνασπισμού μετά τις εκλογές του Μαΐου.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος που έλαβε το μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, στήριξε εν μέρει τον προεκλογικό αγώνα του στην υπόσχεση για ανακατάληψη των ελληνικών πόλεων από τους μετανάστες: «Η Ελλάδα σήμερα έχει γίνει κέντρο λαθρομεταναστών. Χρειάζεται να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας, στις οποίες οργιάζει το εμπόριο ναρκωτικών, η πορνεία, το παρεμπόριο, οι αρρώστιες. Δεν μιλάω μόνο για την Αθήνα, μιλάω και για την περιφέρεια». [21]

Τους μήνες που προηγήθηκαν των εκλογών η κυβέρνηση προχώρησε στην υιοθέτηση μιας σειράς από σκληρά μέτρα σε μια προσπάθεια να καταδείξει τη σημασία που αποδίδει στα ζητήματα αυτά. Τον Φεβρουάριο άρχισαν τα έργα για την κατασκευή του περιβόητου φράχτη μήκους 12,5 χιλιομέτρων στο ελληνικό τμήμα του Έβρου κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία και τέλη Μαρτίου η κυβέρνηση ανακοίνωσε σχέδιο για την ανέγερση 30 νέων κέντρων κράτησης σε διάφορες περιοχές της χώρας με σκοπό τη στέγαση των μεταναστών χωρίς έγγραφα εν αναμονή της απέλασής τους· αμέσως άρχισαν επιχειρήσεις «σκούπα» στο κέντρο της Αθήνας. Νωρίτερα τον ίδιο μήνα ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδης απέδωσε την αύξηση κατά δέκα τοις εκατό των κλοπών και των ληστειών το 2011 στους αλλοδαπούς: «Οι Έλληνες είναι ένας φιλήσυχος λαός. Το κύριο πρόβλημα είναι η παρουσία χιλιάδων ανθρώπων που ζουν εδώ παράνομα... Έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας στην Ευρώπη. Αυτό που υπάρχει είναι μικροεγκληματικότητα, που συνδέεται με τους αλλοδαπούς». [22]

Χαρακτηρίζοντας τον αυξανόμενο πληθυσμό των μεταναστών χωρίς έγγραφα στο κέντρο της Αθήνας ως «ωρολογιακή βόμβα για τη δημόσια υγεία», τον Απρίλιο του 2011 ο κ. Χρυσοχοΐδης και ο τότε υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος κατέθεσαν στη Βουλή υγειονομική διάταξη, προκειμένου να επιτρέπεται η κράτηση μεταναστών και αιτούντων άσυλο για τους οποίους υπάρχει υποψία ότι αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. [23] Φορείς λοιμωδών νοσημάτων, άτομα που ανήκουν σε ομάδες ευάλωτες σε λοιμώδη νοσήματα (εκτίμηση που μπορεί να γίνει βάσει της χώρας καταγωγής), χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών ουσιών, εκδιδόμενα πρόσωπα ή άτομα που διαβιούν σε συνθήκες που δεν πληρούν τους στοιχειώδεις όρους υγιεινής μπορούν να τεθούν υπό κράτηση για όλους τους παραπάνω λόγους. Αυτές οι νομοθετικές διατάξεις δεν συνάδουν με πολλές από τις υποχρεώσεις της Ελλάδας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, συμπεριλαμβανομένων των υποχρεώσεών της να προστατεύει το δικαίωμα στην υγεία, να μην επιβάλλει σκληρή, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, να μην επιτρέπει αυθαίρετες κρατήσεις και να μην κάνει διακρίσεις βάσει καθεστώτος.

Λαϊκιστικά κόμματα της Ακροδεξιάς, όπως η Χρυσή Αυγή, έχουν αυξήσει τα τελευταία χρόνια τη δύναμη και τη δημοτικότητά τους, εν μέρει επειδή εκμεταλλεύτηκαν το αντιμεταναστευτικό αίσθημα. Η Χρυσή Αυγή έλαβε ικανό ποσοστό ψήφων στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, ώστε να διασφαλίσει την είσοδό της στη Βουλή για πρώτη φορά στα χρονικά του κόμματος. Θα καταλάβει συνολικά 18 έδρες.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα προκλητικά νεοφασιστικό κόμμα με λογότυπο που παραπέμπει στον ναζιστικό αγκυλωτό σταυρό (σβάστικα)· στο μανιφέστο της ζητάει τη δημιουργία ενός Λαϊκού κράτους του Εθνικισμού το οποίο «δεν παραγνωρίζει τον νόμο της ποικιλότητας και της διαφοράς στη Φύση. Σεβόμενοι την πνευματική, εθνική και φυλετική ανισότητα των ανθρώπων μπορούμε να οικοδομήσουμε κοινωνία δικαίου και ισονομίας». [24] Ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής Νικόλαος Μιχαλολιάκος κατέλαβε μία έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010· υπάρχει βίντεο στο οποίο φαίνεται να απευθύνει ναζιστικό χαιρετισμό μέσα στο δημαρχείο της Αθήνας τον Ιανουάριο του 2011. [25]

Σε συνέντευξη με τη Human Rights Watch πριν από τις εκλογές ο κ. Μιχαλολιάκος εξήγησε: «Θέλουμε η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες. Είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες· θέλουμε να διαφυλάξουμε την εθνική μας ταυτότητα, τις χιλιετίες της ιστορίας μας. Εάν αυτό σημαίνει ότι είμαστε ρατσιστές, τότε ναι, είμαστε. Δεν θέλουμε να έχουμε την ίδια τύχη με τους ιθαγενείς της Αμερικής. Αυτή τη στιγμή οι μετανάστες είναι οι καουμπόηδες και εμείς είμαστε οι Απάτσι».[26] Πρόσθεσε επίσης ότι, εάν κυβερνούσε η Χρυσή Αυγή, θα έδινε σε όλους άσυλο «και φθηνά εισιτήρια με την Easyjet, επειδή όλοι θέλουν να πάνε αλλού».

Σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε τον Μάρτιο του 2012, το κόμμα προχώρησε ακόμη πιο πέρα. Χαρακτηρίζοντας τα νέα κέντρα κράτησης «προεκλογικά παραμύθια», η Χρυσή Αυγή πρότεινε την τοποθέτηση ναρκών κατά προσωπικού κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο και τη μεταφορά ειδικών δυνάμεων στην περιοχή με άδεια να ανοίγουν πυρ κατά βούληση. [27]

Αυτόκλητες ομάδες πολιτοφυλακής

Τα τελευταία χρόνια, σε συνοικίες του κέντρου της Αθήνας όπως ο Άγιος Παντελεήμονας και η Αττική, έχουν συγκροτηθεί «ομάδες πολιτών» που ενεργούν ως αυτόκλητες συνοικιακές ομάδες περιπολίας. Οι ομάδες αυτές ισχυρίζονται ότι αναπληρώνουν το κενό που αφήνουν οι οικονομικά αποδυναμωμένες αστυνομικές δυνάμεις, περιπολώντας στους δρόμους τη νύχτα για να προστατεύουν τους κατοίκους και να διώχνουν τους μετανάστες από τους δρόμους και τα πάρκα. Το 2009, μια ομάδα η οποία, όπως ισχυριζόταν, αποτελείτο από κατοίκους της περιοχής σφράγισε την είσοδο της παιδικής χαράς δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, για να μην μπαίνουν μετανάστες. Ένα γκράφιτι με τα χρώματα της γαλανόλευκης στο πεζοδρόμιο αναφέρει: «Έξω οι μετανάστες από την Ελλάδα» και «Ελλάδα, πατρίδα μας».

Στην Αθήνα βλέπει κανείς γκράφιτι και αφίσες με άκρως αντιμεταναστευτικό περιεχόμενο. Σε μια ιδιαίτερα σκληρή αφίσα στον Άγιο Παντελεήμονα με φρικαλέες, αιμοσταγείς, αλλα ανεξήγητες φωτογραφίες μεταξύ των οποίων και η φωτογραφία μιας χαμογελαστής γυναίκας που κρατάει ένα μαχαίρι πάνω από το κεφάλι ενός αιμόφυρτου παιδιού) αναγραφόταν το εξής κείμενο στα ελληνικά: «Αυτό είναι το Ισλάμ. Αυτοί είναι οι ήσυχοι άνθρωποι. Αυτή είναι η θρησκεία που είχε πάντα επεκτατικές διαθέσεις. Αυτοί είναι που κλέβουν, βιάζουν και σκοτώνουν Έλληνες. Έλληνες, ξυπνήστε!» Το παρακάτω εκτενές κείμενο, γραμμένο σε μέτρια αγγλικά, απευθυνόταν σε αλλοδαπούς (με κεφαλαία παρατίθενται τα τμήματα από το πρωτότυπο), αναφέροντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:

ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ... ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΕΔΩ... Είμαστε οργισμένοι με αυτή την κυβέρνηση και με όλους τους πολιτικούς που σας έφεραν εδώ, που σας στηρίζουν και που σας υπερασπίζονται ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΣΑΣ. Από εδώ και στο εξής θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να πιέσουμε εσάς και τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ που σας στηρίζουν ώστε να ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΧΩΡΑ (ή ό,τι αφήσατε από αυτήν). ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ.

Η αφίσα φέρει απλά την υπογραφή «Πολίτες της Αθήνας». Στο Παράρτημα Ι παρατίθεται το πλήρες κείμενο, καθώς και μια φωτογραφία της αφίσας.

Σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, αυτές οι «ομάδες πολιτών» ευθύνονται για τη βία των αυτόκλητων ομάδων πολιτοφυλακής εναντίον μεταναστών και αιτούντων άσυλο. [28] Ο Χρήστος Ροζάκης, πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, μας είπε ότι όχι μόνο δεν βλέπει καμία οργανωμένη προσπάθεια για την επίλυση του προβλήματος που δημιουργείται από αυτές τις ομάδες, αλλά και ότι οι αρχές μπορεί και να αισθάνονται ανακούφιση που υπάρχουν ομάδες οι οποίες αντιμετωπίζουν ορισμένα προβλήματα. [29]

Επίσης, η Χρυσή Αυγή κατηγορείται μονίμως ότι εκείνη κινητοποιεί αυτές τις ομάδες και ότι μέλη της Χρυσής Αυγής συμμετέχουν στις βιαιοπραγίες· εντούτοις, η Human Rights Watch δεν εντόπισε στοιχεία που να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς που θέλουν τις βίαιες επιθέσεις να κατευθύνονται ή να εγκρίνονται από το κόμμα.[30] Μέλη του κόμματος της Χρυσής Αυγής έχουν, ωστόσο, εμπλακεί σε συγκεκριμένες επιθέσεις.

Η Θέμις Σκορδέλη, μία εκ των τριών υποδίκων για την επίθεση με μαχαίρι σε βάρος Αφγανού αιτούντος άσυλο τον Σεπτέμβριο του 2011, ήταν υποψήφια στην Α΄ εκλογική περιφέρεια Αθηνών με τον συνδυασμό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Δεν εξελέγη. Για τη δίκη γίνεται λόγος στο Κεφάλαιο V. Δύο μέλη του κόμματος, που εξελέγησαν βουλευτές τον Μάιο του 2012, καθώς και η κόρη του επικεφαλής της Χρυσής Αυγής κ. Μιχαλολιάκου, προσήχθησαν και ανακρίθηκαν από την αστυνομία σε σχέση με βιαιοπραγίες σε βάρος μεταναστών κατά τη διάρκεια μηχανοκίνητης πορείας της Χρυσής Αυγής την 1η Ιουνίου 2012. Κατά τη διάρκεια της πορείας ορισμένοι συμμετέχοντες, οι οποίοι διέφυγαν τη σύλληψη, επιτέθηκαν σε Πακιστανό, που χρειάστηκε να διακομισθεί στο νοσοκομείο. Τα μέλη του κόμματος αφέθηκαν ελεύθερα χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες, η δε Χρυσή Αυγή αρνήθηκε οποιαδήποτε ανάμειξη στο περιστατικό βίας.[31]

Τον Ιανουάριο του 2011 μία κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα κατήγγειλε σε δημοσιογράφο τα εξής:

Αρχικά είχαμε την αύξηση της εγκληματικότητας. Τώρα έχουν προστεθεί οι Χρυσαυγίτες, που μας απειλούν όταν δεν πηγαίνουμε στις συγκεντρώσεις τους... Δεν έχουμε σε ποιον να εμπιστευτούμε και να καταγγείλουμε αυτά που συμβαίνουν... Το πρόβλημα δεν είναι τόσο τα 15χρονα παιδιά όσο οι υποκινητές τους, αυτοί που εμφανίζονται με τον μανδύα του «αγανακτισμένου κατοίκου» και τους καθοδηγούν σε πράξεις βίας και τρομοκρατίας εναντίον οποιουδήποτε δεν ασπάζεται τις απόψεις τους. Πού βρίσκεται το κράτος και οι δημοκρατικοί θεσμοί για να μας προστατέψουν; [32]

Μία γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας, η οποία ζει στη συνοικία αυτή εδώ και τριάντα χρόνια, δήλωσε στη Human Rights Watch ότι τα προβλήματα τα δημιουργούν μέλη της Χρυσής Αυγής σε συνδυασμό με κατοίκους της περιοχής. «Είναι η μεγάλη ομάδα, αυτή η οποία είναι εδώ [στην πλατεία], και κάθε βράδυ εννέα η ώρα κοντεύουμε να πάθουμε έμφραγμα», μας είπε. «Εκεί που έχει απόλυτη ησυχία, στα καλά του καθουμένου έρχονται και πετάνε μπουκάλια, βόμβες στους ανθρώπους».[33]

Η Human Rights Watch μίλησε με έναν αστυνομικό υπάλληλο, ο οποίος εκτελούσε περιπολίες επί δύο χρόνια σε συνοικία του κέντρου της Αθήνας. Στην ερώτηση «ποιοι εμπλέκονται στις επιθέσεις εναντίον μεταναστών και αιτούντων άσυλο» απάντησε: «Αυτοί που χτυπάνε τους μετανάστες είναι ή Χρυσαυγίτες ή οι Πολίτες [ομάδες πολιτών]. Είναι πολύ εύκολο. Είναι είκοσι σπίτια με Έλληνες, οι άλλοι όλοι είναι αλλοδαποί [στις επίμαχες συνοικίες]. Λένε “μαζευόμαστε εδώ, κάνουμε αυτό”. Ε, και ο καθένας, άμα έχει έναν γνωστό Xρυσαυγίτη, τον φωνάζει. Δεν είναι δύσκολο».[34]

Η αίσθηση ότι η Χρυσή Αυγή διαδραματίζει ρόλο στην εκκαθάριση των συνοικιών και στην προστασία των κατοίκων από την εγκληματικότητα προβάλλεται συχνά ως η αιτία της επιτυχίας του κόμματος στην Αθήνα στις δημοτικές εκλογές του 2010, στις οποίες ο επικεφαλής του κόμματος κ. Μιχαλολιάκος κατέλαβε μία έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Σε συνέντευξη που παραχώρησε τον Ιανουάριο του 2012 ο κ. Μιχαλολιάκος δήλωσε στη Human Rights Watch ότι, ενώ «δεν υφίσταται οργανική σχέση μεταξύ της Χρυσής Αυγής και αυτών των ομάδων, εμείς ωστόσο στηρίζουμε τη δράση τους. Όχι όμως παράνομες δραστηριότητες... Πολλά από τα μέλη τους μας ψήφισαν, και μέλη της Χρυσής Αυγής ανήκουν σε αυτές τις ομάδες, αλλά τα εγκλήματα δεν προέρχονται από αυτές τις ομάδες».[35] Όπως ανέφερε, τα μέλη της Χρυσής Αυγής για τα οποία διαπιστώνεται ότι έχουν εμπλακεί σε περιστατικά απρόκλητης βίας θα διαγράφονται από το κόμμα. Ο κ. Μιχαλολιάκος ελαχιστοποίησε τη σημασία των ομάδων πολιτών λέγοντας ότι «δεν κάνουν τίποτα στην ουσία, μόνο κάποιες συναντήσεις, κάποιες ανακοινώσεις. Δεν προσπαθούν να εμποδίσουν τους αλλοδαπούς να μένουν εκεί [στις συνοικίες τους]. Και να προσπαθούσαν δεν θα τα κατάφερναν!»[36]

Διατυπώνονται επίσης επίμονοι ισχυρισμοί, συμπεριλαμβανομένων και δηλώσεων από υψηλόβαθμους κυβερνητικούς αξιωματούχους, για σύμπραξη μεταξύ αστυνομίας και μελών της Χρυσής Αυγής. Σε συνεντεύξεις με τη Human Rights Watch πολλοί συνομιλητές, μεταξύ των οποίων και ένας αστυνομικός υπάλληλος, έθιξαν το ενδεχόμενο σύμπραξης αστυνομίας και ακραίων στοιχείων.[37] Ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος διορίστηκε υπουργός Προστασίας του Πολίτη τον Μάρτιο του 2012 και είχε υπηρετήσει στην ίδια θέση από τον Φεβρουάριο του 1999 έως τον Μάρτιο του 2004, καθώς και από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Σεπτέμβριο του 2010, δήλωσε σε συνέντευξη τον Ιούνιο του 2011 ότι είχε προβεί στην εκκαθάριση του σώματος από τους αστυνομικούς που διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τη Χρυσή Αυγή όταν ανέλαβε καθήκοντα το 2009: «Δεν θέλω να πάω στα παλιά. Για τα προπερυσινά μιλάω...υπήρχαν δυνάμεις της Χρυσής Αυγής οι οποίες βοήθαγαν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της». Ερωτηθείς για την κατάσταση το 2011 απάντησε: «Δεν το ξέρω, τίποτα δεν αποκλείω, μπορεί να έχει ουρά το φαινόμενο...»[38]

 

II . Ξενοφοβική βία στην Αθήνα

Λένε ότι είναι μια ελεύθερη χώρα, αλλά εμένα με χτυπούν επειδή είμαι μετανάστης... Δεν κυκλοφορώ έξω όταν σκοτεινιάσει.

— Qadir Hossaini, Αφγανός νόμιμος μετανάστης, Αθήνα, 6 Δεκεμβρίου 2011

Στις 10 Μαΐου του 2011 ο Μανώλης Καντάρης, ένας 44χρονος άνδρας ελληνικής καταγωγής, βρήκε τραγικό θάνατο ύστερα από επίθεση που δέχθηκε με μαχαίρι από δράστες οι οποίοι του απέσπασαν τη βιντεοκάμερα καθώς ετοιμαζόταν να μεταφέρει την ετοιμόγεννη σύζυγό του στο μαιευτήριο. Μέσα σε λίγες μόλις ώρες, και πριν υπάρξει οποιαδήποτε επίσημη ανακοίνωση για την εθνική προέλευση των δραστών, διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο σημείο της επίθεσης φωνάζοντας «Έξω οι ξένοι» και «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». [39] Τις επόμενες ημέρες, προφανώς ως αντίποινα για τη δολοφονία, συμμορίες Ελλήνων επετίθεντο αδιακρίτως σε μετανάστες και αιτούντες άσυλο στο κέντρο της Αθήνας. Τους κυνηγούσαν στους δρόμους, τους κατέβαζαν διά της βίας από τα λεωφορεία, τους χτυπούσαν και τους μαχαίρωναν.

Η έξαρση της βίας κατά των μεταναστών προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες. Ωστόσο οι επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο είχαν ξεκινήσει πολύ πριν από τον Μάιο του 2011 και από τότε συνεχίζονται με τρομακτική συχνότητα. Μετανάστες και αιτούντες άσυλο, που παραχώρησαν συνέντευξη στη Human Rights Watch, έκαναν λόγο για περιοχές στην Αθήνα που αποτελούν πραγματικό άβατο μετά τη δύση του ηλίου λόγω του φόβου επιθέσεων από αυτόκλητες ομάδες πολιτοφυλακής. Ο Yunus Mohammadi, πρόεδρος αφγανικής κοινότητας στην Ελλάδα, μας είπε ότι δείχνει σε νεοαφιχθέντες μετανάστες έναν χάρτη της Αθήνας όπου σημειώνονται με κόκκινο οι περιοχές τις οποίες θα πρέπει να αποφεύγουν. «Αυτό ακριβώς έκανα στο Αφγανιστάν με τον Ερυθρό Σταυρό για τις περιοχές εκείνες που έπρεπε να αποφεύγει κανείς λόγω των εχθροπραξιών», δήλωσε ο Mohammadi. «Και ορίστε που κάνω το ίδιο σε μια ευρωπαϊκή χώρα».[40]

Η πραγματική έκταση της ξενοφοβικής βίας στην Ελλάδα δεν είναι γνωστή. Τα στατιστικά στοιχεία της πολιτείας δεν είναι αξιόπιστα λόγω των ανεπαρκειών των αρχών επιβολής του νόμου και του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης σε επίπεδο απόκρισης, αναγνώρισης, διερεύνησης και δίωξης κατά τρόπο άρτιο των εγκλημάτων μίσους. Η ελλιπής καταγγελία των περιστατικών βίας από τα θύματα, και ειδικότερα τους μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα, συνιστά επίσης σημαντικό πρόβλημα. Σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια η ελληνική πολιτεία κατέγραψε μόλις δύο εγκλήματα μίσους το 2009 και μόνο ένα το 2008.[41] Τον Δεκέμβριο του 2011 αξιωματούχος στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δήλωσε στη Human Rights Watch ότι τρεις υποθέσεις από το 2010 και 11 υποθέσεις από το 2011 τελούν υπό διερεύνηση ως πιθανά εγκλήματα μίσους.[42] Σε συνέντευξη που παραχώρησε τον Μάιο του 2012 ο Δημήτρης Ζημιανίτης, εισαγγελέας ο οποίος εκτελεί χρέη συνδέσμου της ελληνικής κυβέρνησης με το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, έκανε λόγο για εννέα υποθέσεις από το 2011 οι οποίες διερευνώνται ως πιθανά εγκλήματα μίσους στην Αθήνα.[43]

Σε μια προσπάθεια συμπλήρωσης των κενών των επίσημων στοιχείων και υπό το πρίσμα αυξητικών τάσεων στα περιστατικά βίας σε βάρος μεταναστών, η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου –ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο της πολιτείας– και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες πρωτοστάτησαν, τον Οκτώβριο του 2011, στη δημιουργία ενός δικτύου 18 μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) με σκοπό τη συστηματική καταγραφή ρατσιστικών επιθέσεων. Τα πρώτα αποτελέσματα του πιλοτικού αυτού προγράμματος παρουσιάστηκαν τον Μάρτιο του 2012.

Το εν λόγω Δίκτυο κατέγραψε 63 περιστατικά στο διάστημα από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του 2011 στην Αθήνα και στην Πάτρα. Σαράντα δύο περιστατικά αφορούσαν σωματική βλάβη, εκ των οποίων δώδεκα επικίνδυνη σωματική βλάβη. Σε δεκαοκτώ από τα εν λόγω περιστατικά εμπλέκονταν αστυνομικοί υπάλληλοι, ενώ τα υπόλοιπα τελέστηκαν από πολίτες. [44] Τα περισσότερα θύματα ήταν μετανάστες χωρίς έγγραφα (27) και αιτούντες άσυλο (23) ή προέρχονταν από το Αφγανιστάν (25) και την Υποσαχάρια Αφρική (21). [45]

Η οργάνωση «Γιατροί του Κόσμου» και η ελληνική ΜΚΟ «Πράξις», αμφότερες μέλη του Δικτύου Καταγραφής, διατηρούν ιατρεία στο κέντρο της Αθήνας. Και οι δύο οργανώσεις έχουν εκφράσει σοβαρές ανησυχίες για τον αυξανόμενο αριθμό μεταναστών και αιτούντων άσυλο που ζητούν ιατρική βοήθεια ύστερα από επιθέσεις τις οποίες τα θύματα χαρακτηρίζουν ως ρατσιστικές. Οι δύο ομάδες άρχισαν τη συστηματική καταγραφή περιστατικών ρατσιστικής βίας στο πλαίσιο του πιλοτικού προγράμματος του Δικτύου τον Οκτώβριο του 2011. Εντούτοις, τον Ιούνιο του 2011, σύμφωνα με την εκτίμηση του προέδρου της ΜΚΟ « Γιατροί του Κόσμου » Νικήτα Κανάκη, 300 θύματα τέτοιων επιθέσεων είχαν καταφύγει για ιατρική βοήθεια στην κλινική της οργάνωσης κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011. Ο Τζανέτος Αντύπας, επικεφαλής της «Πράξις», δήλωσε την ίδια εποχή ότι είχαν παράσχει ιατρική περίθαλψη σε περισσότερα από 200 θύματα κατά το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα. [46]

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας η Human Rights Watch πήρε συνεντεύξεις από θύματα 51 σοβαρών επιθέσεων στο διάστημα από τον Αύγουστο του 2009 έως τον Μάιο του 2012. Τα θύματα προέρχονταν από το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και άλλες επτά χώρες· μεταξύ αυτών ήταν και δύο έγκυες γυναίκες. Οι μαρτυρίες των θυμάτων παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες: οι περισσότερες επιθέσεις γίνονται βράδυ, σε πλατείες ή κοντά αυτές· οι επιτιθέμενοι, μεταξύ των οποίων είναι και γυναίκες, κινούνται σε ομάδες και συχνά φορούν σκουρόχρωμα ρούχα, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μαντίλια ή κράνη· παρότι δεν σπανίζουν οι επιθέσεις ξυλοδαρμού με γυμνά χέρια, οι επιτιθέμενοι χρησιμοποιούν επίσης συχνά ρόπαλα ή μπουκάλια μπίρας ως όπλα· στις περισσότερες επιθέσεις οι μετανάστες δέχονται προσβολές και υποδείξεις να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι επιτιθέμενοι προβαίνουν ακόμη και σε ληστεία των θυμάτων.

Ορισμένα θύματα έκαναν λόγο για ενεργό συμμετοχή και γυναικών στις επιθέσεις. Ο Jereer K., ένα 17χρονος Σομαλός χωρίς έγγραφα, δέχθηκε επίθεση από τέσσερις άνδρες και δύο γυναίκες που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες κοντά στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα τον Νοέμβριο του 2011: «Μου επιτέθηκαν με ξύλα και με κλοτσούσαν», είπε. «Μια γυναίκα με χτύπησε, πάρα πολύ. Ήταν γύρω στα 20, με πυκνά μαύρα μαλλιά που κοκκίνιζαν, σκούρα επιδερμίδα».[47] Η Saadia, μια 20χρονη Σομαλή, ήταν οκτώ μηνών έγκυος όταν τέσσερις άνδρες και μία γυναίκα τής επιτέθηκαν στην ίδια περιοχή τον Απρίλιο του 2012. Την έβρισαν, τη χαστούκισαν και την κλότσησαν ρίχνοντάς την στο έδαφος. Οι δράστες τράπηκαν σε φυγή όταν εκείνη έπιασε την κοιλιά της· σκέφτηκε ότι ίσως να μην είχαν καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι ήταν έγκυος, επειδή φορούσε φαρδύ φόρεμα. Το παιδί της γεννήθηκε υγιές μερικές εβδομάδες μετά.[48]

Στα αριθμητικά στοιχεία δεν έχουν συμπεριληφθεί οκτώ ήσσονος, συγκριτικά, σημασίας περιστατικά, όπου οι δράστες πλησίασαν απειλητικά, κυνήγησαν, χαστούκισαν, παρενόχλησαν ή έφτυσαν το θύμα.

Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε πόσες επιθέσεις απετράπησαν ύστερα από παρέμβαση διερχόμενων πολιτών ή επειδή το στοχευόμενο θύμα κατόρθωσε να διαφύγει. Μιλήσαμε με δέκα άτομα τα οποία μας μετέφεραν τις δικές τους εμπειρίες παρ’ ολίγον επίθεσης, ενώ μέλος του προσωπικού της Human Rights Watch υπήρξε μάρτυρας σε απόπειρα επίθεσης μπροστά από το Ναυτοδικείο Πειραιά στις 16 Δεκεμβρίου 2011, όπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος σε ένδειξη συμπαράστασης στους 39 άνδρες της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών του Λιμενικού, οι οποίοι είχαν παραπεμφθεί σε δίκη με την κατηγορία ότι εκφώνησαν ρατσιστικά συνθήματα στην παρέλαση της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου 2010. Ομάδα μαυροντυμένων νεαρών περικύκλωσε έναν άνδρα νοτιοασιατικής καταγωγής με εμφανή διάθεση να τον βλάψει, αλλά τελικά ένας μεγαλύτερος σε ηλικία διαδηλωτής τούς έπεισε να τον αφήσουν. Επισημαίνουμε επίσης ότι ενημερωθήκαμε για τέσσερα περιστατικά στα οποία το άτομο που μας παραχώρησε τη συνέντευξη διέφυγε σώο, ενώ κάποιο άλλο τραυματίστηκε.

Μάιος 2011

Στις 10 Μαΐου 2011, στο κέντρο της Αθήνας, ο Μανώλης Καντάρης δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια επίθεσης με σκοπό την κλοπή της βιντεοκάμεράς του, ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στο μαιευτήριο για τη γέννηση του παιδιού του. Το έγκλημα αυτό, το οποίο αποδόθηκε σε μετανάστες, πυροδότησε εκτεταμένες επιθέσεις εναντίον αλλοδαπών στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Τα χειρότερα σε ένταση βίας επεισόδια σημειώθηκαν στις 12 Μαΐου, στα οποία μάλιστα ένας 21χρονος άνδρας από το Μπανγκλαντές, ο Alim Adbul Mana, τραυματίστηκε θανάσιμα με μαχαίρι και τουλάχιστον 25 άτομα διακομίστηκαν στο νοσοκομείο, σύμφωνα με ειδησεογραφικές πηγές, φέροντας τραύματα από μαχαίρι ή από σοβαρό ξυλοδαρμό.[49] Δημοσιογράφος του Associated Press, ο οποίος έγινε μάρτυρας των επιθέσεων, περιέγραψε ένα σκηνικό φρίκης στις 12 Μαΐου:

Εκατοντάδες νεαροί, ντυμένοι στα μαύρα και κρατώντας ορισμένοι από αυτούς ρόπαλα, συμμετείχαν στις επιθέσεις που έγιναν μέρα μεσημέρι σε μια περιοχή όπου ζουν χιλιάδες μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Ομάδες επιτιθέμενων κυνήγησαν μετανάστες στα στενά στα Κάτω Πατήσια και τους χτύπησαν με γροθιές και κλοτσιές ρίχνοντάς τους στο έδαφος... Τραμπούκοι που φορούσαν κράνη ξυλοκόπησαν μετανάστες, αναγκάζοντας άλλους να καταφύγουν μέσα στην κίνηση για να σωθούν. Παρόμοιες επιθέσεις σημειώνονται εδώ και δύο ημέρες. Οι μαυροντυμένοι ακροδεξιοί νεαροί παρέλασαν μέσα από περιοχές μεταναστών... Άνδρες και γυναίκες διαδηλωτές εθεάθησαν να παίρνουν ενεργό μέρος στους ξυλοδαρμούς. [50]

Ο Olivier Abdoulai, ένας 30χρονος άνδρας από το Κογκό, βρισκόταν έξω στον δρόμο όταν συνάντησε την πορεία κατά των μεταναστών στις 12 Μαΐου και άλλαξε πορεία.

Ήταν τη μέρα που κυνηγούσαν ανθρώπους στην Ομόνοια. Δύο μέρες μετά τον θάνατο του Έλληνα. Είχαν κόκκινες σημαίες και ρόπαλα. Χτύπησαν κόσμο με τα ρόπαλα: μαύρους, Πακιστανούς, Άραβες... Τους είδα να χτυπάνε [κόσμο]... και ένας Έλληνας είπε «πρόσεχε, μην πας από εκεί, γιατί χτυπάνε κόσμο». Δεν είδα πουθενά αστυνομικούς... Στην ομάδα [των επιτιθέμενων] υπήρχαν άνδρες και γυναίκες, διαφόρων ηλικιών. Φώναζαν κάτι στα ελληνικά, δεν καταλάβαινα. Φώναζαν, κουνούσαν τα ρόπαλα, κυνηγούσαν ξένους. [51]

Όλοι σχεδόν οι μετανάστες και αιτούντες άσυλο από τους οποίους πήραμε συνέντευξη και οι οποίοι βρίσκονταν στην Αθήνα τον Μάιο του 2011 έκαναν λόγο για μια περίοδο έντονου φόβου. Ένας Αφγανός, ο οποίος δεν θέλησε να αποκαλύψει το όνομά του, μας είπε απλώς: «Τον Μάιο καταλάβαμε ότι θα μας επιτεθούν. Βγαίναμε έξω μόνο για τα απαραίτητα. Αλλιώς μέναμε μέσα. Από τότε δεν βγαίνουμε έξω το βράδυ. Όταν βγαίνουμε έξω κάποιος κοιτάζει από το παράθυρο να δει μήπως μας επιτεθούν». [52]

Ο Badara Gueye, ένας 28χρονος Σενεγαλέζος, επίσης κρυβόταν: «Κλειστήκαμε στο σπίτι για δύο μέρες... Μια μέρα ανοίξαμε την πόρτα και κοιτάξαμε έξω. Μας είδαν και οι ρατσιστές είπαν “ελάτε εδώ και θα σας σκοτώσουμε”».[53] Ο Mohammed Idress, ένας 33χρονος Σουδανός, δήλωσε ότι κατόρθωσε να γλιτώσει από διάφορες απόπειρες επίθεσης εκείνη την περίοδο. «Εγώ, ξέρετε, είμαι αθλητής στο Σουδάν. Τρέχω Μαραθώνιο. Κανείς δεν με έχει πιάσει. Χάρη στα πόδια μου. Τρεις τέσσερις φορές με βρήκαν, αλλά ποτέ δεν με έπιασαν. Γιατί, όποτε βλέπω δυο-τρεις μοτοσικλέτες ή ομάδες, αρχίζω να τρέχω».[54] Ο Modou Ndiaye, ένας 31χρονος Σενεγαλέζος, μας είπε ότι κατάφερε να διαφύγει επίθεσης από ομάδα τριάντα περίπου μαυροντυμένων ανδρών με ρόπαλα στην περιοχή της Ομόνοιας.[55]

Ο AbuubekerAdam, ένας 23χρονος Σομαλός, κατόρθωσε αρκετές φορές να αποφύγει τον τραυματισμό κατά τη διάρκεια των βίαιων επεισοδίων του Μαΐου. Μια φορά, λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Καντάρη, ο Adam βρισκόταν σε ίντερνετ καφέ, μαζί με πολλούς άλλους Σομαλούς, όταν εισέβαλε ομάδα δεκαπέντε ατόμων, μεταξύ των οποίων και μία γυναίκα. Ο Adam θυμόταν ότι τα άτομα της ομάδας φορούσαν μαύρα ρούχα και κράνη και κρατούσαν μεταλλικά αντικείμενα, μπουκάλια και μαχαίρια. «Μπήκαν μέσα, [μας] μέτρησαν και μετά ρώτησαν “είναι κανείς άλλος μέσα;” Είπαμε όχι και έφυγαν. Υπήρχαν πολλοί αστυνομικοί στους δρόμους εκείνη την εποχή».[56]

Αυτόπτες μάρτυρες των βιαιοπραγιών, από τους οποίους πήρε συνέντευξη η Human Rights Watch, έκαναν λόγο για αυτόκλητες ομάδες πολιτοφυλακής που κατέβαζαν διά της βίας άτομα από τα λεωφορεία ή τα ξυλοκοπούσαν με το που αποβιβάζονταν στις στάσεις. Ο Arif Muhammadi, ένας διερμηνέας τον οποίο χρησιμοποίησε η Human Rights Watch σε ορισμένες συνεντεύξεις, ανέφερε ότι παρακολούθησε τις βιαιοπραγίες από ένα παράθυρο ορόφου στην οδό Χαλκοκονδύλη: «Είδα πώς οι φασίστες ανέβαιναν στα λεωφορεία και, όποτε έβλεπαν Αφγανό, τον κατέβαζαν με το ζόρι και τον έδερναν. Το είδα αυτό».[57] Ο Qadir Hossaini, ένας άλλος διερμηνέας ο οποίος εργάζεται στην ανθρωπιστική ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου» (Médécins du Monde), είπε ότι εκείνη την περίοδο οι εργοδότες του τον πηγαινοέφερναν στη δουλειά, επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο να πάρει το λεωφορείο.[58] Πολλοί άλλοι κρύβονταν στα σπίτια τους, όπως ισχυρίστηκαν μετανάστες που παραχώρησαν συνέντευξη στη Human Rights Watch.[59]

Ο Youssef, ένας 26χρονος Αφγανός αιτών άσυλο, μας είπε ότι δέχθηκε επίθεση μετά την αποβίβασή του από λεωφορείο στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα.

Είδα μερικούς στον δρόμο, γύρω στα 15 με 20 άτομα... Σταμάτησαν το λεωφορείο...και πέντε ή έξι άνδρες μπήκαν μέσα. Κρατούσαν ξύλα και έλεγαν «κάτω, κάτω, κάτω» σε όλους τους ξένους... Αυτό είχε συμβεί στο Ιράν, θυμήθηκα το Ιράν. Εκεί [στο Ιράν], η αστυνομία σταματάει το λεωφορείο, και μπαίνει μέσα και διαλέγει όποιους μοιάζουν με Αφγανούς και τους στέλνει πίσω στο Αφγανιστάν. Αλλά, λέω, εδώ είναι Ευρώπη. Γίνεται και στην Ευρώπη αυτό. Και όχι από τους αστυνομικούς αλλά από τους απλούς πολίτες. Χτυπώντας τους, οι άνδρες έλεγαν να βγουν οι ξένοι από το λεωφορείο. Και οι άλλοι που ήτανε έξω τραγουδούσανε ότι η Ελλάδα είναι για τους Έλληνες. Αυτοί που κατέβηκαν τους χτύπαγαν. Κι εγώ κατέβηκα και με χτύπησε ένας στην πλάτη μου. Κατάλαβα ότι, αν μιλήσω ελληνικά, θα έχω περισσότερο πρόβλημα, οπότε είπα κάποιες λέξεις γερμανικά που ήξερα και, μόλις κατέβηκα, έσπρωξα τον πρώτο και ξέφυγα. Παραλίγο να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Είδα και κάποιους άλλους να τρέχουν και κάποιους από πίσω τους. Κάποιος με κυνήγησε και εμένα, αλλά δεν κατάφερε να με πιάσει. [60]

Σύμφωνα με τον Youssef, όλοι οι δράστες ήταν άνδρες· οι περισσότεροι φορούσαν φούτερ και ορισμένοι κουκούλες. Δεν κατήγγειλε την επίθεση στην αστυνομία, διότι δεν πίστευε ότι θα τον βοηθούσαν.[61]

Υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές σχετικά με τη στάση που τήρησε η αστυνομία κατά τη διάρκεια των χειρότερων σε ένταση βίας επεισοδίων. Σύμφωνα με αναφορές στον Τύπο υπήρξε ισχυρή παρουσία των δυνάμεων των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη της πορείας και εκτυλίχθηκαν «οδομαχίες» μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των επιτιθέμενων.[62] Ο Abubeker Adam μάς είπε ότι, αν και χρειάστηκε να επιμείνει, η αστυνομία ανταποκρίθηκε τελικά στην έκκλησή του για βοήθεια και συνόδευσε τον ίδιο, καθώς και ένα φιλικό του πρόσωπο, έως την οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου (όπου σημειώθηκε η δολοφονία του Καντάρη), δημιουργώντας γύρω τους έναν κλοιό προκειμένου να τους προστατεύσει από συμμορία με απειλητικές διαθέσεις.[63]

Ταυτόχρονα υπήρχαν καταγγελίες σύμφωνα με τις οποίες η αστυνομία δεν επενέβη για να αποτρέψει ή να σταματήσει τις βιαιοπραγίες ή να συλλάβει τους δράστες. Ο Badara Gueye, ανακαλώντας την εικόνα εκατοντάδων ατόμων οπλισμένων με ρόπαλα, κατήγγειλε ότι η αστυνομία «δεν έκανε τίποτα».[64] Ο Abduwahab Mohammed, ένας 23χρονος Σομαλός, μας διηγήθηκε όσα συνέβησαν όταν πολυμελής ομάδα επιτέθηκε σε χώρο συνεύρεσης της σομαλικής κοινότητας: «Οι αστυνομικοί ήρθαν και απλά στέκονταν, και οι ρατσιστές το έβαλαν στα πόδια... Οι αστυνομικοί είπαν στους Σομαλούς να πάνε σπίτια τους... και μετά οι αστυνομικοί έφυγαν».[65]

Στις 16 Μαΐου του 2011 ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης καταδίκασε το φαινόμενο, το οποίο χαρακτήρισε ως πολιτική βία από ακραίες ομάδες σε ορισμένες περιοχές της πρωτεύουσας, και κατηγόρησε την αστυνομία για αδράνεια στις επιθέσεις των ακροδεξιών έναντι μεταναστών. [66] Λίγες ημέρες αργότερα κατήγγειλε ότι «η αστυνομία αδρανεί ή απουσιάζει σκανδαλωδώς όταν εκδηλώνονται εγκληματικές επιθέσεις ακροδεξιών ομάδων σε βάρος μεταναστών». [67]

Απ’ ό,τι φαίνεται ουδέποτε απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε κάποιο άτομο σε σχέση με τα βίαια επεισόδια του Μαΐου του 2011. Παρά το γεγονός ότι η αστυνομία, σε ανακοίνωση την οποία εξέδωσε στις 12 Μαΐου 2011, έκανε λόγο για την προσαγωγή 47 ατόμων (40 Ελλήνων και 7 αλλοδαπών) για ανάκριση εκείνη την ημέρα, η Human Rights Watch δεν μπόρεσε να πληροφορηθεί εάν τελικά ασκήθηκε ποινική δίωξη ή παραπέμφθηκε κάποιο άτομο σε δίκη και, εάν ναι, με ποιες κατηγορίες. Με επιστολή της με ημερομηνία 17 Μαΐου 2012, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ενημέρωσε τη Human Rights Watch ότι τα περιστατικά «τέθηκαν στο Αρχείο Αγνώστων Δραστών». Δύο Αφγανοί συνελήφθησαν για τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στις 10 Μαΐου 2011· σύμφωνα με την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, η υπόθεση τελεί ακόμη υπό διερεύνηση.[68]

Συνεχιζόμενη βία

Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον μεταναστών και αιτούντων άσυλο στην Αθήνα ούτε ξεκίνησαν ούτε σταμάτησαν τον Μάιο του 2011. Όπως έχει προαναφερθεί, η Human Rights Watch κατέγραψε 51 σοβαρές επιθέσεις στο διάστημα από τον Αύγουστο του 2009 έως τον Μάιο του 2012.

Παρότι τα θύματα επιθέσεων από τα οποία πήραμε συνέντευξη ήταν στην πλειονότητά τους άνδρες, μιλήσαμε επίσης με επτά γυναίκες οι οποίες είχαν δεχθεί επίθεση, όπως μας είπαν. Δύο από τις γυναίκες αυτές ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη όταν δέχθηκαν την επίθεση. Οι πέντε γυναίκες ήταν Σομαλές και οι δύο Αφγανές.

Από την έρευνα της Human Rights Watch και τις επιλεγμένες μαρτυρίες που παρατίθενται στη συνέχεια προκύπτει ότι οι μεγάλες πλατείες στο κέντρο της Αθήνας, όπως είναι η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, η πλατεία Αττικής και η πλατεία Βικτωρίας, αποτελούν ιδιαίτερα επικίνδυνες περιοχές για όποιον δεν μοιάζει με Έλληνα.

Άγιος Παντελεήμονας

Οι επανειλημμένες επιθέσεις στο σπίτι της Razia Sharife, μιας Αφγανής αιτούσης άσυλο και ανύπανδρης μητέρας τριών παιδιών, αποτυπώνουν την ένταση της αντιμεταναστευτικής δραστηριότητας στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα. Το ημιυπόγειο διαμέρισμά της, δίπλα στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, έχει δεχθεί επιθέσεις πολλές φορές, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων περιστατικών τον Ιανουάριο του 2012 και ενός περιστατικού τον Απρίλιο του 2012. Σε τρία περιστατικά τον Ιανουάριο, άτομα πέταξαν μπουκάλια και πέτρες στα παράθυρα και στην πόρτα της. Το τέταρτο περιστατικό τον ίδιο μήνα, στις 15 Ιανουαρίου 2012, ήταν πιο σοβαρό: η Sharife ανέφερε ότι κάποιος, τον οποίο αναγνώρισε ως γείτονα, αφού έσπασε πρώτα τα παράθυρα, έριξε στη συνέχεια δακρυγόνο μέσα στο διαμέρισμα. Η ίδια πιστεύει ότι ο δράστης στη συνέχεια ψέκασε με πυροσβεστήρα στο εσωτερικό του διαμερίσματος, κάτι που της προκάλεσε τον φόβο ότι «ήθελε να μας κάψει ζωντανούς».[69] Τον Απρίλιο του 2012, πολυμελής ομάδα ανδρών με καλυμμένα πρόσωπα εισέβαλαν στο διαμέρισμά της, έσπασαν μπουκάλια μπίρας σε όλο τον χώρο και κατέστρεψαν έπιπλα. Μετά έφυγαν. Δεν τραυματίστηκε κανένα από τα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο διαμέρισμα, συμπεριλαμβανομένων των τριών μικρών παιδιών της (ένα 3 ετών και δύο δίδυμα 11 ετών).[70]

Η Human Rights Watch πήρε συνέντευξη από τη Sharife για πρώτη φορά στις 9 Ιανουαρίου 2012, λίγο μετά το περιστατικό κατά το οποίο της είχαν πετάξει μπουκάλια και πέτρες στα παράθυρα και στην εξώπορτά της. Η Sharife εξήγησε:

Κάθε φορά που περνάνε από εδώ γίνονται αυτά [τα πράγματα]. Τρεις ημέρες πριν ήρθαν και χτυπούσαν με τα πόδια τους την πόρτα... σήμερα σπάσανε το παράθυρο και την πόρτα. Πρώτα πετάξανε μπουκάλια και σπάσανε τα τζάμια με πέτρες, και πετάξανε πέτρες μέσα, και μετά κλοτσάγανε την πόρτα με τα πόδια τους... Φοράνε μαύρα ρούχα και κουκούλες και κάνουν αυτά τα πράγματα. Σήμερα, όταν έγινε αυτ[ή η επίθεση], πήρα τηλέφωνο την αστυνομία... Ήρθαν, μου πήραν κατάθεση... και μου είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, και ότι πρέπει να πάω... να κάνω μήνυση. Μέχρι τώρα έχω κάνει τρεις φορές μήνυση... μία το 2010 και δύο φορές το 2011... και πηγαίνω [στο τμήμα] και μου απαντάνε ότι θα ψάξουνε... αλλά δεν κάνουν τίποτα. Σήμερα ήτανε μόνο άντρες [αυτοί που επιτέθηκαν], αλλά συχνά είναι και δύο κοπέλες που έχουν σκύλους. Και οι κοπέλες φοράνε κουκούλες και μαύρα ρούχα... Καθημερινά κάθονται στο καφενείο που είναι δίπλα στην εκκλησία... Γιατί δεν μπορεί [η αστυνομία] να τους πιάσει; [71]

Η Human Rights Watch παρατήρησε το σπασμένο παράθυρο και τις ρωγμές στην πόρτα.

Όταν η ερευνήτρια της Human Rights Watch επισκέφθηκε το διαμέρισμα της Sharife στις 13 Ιανουαρίου 2012 για να πάρει συνεντεύξεις και από άλλους Αφγανούς θύματα επιθέσεων, έγινε η ίδια μάρτυρας επίθεσης στο διαμέρισμα. Εκείνη την ώρα στο διαμέρισμα βρίσκονταν γύρω στα δώδεκα άτομα, μεταξύ των οποίων η Sharife, τα τρία παιδιά της, η ερευνήτρια και επτά Αφγανοί άνδρες.

Η πρόσοψη της κατοικίας της Razia Sharife μία ημέρα μετά την επίθεση που δέχθηκε τον Ιανουάριο του 2012. © 2012 EvaCossé / HumanRightsWatch

Η ερευνήτρια της Human Rights Watch καθόταν μαζί με έναν διερμηνέα κοντά στο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο, με κλειστή την κουρτίνα, όταν άκουσε έναν δυνατό θόρυβο, καθώς άτομα που βρίσκονταν απ’ έξω άρχισαν να χτυπούν την πόρτα με κάποιο αντικείμενο που η ίδια δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει. «Η πόρτα είναι από χοντρό γυαλί και μπορούσα να διακρίνω τις ρωγμές που εμφανίζονταν και τις σκιές ατόμων πίσω από την πόρτα», ανέφερε. Όλοι παρέμειναν μέσα όσο διαρκούσε η επίθεση, περίπου τρία λεπτά, και η ερευνήτρια κάλεσε την αστυνομία αμέσως μόλις τελείωσε (9:23 μ.μ. σύμφωνα με το μητρώο κλήσεων του κινητού της τηλεφώνου). [72]

Η αστυνομία, όταν έφτασε στο σημείο, πήρε πληροφορίες από τη Sharife και την ερευνήτρια της Human Rights Watch σχετικά με την επίθεση, αλλά καμία από τις δύο δεν ήταν σε θέση να περιγράψει τους δράστες, επειδή και οι δύο είχαν μείνει μέσα στο σπίτι κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Η Sharife έδωσε στην αστυνομία διευκρινίσεις για τις προηγούμενες επιθέσεις και αναφέρθηκε στην ομάδα που συναθροίζεται συστηματικά στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι έφυγαν λίγο αργότερα προς αναζήτηση των δραστών της επίθεσης· δεν μίλησαν με άλλο άτομο στο διαμέρισμα ούτε με κανέναν άλλο στο διπλανό ίντερνετ καφέ, το οποίο ανήκει σε Αφγανό και ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα.

Αφού έφυγε η αστυνομία, η ερευνήτρια της Human Rights Watch μίλησε με έναν Αφγανό ο οποίος είχε γίνει μάρτυρας της επίθεσης από το καφέ· όπως ανέφερε, ήταν πέντε ή έξι άνδρες που χτυπούσαν την πόρτα με σφυριά. Την επομένη, ο Said Jafari, ο 40χρονος ιδιοκτήτης του ίντερνετ καφέ και ένας από τους υπαλλήλους του είπαν στη Human Rights Watch ότι είχαν δει δύο ή τρεις άνδρες να ορμούν στην πόρτα, ενώ οι άλλοι στέκονταν στη γωνία και παρακολουθούσαν. Όλοι τους φορούσαν μαύρα ρούχα και κουκούλες, σύμφωνα με τον Jafari.[73] Έξω από την πόρτα του διαμερίσματος η ερευνήτρια παρατήρησε τρεις μεγάλες πέτρες και ένα σπασμένο μπουκάλι μπίρας.

Σύμφωνα με τη Sharife, η αστυνομία επέστρεψε τρεις φορές το ίδιο βράδυ, διαφορετικοί αστυνομικοί υπάλληλοι κάθε φορά, για να υποβάλει περισσότερες ερωτήσεις σχετικά με το συμβάν. Μάλιστα το επόμενο πρωί την επισκέφθηκαν αστυνομικοί από το Τμήμα Αλλοδαπών: «Μου ζήτησαν τη ροζ κάρτα μου. Την έδωσα. Είπαν “δεν είσαι Αφγανή, δεν σε πιστεύουμε, απόδειξέ μας ότι είσαι Αφγανή”. Είχα διαβατήριο και τους το έδειξα και έφυγαν».[74]

Συνοδευόμενη από την ίδια ερευνήτρια της Human Rights Watch και έναν διερμηνέα, η Sharife υπέβαλε μήνυση στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα στις 14 Ιανουαρίου 2012. Ο αστυνομικός υπάλληλος που πήρε κατάθεση από τη Sharife επέμενε ότι απαιτούνταν παράβολο 100 ευρώ για την υποβολή της μήνυσης. Όπως είπε, η αστυνομία είχε λάβει εντολή από την εισαγγελία να μην κάνει δεκτές μηνύσεις χωρίς την κατάθεση του παραβόλου και ότι οι μηνύσεις που διαβιβάζονται στην εισαγγελία χωρίς το παράβολο τίθενται αμέσως στο αρχείο. Εντέλει έκανε δεκτή τη μήνυση, παρότι δεν κατέθεσε το παράβολο, και με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με ημερομηνία 13 Μαρτίου 2012, το αστυνομικό τμήμα Αγίου Παντελεήμονα ενημέρωσε τη Human Rights Watch ότι η μήνυση της Sharife διαβιβάστηκε στην Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών στις 18 Ιανουαρίου 2012. Σύμφωνα με πληροφορίες ο εισαγγελέας διέταξε προκαταρκτική εξέταση στις 31 Ιανουαρίου 2012. Το μήνυμα ανέφερε επιπλέον ότι «από την υπηρεσία μας καθημερινά διατίθενται πεζές και εποχούμενες περιπολίες για την αστυνόμευση της περιοχής ευθύνης μας για την αποτροπή αξιόποινων πράξεων σε βάρος των πολιτών καθώς και την επιβολή της ισχύουσας νομοθεσίας».[75]

Η Sharife κάλεσε επίσης την αστυνομία μετά το περιστατικό της 15ης Ιανουαρίου 2012, όταν οι δράστες έριξαν δακρυγόνο μέσα στο διαμέρισμά της, όπως και ύστερα από άλλη μία επίθεση που δέχθηκε τον Απρίλιο του 2012. Όπως μας είπε, η αστυνομία ήρθε και τις δύο φορές, της πήρε κατάθεση και την προέτρεψε να μετακομίσει. Έκτοτε δεν είχε άλλη επικοινωνία με την αστυνομία, ούτε είναι ενήμερη για τυχόν εξελίξεις στο πλαίσιο των ερευνών, παρά το γεγονός ότι παρείχε στοιχεία για τον γείτονα τον οποίο υποψιάζεται ότι εμπλέκεται στην επίθεση της 15ης Ιανουαρίου.[76]

Ο Said Jafari, ο 40χρονος Αφγανός ιδιοκτήτης του ίντερνετ καφέ που βρίσκεται δίπλα στο διαμέρισμα της Sharife, μας είπε ότι χρειάστηκε να αντικαταστήσει το τζάμι της βιτρίνας του τρεις φορές εξαιτίας παρόμοιων επιθέσεων. Σημειώθηκαν δύο επιθέσεις το 2010 και μία τον Αύγουστο του 2011. Στην τελευταία κάποιος έγραψε «Έξω οι ξένοι» με γαλάζια γράμματα στα ρολά της βιτρίνας του καταστήματος. Όταν ο Jafari κατήγγειλε το περιστατικό στο αστυνομικό τμήμα Αγίου Παντελεήμονα, η αστυνομία επιχείρησε να καλύψει το σύνθημα με μαύρο σπρέι, αλλά εξακολουθεί να φαίνεται καθαρά. Ο Jafari κατήγγειλε ότι αρνήθηκαν να του δώσουν αντίγραφο της μήνυσης που υπέβαλε και ότι η αστυνομία δεν προέβη σε καμία ενέργεια, παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες του οι οποίες συνέδεαν μια ομάδα ατόμων που συχνάζει σε καφετέρια στη γωνία της πλατείας με τις συγκεκριμένες επιθέσεις.[77]

 

Η Human Rights Watch κατέγραψε 23 ακόμη σοβαρές επιθέσεις που σημειώθηκαν στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα στο διάστημα από τον Αύγουστο του 2009 έως τον Απρίλιο του 2012. Στη συνέχεια περιγράφονται τρεις από αυτές.

Safar Haidari, Δεκέμβριος 2011

Ο Safar Haidari αμέσως μετά την επίθεση που δέχθηκε τον Δεκέμβριο του 2011.  © 2011 Ανώνυμος

Ο Safar Haidari, ένας 29χρονος αιτών άσυλο από το Αφγανιστάν, είναι αντιπρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου «Nour». Στις 23 Δεκεμβρίου, γύρω στις 8 μ.μ., δέχθηκε επίθεση σε απόσταση 200 περίπου μέτρων από το αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα. Μια ομάδα 10-15 ανδρών, που όλοι τους έδειχναν να είναι γύρω ή κάτω των 30 ετών και φορούσαν κράνη ή κουκούλες, τον πλησίασαν, τον ρώτησαν από πού είναι και στη συνέχεια ένας από αυτούς του έριξε γροθιά στο δεξί μάτι. Εκείνος έπεσε στο έδαφος και τότε τα μέλη της ομάδας άρχισαν να τον χτυπούν με ξύλα και να τον κλοτσούν. Οι δράστες τού απέσπασαν το κινητό του και τα τσιγάρα του και στη συνέχεια έφυγαν.

Μπροστά μου ήταν ένα μαγαζί με κόσμο... Το σώμα μου με πονούσε και δεν μπορούσα να κουνηθώ πολύ... Πήγα εκεί. Δυο τρία άτομα εκεί στο μαγαζί είχανε δει τι έγινε. Ρώτησα από που πήγανε [οι δράστες] και μου είπανε πως οι μισοί έφυγαν προς την Αχαρνών και οι άλλοι μισοί προς την πλατεία Αττικής. Είχα ένα δεύτερο κινητό μαζί μου, κι επειδή το είχα στην τσέπη μου, στο παντελόνι μου, δεν μπόρεσαν να μου το πάρουν και πήρα τηλέφωνο την αστυνομία. Δεκαπέντε με είκοσι λεπτά αργότερα ήρθανε δύο μηχανές της αστυνομίας... Δεν ξέρω αν ήρθανε ειδικά για μένα ή αν θέλανε να πάνε κάπου αλλού. Τους είπα τι έγινε. Μου ζητήσανε τα χαρτιά μου. Εκείνη την ώρα ήμουνα σε πάρα πολύ άσχημη θέση, γιατί δεν μπορούσα να δω καλά και μου ζητήσανε τα χαρτιά μου. Είπα «εντάξει, χαρτιά έχω, αλλά πρώτα εσείς πρέπει να φύγετε για να βρείτε αυτούς που φύγανε τώρα. Κάπου κοντά πρέπει να είναι, στην Αττική, στην Αχαρνών».[78]

Οι αστυνομικοί περιπολίας τού είπαν να καταγγείλει την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα. Ο Haidari μετέβη πράγματι στο τμήμα, αλλά έφυγε γύρω στα είκοσι λεπτά αργότερα χωρίς να υποβάλει μήνυση, επειδή πονούσε και αισθανόταν ότι οι αστυνομικοί δεν του έδιναν σημασία. «Ήτανε πέντε αστυνομικοί. Εκείνη την ώρα είχα πονοκέφαλο γιατί με χτυπήσανε στο κεφάλι μου. Είπα δεν μπορώ να περιμένω εδώ, θέλω να πάω στο νοσοκομείο και ο αστυνομικός μού λέει, “εμείς έχουμε δουλειά τώρα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, να περιμένετε”. Αλλά είδα, εκεί στο γραφείο, τους πέντε αστυνομικούς να πίνουν καφέ και να κουβεντιάζουν. Τους έκανα παρατήρηση. Μου είπανε ξανά να περιμένω».[79]

O Haidari μετέβη ξανά στο αστυνομικό τμήμα στις 27 Δεκεμβρίου, αλλά έφυγε και πάλι άπραγος, αφού θεώρησε ότι περίμενε πολλή ώρα. «Ήτανε και ένας παππούς Έλληνας εκεί. Τον εξυπηρέτησαν αμέσως. Εγώ περίμενα πάλι είκοσι λεπτά με μισή ώρα. Ρώτησα μέχρι πότε θα περιμένω εδώ και μου είπανε ότι έχουνε πάρα πολλή δουλειά και δεν μπορούνε να κάνουνε κάτι τώρα. Μετά έφυγα».[80]

Yasser Abdurraham, Δεκέμβριος 2011

Ο καρπός του Yasser Abdurraham. © 2012 Judith Sunderland / Human Rights Watch

Ο Abdurraham, ένας 18χρονος Σομαλός, ανέφερε ότι δέχθηκε επίθεση στις αρχές Δεκεμβρίου του 2011 μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα από έξι ή επτά άνδρες που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες.

Ήταν αργά, γύρω στις 2 π.μ. Γυρνούσα σπίτι με τα πόδια, μόνος. Μου φώναξαν –«Για έλα, για έλα, Αφρική, Αφρική»– και πήγα προς το μέρος τους και με χτύπησαν... με ένα μπουκάλι μπίρας. Έσπασε πάνω στο κεφάλι μου και μου χάραξαν τον καρπό όταν σήκωσα το χέρι μου [για να προστατευθώ]. Μου έριξαν γροθιά στο πρόσωπο, μου έσπασαν ένα δό­ντι και τη μύτη. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν αυτό. Δεν είπαν τίποτα αφότου άρχισαν να με χτυπούν. Ήρθε η αστυνομία και αυτοί έφυγαν με τις μηχανές τους. Έδειξα [στους αστυνομικούς] τον καρπό μου και είπα «μποξ, μποξ» [για να δείξει ότι τον είχαν χτυπήσει] και αυτοί είπαν «ε, Αφρική» και έκαναν έναν μορφασμό και έφυγαν. Δεν πήγα ξανά στην αστυνομία [για να το καταγγείλω]. Δεν κάνουν τίποτα για ανθρώπους σαν εμένα.[81]

Mina Ahmad, Οκτώβριος 2011

Παρότι δεν μπορούσε να ανακαλέσει την ακριβή ημερομηνία, η Mina Ahmad, μία 20χρονη Σομαλή, μας είπε ότι δέχθηκε επίθεση γύρω στα τέλη Οκτωβρίου του 2011, όταν ήταν έξι μηνών έγκυος, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Είχε μαζί την κόρη της, νηπιακής ηλικίας, και ήταν έξι μηνών έγκυος. Πέντε έξι άνδρες, όλοι ντυμένοι στα μαύρα, την πλησίασαν, καθώς εκείνη ετοιμαζόταν να διασχίσει τον δρόμο.

Πρώτα με ρώτησαν «Από πού είσαι;», είπα «Σομαλία». Μόλις απάντησα προσπάθησαν να μου πάρουν την κόρη μου... Με χτύπησαν στο κεφάλι με ένα ξύλο... Έπεσα κάτω αιμόφυρτη. Μόλις έπεσα κάτω και είδαν ότι αιμορραγούσα, έφυγαν τρέχοντας. Η κόρη μου έκλαιγε. Δεν μπορούσα να τη δω, αλλά την άκουγα να κλαίει πίσω μου... Φώναξα κάποιους φίλους. Όλοι [όσοι βρίσκονταν εκεί τη στιγμή της επίθεσης] κοίταζαν, αλλά κανείς δεν με βοήθησε. Ήρθαν φίλοι και με βοήθησαν. Δεν πήγα στο νοσοκομείο, έμεινα σπίτι... Πήρα και έβαλα καφέ στην πληγή. Τώρα έχω μια μικρή ουλή. [Τότε] το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το μωρό που είχα μέσα μου. Δεν με ένοιαζε που είχα χτυπήσει. Σκεφτόμουν μόνο το μωρό και την κόρη μου.[82]

Μολονότι ταράχτηκε, η κόρη της Ahmad δεν έπαθε τίποτα· ο γιος της Ahmad γεννήθηκε υγιής έναν μήνα μετά. Όπως ανέφερε η Ahmad, οι δράστες τής φώναξαν: «Φύγε από τη χώρα!» Η Ahmad ζει στην Ελλάδα από το 2009. Κατά τον χρόνο της επίθεσης και της συνέντευξης που μας παραχώρησε δεν διέθετε έγγραφα· στη συνέχεια υπέβαλε αίτημα ασύλου. Δεν κατήγγειλε την επίθεση στην αστυνομία.

Επιθέσεις σε άλλες περιοχές του κέντρου της Αθήνας

Η ξενοφοβική βία δεν περιορίζεται στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα. Καταγράψαμε 19 επιθέσεις σε άλλες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, καθώς και σε πέντε άλλες συνοικίες της πόλης. Στη συνέχεια παρατίθενται τέσσερα περιστατικά από τις συνοικίες της Αττικής και της Βικτώριας στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Douglas Ebenezer Kesse, Ιανουάριος 2012

Ο Douglas Ebenezer Kesse, ένας 32χρονος αιτών άσυλο από την Γκάνα, δέχθηκε βίαιη επίθεση κοντά σε μεγάλο αμαξοστάσιο στην περιοχή του σταθμού μετρό «Αττική» στις 9 Ιανουαρίου 2012. Περπατούσε στον δρόμο μεταξύ 8:30 και 9 μ.μ., όταν δέχθηκε επίθεση από ομάδα περίπου δέκα νεαρών που φορούσαν μαύρα ρούχα και είχαν μαζί τους τρία σκυλιά.

Πρώτα, ένας από αυτούς με ρώτησε «Ε, φίλε, από πού είσαι;». Αυτό είναι το μόνο πράγμα, τα μόνα λόγια που μπορούσα να θυμηθώ. Εντελώς ξαφνικά... όρμησαν καταπάνω μου με τα ξύλα. Όλοι, έτσι. Όλοι τους μου όρμησαν και άρχισαν να με χτυπούν... Έπεσα κάτω, όταν [ύστερα] σηκώθηκα, επειδή πάλευα για να επιβιώσω, επειδή πολλοί με χτυπούσαν, σηκώθηκα, ξαναέτρεξα, και τα σκυλιά με κυνήγησαν, με έριξαν κάτω και συνέχισαν πάλι να με δέρνουν. Την τρίτη φορά σηκώθηκα, έτρεξα, με χτύπησαν στα πόδια με τα ξύλα τους και ξαναέπεσα κάτω, κι έτσι, την τέταρτη φορά, κατάφερα να τρέξω μια μικρή απόσταση. Κάποια αυτοκίνητα ερχόντουσαν έτσι, προς το μέρος τους, οπότε έφυγαν. Φώναξα. Είμαι χριστιανός, οπότε οι μόνες λέξεις που ξέρω ότι θα μπορούσαν να με σώσουν είναι «Ιησούς Χριστός». Οπότε αρχίζω να φωνάζω, να λέω το όνομα του Ιησού, «Ιησού, Ιησού!» Ήταν κάποιοι στον δρόμο, αλλά απλώς παρακολουθούσαν τι γινόταν, σαν να έβλεπαν ταινία... Κανείς δεν ήρθε να με βοηθήσει.[83]

Οι δράστες της επίθεσης απέσπασαν επίσης το πορτοφόλι του Kesse, το οποίο, όπως ανέφερε στη Human Rights Watch, περιείχε μεγάλο χρηματικό ποσό που το είχε ανάγκη για να πληρώσει το ενοίκιό του. Αφού ανάρρωσε στο σπίτι του από την επίθεση, ο Kesse πήγε αργότερα το ίδιο βράδυ στο αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης κοντά στην οδό Πατησίων, στην περιοχή της πλατείας Αμερικής, το πλησιέστερο τμήμα από εκεί όπου διαμένει. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι τον ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και ότι έπρεπε να καταγγείλει την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα. Ο Kesse δεν έκανε κάτι τέτοιο.

Η επίθεση αυτή, η μοναδική στα τέσσερα χρόνια διαμονής του στην Ελλάδα, έχει σημαδέψει τον Kesse. Όπως μας εξήγησε:

Αισθάνομαι πολύ άσχημα γιατί, ως άνθρωποι, δεν θα έπρεπε να μας φέρονται έτσι. Ξέρουμε ότι στην Ευρώπη δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα... επειδή δεν είναι στη ζούγκλα. Νιώθω τέτοια θλίψη και τέτοια απογοήτευση όταν βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε κάποιον που ζητάει πολιτικό άσυλο και που είναι άνθρωπος. Είμαι άνθρωπος· δεν είμαι ζώο για να με κυνηγούν με ξύλα.[84]

Mehdi Naderi, Δεκέμβριος 2011

Ο Mehdi Naderi. © 2011 Eva Cossé / Human Rights Watch

Ο Naderi, ένας 22χρονος Αφγανός που ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2011, τραυματίστηκε ύστερα από επίθεση που δέχθηκε ο ίδιος και δύο φίλοι του σε πεζόδρομο κοντά στην πλατεία Αττικής το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου 2011. Μιλήσαμε και με τα τρία θύματα την επόμενη ημέρα. Ο Naderi ανέφερε ότι, ενώ περπατούσαν στον δρόμο, τους επιτέθηκε μια ομάδα 15 περίπου ατόμων.

Δεν είπανε τίποτα. Ξαφνικά επιτέθηκαν, με χτυπήσανε, και έφυγαν. Ήταν γύρω στις 8:30 με 9:00 μ.μ. Ήμασταν στο δρόμο... Ήτανε σκοτεινά και δεν καταλάβαμε τίποτα. Δεν τους είδαμε. Ξαφνικά επιτέθηκαν. Αλλά καταλάβαμε ότι ήταν άντρες αυτοί που μας χτυπούσαν. Ξαφνικά βγήκαν από το πάρκο, στην πλατεία Αττικής, και άρχισαν να χτυπάνε. Κάτι λέγανε, αλλά εμείς δεν καταλάβαμε. Είχανε στα χέρια τους ξύλα και σίδερα. Παντού με έχουν χτυπήσει, και στο σώμα. Δεν είναι μόνο η μύτη και το κεφάλι μου... Άρχισα να τρέχω, αλλά κυλούσε πολύ αίμα. Ξαφνικά ένιωσα ζάλη και σταμάτησα και οι φίλοι μου με πιάσανε. Μας κυνηγάγανε για πολύ [πολλή ώρα]. Ερχόντουσαν από πίσω μας. Την ώρα που επιτέθηκαν, οι δύο φίλοι μου προλάβανε και ξέφυγαν. Έτρεξα πολύ.[85]

Ο Naderi και οι φίλοι του πήγαν σπίτι, όμως αργότερα, με την βοήθεια ενός Αφγανού ακτιβιστή, κάλεσαν ασθενοφόρο και μετέβησαν στο Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών για θεραπεία. Ο Naderi έκανε ράμματα στο κεφάλι και στη μύτη. Σύμφωνα με τον Naderi και τον MedhiSarwari, έναν από τους φίλους του που ήταν μάρτυρας της επίθεσης και που τον συνόδευσε στο νοσοκομείο, εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο ήταν τρεις ακόμη τραυματίες μετανάστες και πολλοί αστυνομικοί. Δεν διευκρινίστηκε με ποιον τρόπο τραυματίστηκαν οι μετανάστες.[86]

Ο Naderi δεν κατήγγειλε την επίθεση στην αστυνομία. «Δεν σκέφτηκα να πάω στην αστυνομία, γιατί είμαι σίγουρος ότι, αν πάω, η αστυνομία δεν θα μου κάνει καλό, αλλά περισσότερο θα με ενοχλήσει. Οι περισσότεροι αυτό λένε. Ότι έχουν πάει στην αστυνομία και η αστυνομία δεν κάνει τίποτα και τους τρομάζει».[87]

Hassan Mohamed, Οκτώβριος 2011

Ο Hassan Mohamed, ένας 25χρονος Σομαλός χωρίς έγγραφα στην Ελλάδα, δέχθηκε επίθεση στις 29 Οκτωβρίου καθώς επέστρεφε στο σπίτι του από ίντερνετ καφέ κοντά στην πλατεία Βικτωρίας.

Μιλούσα στο τηλέφωνο και αυτοί ήρθαν καταπάνω μου. Γύρω στα 20 με 25 άτομα. Με χτύπησαν. Εγώ έτρεχα και αυτοί με χτυπούσαν. Έχασα τις αισθήσεις μου. Η αστυνομία ήρθε και κάλεσε ασθενοφόρο. Μου είπαν να ξαναπάω μετά το νοσοκομείο με τα χαρτιά. Ξαναπήγα, τους είπα «εγώ είμαι αυτός που μαζέψατε από τον δρόμο, εδώ είναι το χαρτί με όλα [τα στοιχεία]: εξετάσεις αίματος, αξονική, ακτινογραφίες». Είχα σπάσει το κόκαλο κάτω από το δεξί μάτι.

Ο Mohamed δεν υπέβαλε τελικά μήνυση, διότι φοβήθηκε ότι θα τεθεί υπό κράτηση επειδή δεν διέθετε νόμιμα έγγραφα.[88]

Mahmoud και Maria, Αύγουστος 2011

 

Οι ουλές της Maria από την επίθεση που δέχθηκε τον Αύγουστο του 2011. © 2011 Mahmoud

Ο Mahmoud και η Maria είναι ένα ζευγάρι Αφγανών αναγνωρισμένων προσφύγων στην Ελλάδα. Στις 5 Αυγούστου 2011, μέρα μεσημέρι, κοντά στον σταθμό μετρό «Αττική», δύο άνδρες που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα επιτέθηκαν στη Maria προκαλώντας της μόνιμη εμφανή ουλή στο αριστερό της χέρι. Οι δύο επιβαίνοντες στη μοτοσικλέτα κράδαιναν προς το μέρος τους ένα αντικείμενο, το οποίο ο Mahmoud περιέγραψε ως «κάτι άσπρο, ίσως ξύλο με καρφιά», φωνάζοντας «βρωμιάρα». Όπως ανακαλεί η Maria,

Είχα το χέρι μου μπροστά στο κεφάλι μου, όταν κάτι χτύπησε το χέρι μου. Μετά, κρατούσα το χέρι μου, ήταν κάτι πολύ σκληρό, δεν ξέρω τι, αλλά έμοιαζε με πριόνι. Το χέρι μου είχε σακατευτεί εδώ. Το τραύμα ήταν τόσο βαθύ που έβλεπες το κόκαλο.[89]

Ο Mahmoud, όπως μας εξήγησε, θεωρεί ότι οι δράστες στόχευαν τον ίδιο, αλλά χτύπησαν τη Maria όταν εκείνος, ενστικτωδώς, έσκυψε.[90]

Μετά την επίθεση, ο Mahmoud και η Maria έφυγαν τρέχοντας και δεν μετέβησαν στο νοσοκομείο παρά μόνον την επόμενη ημέρα. Η Maria μάς είπε ότι δεν κατήγγειλαν την επίθεση στην αστυνομία, διότι «είχαμε ήδη ακούσει ότι η αστυνομία δεν μας βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις».[91] O Mahmoud ανέφερε χαρακτηριστικά: «Να πάμε στην αστυνομία; Αστειεύεστε; Αν πας στην αστυνομία, θα σου πουν να πας να παλέψεις μόνος σου».[92]

Η Maria, αν και σε καλύτερη κατάσταση τώρα, είχε συγκλονιστεί τρομερά από την επίθεση. «Δεν ήθελα πια να βγαίνω έξω, και ο άντρας μου έπρεπε να τρέχει για όλες τις καθημερινές δουλειές και όσα κανονικά έκανα εγώ... Τώρα προσπαθώ να ντύνομαι πιο πολύ όπως οι Ελληνίδες· δεν θέλω να τραβάω καθόλου την προσοχή».[93]

III. Βία σε άλλες περιοχές της Ελλάδας

Παρά το γεγονός ότι η ξενοφοβική βία φαίνεται να είναι εντονότερη μέσα και γύρω από την Αθήνα, από ειδησεογραφικές αναφορές προκύπτει ότι το αντιμεταναστευτικό αίσθημα έχει οδηγήσει σε βιαιοπραγίες και σε άλλες περιοχές της χώρας. Η Human Rights Watch κατέγραψε επιθέσεις στον Ασπρόπυργο, μια πόλη περίπου 20 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας, καθώς και μία επίθεση στην Κόρινθο, περίπου 80 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Σύμφωνα με αναφορές, αρκετά περιστατικά έχουν σημειωθεί και στην Κρήτη· εντούτοις, η Human Rights Watch δεν κατόρθωσε να διερευνήσει κατά τρόπο ανεξάρτητο τα εν λόγω περιστατικά.

Ασπρόπυργος, Σεπτέμβριος 2011

Κύμα επιθέσεων κατά μεταναστών που διήρκεσε δύο ημέρες και έλαβε χώρα στα μέσα Σεπτεμβρίου 2011 στον Ασπρόπυργο είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό αρκετών Πακιστανών μεταναστών. Η αστυνομία δήλωσε σε επικεφαλή πακιστανικής κοινότητας ότι οι επιθέσεις πυροδοτήθηκαν ύστερα από καταγγελίες για παρενόχληση νεαρής Ελληνίδας από Πακιστανό.[94]

Ο ακριβής αριθμός των επιμέρους περιστατικών που έλαβαν χώρα, καθώς και των ατόμων που δέχθηκαν επίθεση, παραμένει αδιευκρίνιστος. Σύμφωνα με τη λαϊκή οργάνωση «Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή», 25 άτομα τραυματίστηκαν σε μπαράζ επιθέσεων, μεταξύ των οποίων και βίαιες επιθέσεις από συμμορίες σε σταθμό του προαστιακού σιδηροδρόμου, επίθεση σε λεωφορείο, καθώς και επιθέσεις σε δέκα διαφορετικές κατοικίες. Όλες οι επιθέσεις σημειώθηκαν στις 10 Σεπτεμβρίου 2011.[95]

Η Asia Ilieva, της οποίας η μαρτυρία σχετικά με επίθεση στο κατάστημα του Πακιστανού συντρόφου της παρατίθεται στη συνέχεια, επιβεβαίωσε ότι οι συμμορίες είχαν στοχοποιήσει συγκεκριμένα τους Πακιστανούς:

Εδώ, δεν υπήρξε σπίτι που να μην είχανε μπει και να μην είχανε χτυπήσει παιδιά. Όσα σπίτια είχανε Πακιστανούς, όλα τα παιδιά ήτανε χτυπημένα. Περίπου είκοσι παιδιά εκείνο το βράδυ ήτανε στο νοσοκομείο. Αυτό είχε ξεκινήσει από το Σάββατο [10 Σεπτεμβρίου]... [οι δράστες] μπαίνανε μέσα στα λεωφορεία, χτυπάγανε τα παιδιά και τα κατεβάζανε. Είχε ξεκινήσει από το Σάββατο αυτό, και συνέχισε την Κυριακή όλη μέρα.[96]

Ο 40χρονος Mahmoud S., Πακιστανός υπήκοος που διαμένει νόμιμα στην Ελλάδα εδώ και 14 χρόνια, μας είπε ότι δέκα κουκουλοφόροι, οπλισμένοι με ξύλα, σιδερόβεργες και κατσαβίδια, εισέβαλαν στο σπίτι του στην περιοχή Γκοριτσά Ασπροπύργου το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου 2011. Ο Mahmoud και οι πέντε συγκάτοικοί του, επίσης Πακιστανοί, είχαν πέσει για ύπνο όταν «ήρθανε, σπάσανε την πόρτα, και μπήκανε μέσα στο σπίτι».

Φώναζαν «Μαλάκα, τη μάνα σου, το σπίτι σου»... Είχανε ξύλα, τα πόδια τους, σίδερα... Τα σπάσανε όλα και χτύπησαν εμένα και τα παιδιά που μένουνε εδώ... Με χτυπήσανε στο κεφάλι και στο στήθος και έτρεχε αίμα. Έχω ακόμα τρύπα στο κεφάλι. Με σίδερο με χτυπήσανε. Η επίθεση κράτησε περίπου είκοσι λεπτά. Το σπίτι είχε τρία δωμάτια και σε κάθε δωμάτιο κοιμόντουσαν δύο άτομα. Πρώτα πήγαν στο ένα δωμάτιο, μετά στο άλλο, γι’ αυτό κράτησε είκοσι λεπτά. Σύνολο, πέντε παιδιά χτυπήθηκαν, γιατί το έκτο παιδί ήταν μέσα στην τουαλέτα και κρύφτηκε.[97]

Και τα πέντε θύματα διακομίσθηκαν με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο της Μαγούλας. Ο Mahmoud χρειάστηκε να κάνει πέντε ή έξι ράμματα στο κεφάλι, ένας από τους συγκατοίκους του εννέα ράμματα, κι ένας άλλος έφερε κατάγματα σε τρία πλευρά και τραύματα στο κεφάλι.[98] Ο Mahmoud, όπως μας δήλωσε, κάλεσε την αστυνομία πολλές φορές μετά την επίθεση, «αλλά δεν ήρθε». Παρά το γεγονός ότι οι αστυνομικοί υπάλληλοι μίλησαν αργότερα μαζί του και με τους συγκατοίκους του στο νοσοκομείο, ο ίδιος δεν διαθέτει καμία ενημέρωση για τυχόν διερεύνηση της επίθεσης.[99] Ο Mahmoud και οι συγκάτοικοί του έχουν έκτοτε μετακομίσει σε άλλη περιοχή του Ασπροπύργου.

Ο Javet Aslam, πρόεδρος κοινότητας Πακιστανών που διαμένουν στην Ελλάδα, έγινε μάρτυρας επίθεσης σε κατοικία αργά το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου. Νωρίτερα το ίδιο βράδυ είχε συναντηθεί με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος Ασπροπύργου, ο οποίος τον είχε διαβεβαιώσει ότι η αστυνομία θα αναλάμβανε δράση για τα περιστατικά βίας, έτσι, όταν του τηλεφώνησε κάποιος και τον ενημέρωσε για την επίθεση στο σπίτι του, ο Aslam τηλεφώνησε αμέσως στον διοικητή.

Είπε ότι δεν είχε κανέναν να στείλει. Εγώ επέμεινα, είπα στείλτε έστω έναν ή δύο, και μία ώρα αργότερα έστειλε δύο αστυνομικούς. Πήγα μαζί τους, υπήρχε πολύς κόσμος, και οι αστυνομικοί είπαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα... ίσως επειδή ήταν μόνο δύο... και έφυγαν. Μας άφησαν εκεί. Ήταν περίπου 30 άτομα που έσπαγαν πράγματα μέσα στο σπίτι. Γύρω στις 11 μ.μ. Μετά οι αστυνομικοί πήγαν έναν τραυματία στο νοσοκομείο. Γιατί η αστυνομία δεν προετοιμάστηκε για να επέμβει καλύτερα, με δεδομένες τις επιθέσεις της προηγούμενης ημέρας και τις συναντήσεις ατόμων με σκοπό να οργανώσουν τις επιθέσεις; Πώς γίνεται να μην το ήξερε [η αστυνομία] αυτό;[100]

Όπως ανέφερε ο Aslam, οι αστυνομικοί υπάλληλοι του τμήματος Ασπροπύργου είπαν ότι δεν επρόκειτο για ρατσιστικές επιθέσεις, επειδή πυροδοτήθηκαν ύστερα από καταγγελίες για παρενόχληση νεαρής Ελληνίδας από Πακιστανό άνδρα. «Εγώ όμως λέω, αν συνέβη αυτό, τότε ο εγκληματίας είναι ενας, όχι όλοι», δήλωσε ο Aslam.[101]

Ο Javet Ikbal και η Asia Ilieva περιέγραψαν επίθεση στο κατάστημά τους στην περιοχή Γκοριτσά Ασπροπύργου στις 11 Σεπτεμβρίου 2011 γύρω στις 10 μ.μ. Ο Abit Housein, αδελφός του Ikbal, 32 ετών, βρισκόταν στο κατάστημα τη στιγμή της επίθεσης και τραυματίστηκε στο κεφάλι. Ο Ikbal, ένας 52χρονος πακιστανικής καταγωγής, ο οποίος απέκτησε στη συνέχεια την ελληνική υπηκοότητα, και η Asia Ilieva, η 56χρονη σύντροφός του από τη Βουλγαρία, είναι ιδιοκτήτες του μίνι μάρκετ από το 2003· αυτή είναι η πρώτη φορά που δέχθηκαν τέτοια επίθεση. Όπως διευκρίνισε η Ilieva,

Φύγαμε [από το μαγαζί για] να βάλουμε βενζίνη [στο αμάξι]. Γυρνάμε, και είχαμε σταματήσει εδώ στον δρόμο γιατί από εδώ, δεν περιγραφόταν πόσο κόσμο είχε... Μιλάμε για 200-300 άτομα... Ψηλά παιδιά, όμορφα, δυνατά παιδιά... Δεν είχανε τίποτα καλυμμένο [δηλ. τα πρόσωπά τους]. Και ήτανε ντυμένοι με σπορ ρούχα. Αλλά κρατάγανε ξύλινα ρόπαλα και είχανε πέτρες. Το μαγαζί ήτανε γεμάτο πέτρες [μετά την επίθεση]. Είχανε και σφυριά. Δεν είχανε σημαίες ούτε τίποτα.

Γυρνάω το κεφάλι μου και λέω «φως δεν έχει το μαγαζί». Αφήνουμε πάντα μια λάμπα αναμμένη και το φως φαίνεται απ’ έξω, γιατί ο αδερφός του [Ikbal] κοιμόταν εδώ... Ερχόμαστε εδώ [στο μαγαζί], τι να δούμε; Δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Όλα τα ψυγεία ήταν έξω σπασμένα, υπήρχε φωτιά... Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά το είχανε κάνει! Και... ήτανε και μια λίμνη αίματος, γιατί είχαν ανοίξει το κεφάλι του αδερφού του [Ikbal]. Η ζημιά σε λεφτά ήτανε 5.000 με 6.000 ευρώ. Τα πέταξα όλα. Δεν είχαμε ασφάλεια στο μαγαζί.[102]

Τρία περιπολικά από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων απάντησαν στην κλήση του Ikbal και κατέφθασαν στο σημείο μέσα σε λίγα λεπτά. Το ζευγάρι υπέβαλε μήνυση, αλλά έκτοτε δεν είχε καμία ενημέρωση σχετικά με τη διερεύνηση της υπόθεσης. Ο Ikbal κατήγγειλε ότι οι αρχές δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τη βία:

Η αστυνομία ήταν ενημερωμένη για τα πάντα. Δεν έκανε τίποτα. Ούτε περιπολία ούτε τίποτα. Η αστυνομία κανονικά περνάει κάθε μέρα. Για τρεις ημέρες δεν βγήκε από τον Ασπρόπυργο αστυνομία, ούτε με μηχανάκι ούτε με αυτοκίνητο. Αλλά δεν φταίει κανένας, δεν υπάρχει νόμος, κράτος δεν υπάρχει, αστυνομία δεν υπάρχει, λογική δεν υπάρχει».[103]

Ο αδελφός του Ikbal, ο οποίος χρειάστηκε να κάνει ράμματα στο κεφάλι σε τρία διαφορετικά σημεία, μετακόμισε στη Νίκαια, προάστιο της Αθήνας, και αργότερα έφυγε από την Ελλάδα. Όπως εξήγησε η Ilieva: «Δεν τον αφήσαμε να μείνει εδώ... Γιατί φοβόμασταν μήπως γυρίσουν [οι δράστες] και τον σκοτώσουν. Κι εμείς, δέκα μέρες, το μαγαζί όπως ήτανε σπασμένο, το αφήσαμε έτσι, δεν κάναμε τίποτα». Πρόσθεσε ότι πολλοί από εκείνους που δέχθηκαν επιθέσεις εκείνες τις ημέρες έχουν εγκαταλείψει την περιοχή, ενώ όσοι έχουν μείνει φοβούνται να κυκλοφορήσουν το βράδυ. Ως μέτρο προφύλαξης ο Ikbal και η Ilieva έχουν αφαιρέσει την επιγραφή στα ούρντου από την πρόσοψη του καταστήματός τους.[104]

Κόρινθος, Φεβρουάριος 2012

Στις 18 Φεβρουαρίου 2012 δύο Βορειοαφρικανοί τραυματίστηκαν σοβαρά σε επίθεση κοντά στον εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό όπου διαμένουν στην Κόρινθο. Σύμφωνα με μαρτυρίες που συγκέντρωσε η Human Rights Watch από τον Mostafa El Mouzdahir, έναν Μαροκινό, και από δύο αυτόπτες μάρτυρες, ομάδα επτά ατόμων ελληνικής καταγωγής πήγαν στον σιδηροδρομικό σταθμό γύρω στις 3:30 μ.μ. ισχυριζόμενοι ότι δύο μετανάστες είχαν κλέψει κάποιο χρηματικό ποσό. Ακούγοντας τις εκκλήσεις για βοήθεια, ο El Mouzdahir και ο φίλος του, Isham βγήκαν από το βαγόνι όπου διαμένουν και είδαν μια ομάδα ανδρών να χτυπούν έναν μετανάστη. Καθώς όλο και περισσότεροι μετανάστες συνέρρεαν στο σημείο, οι Έλληνες τράπηκαν σε φυγή, αλλά πλήθος μαζεύτηκε γύρω από το αυτοκίνητο ενός από τους δράστες. Ο El Mouzdahir μάς είπε ότι προσπάθησε να αποτρέψει το λιντσάρισμα, αλλά κατέληξε τελικά να είναι θύμα:

Μπήκε στο αυτοκίνητό του. Κάποιοι Αλγερινοί τον ακολούθησαν και προσπάθησαν να ανοίξουν την πόρτα, και πήγα εκεί... να τους πω να σταματήσουν. Τους είπα να μην τον χτυπήσουν, να τον αφήσουν να φύγει. Και ο Έλληνας είπε ευχαριστώ... Μιλάω λίγα ελληνικά, κι έτσι... του είπα «κανείς δεν θα σε χτυπήσει, αλλά κλείσε την πόρτα και φύγε, και δεν υπάρχει πρόβλημα». Μόλις έκλεισε την πόρτα, είδε κάποια άτομα μπροστά από το αυτοκίνητό του. Τρελάθηκε. Πάτησε γκάζι και χτύπησε τον Saïd τον Αλγερινό στα πόδια και μετά προχώρησε ευθεία για περίπου 200 μέτρα και μετά πάτησε πάλι γκάζι με όπισθεν και με χτύπησε. Ήμασταν πολλοί, αλλά δεν κατάφερα να ξεφύγω... Δέχτηκα ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι και μετά τα ξέχασα όλα. Πονάω ακόμα στα πόδια, στην πλάτη, στο σαγόνι, στο κεφάλι.[105]

Όχημα χτυπάει με όπισθεν τον El Mouzdahir, © 2012 Alessandro Penso, Κόρινθος, 18 Φεβρουαρίου 2012

Ο Isham, φίλος του El-Mouzdahir, καθώς και δύο ξένοι δημοσιογράφοι (ένας Ισπανός ρεπόρτερ και ένας Ιταλός φωτορεπόρτερ) έγιναν μάρτυρες της επίθεσης.

Αφού το αυτοκίνητο έφυγε με μεγάλη ταχύτητα, η αστυνομία έσπευσε στο σημείο και μετέφερε τους δημοσιογράφους, κανέναν όμως από τους μετανάστες, στο αστυνομικό τμήμα για να τους πάρει κατάθεση. Ο Isham διευκρίνισε ότι το ασθενοφόρο για τον ElMouzdahir και τον Saïd έφτασε πολύ αργότερα: «Φανταστείτε! Είμαστε σε απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια [από το νοσοκομείο] και το ασθενοφόρο έκανε μία ώρα να έρθει. Μετέφεραν δύο άτομα στο ίδιο ασθενοφόρο».[106]

Ο El Mouzdahir και ο Saïd νοσηλεύθηκαν επί πέντε και τέσσερις ημέρες, αντίστοιχα. Ο El Mouzdahir δήλωσε στη Human Rights Watch ότι αστυνομικοί υπάλληλοι φρουρούσαν τον θάλαμό του το πρώτο βράδυ και ότι επέστρεψαν δύο φορές για να του πάρουν κατάθεση. Πιστεύει ότι το άτομο που τον ανέκρινε ήταν ο αστυνομικός διοικητής.

Μου μίλησε για τις εφημερίδες. Είπε «εσύ και οι εφημερίδες φταίτε που έχουμε μεγάλο πρόβλημα με πολλές χώρες». Εγώ δεν είπα τίποτα... Μετά μου είπε «τώρα θα σου δώσω το χαρτί [εντολή να εγκαταλείψει την Ελλάδα εντός 30 ημερών] και σου εύχομαι περαστικά. Όταν φύγεις από εδώ, κανένας αστυνομικός δεν θα σε ενοχλήσει στον δρόμο». Οι αστυνομικοί ήταν ευγενικοί, επειδή είχαν ακούσει ότι οι φωτογραφίες μου κυκλοφόρησαν στην Ισπανία, στην Ιταλία, παντού».[107]

Ο οδηγός του αυτοκινήτου παραδόθηκε στην αστυνομία στις 20 Φεβρουαρίου, δύο ημέρες μετά την επίθεση. Ο Πάνος Δαμέλος, ένας ακτιβιστής κατά του ρατσισμού στην Κόρινθο που παρακολούθησε την υπόθεση, ανέφερε ότι, όπως τον πληροφόρησαν από την αστυνομία, δεν θεωρούσαν ότι επρόκειτο για επίθεση με ρατσιστικά κίνητρα αλλά μάλλον για πράξη ενός άνδρα με ψυχολογικά προβλήματα. Οι αστυνομικές αρχές, σύμφωνα με τον κ. Δαμέλο, αρνήθηκαν να ερευνήσουντο ενδεχόμενο συσχέτισης του περιστατικού με το αυτοκίνητο με την ομαδική επίθεση σε βάρος μεταναστών στον εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό. Κανείς από τους μετανάστες χωρίς χαρτιά δεν ήθελε να υποβάλει μήνυση, και η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι δεν είχε υποχρέωση να κινήσει αυτεπάγγελτη έρευνα· κανείς από τους υπόλοιπους δράστες δεν έχει αναγνωριστεί.[108]

Οι El Mouzhadir και Isham δήλωσαν στη Human Rights Watch ότι αυτή ήταν η δεύτερη επίθεση που δέχονταν. Πολυμελής ομάδα από νεαρούς, άλλοι με μοτοσικλέτες και άλλοι πεζή, πραγματοποίησε επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό γύρω στα τέλη Νοεμβρίου του 2011. Όπως ανέφεραν, γύρω στα μεσάνυχτα ένας φίλος τους, που ήταν έξω και μιλούσε στο τηλέφωνο, είδε μια ομάδα πενήντα περίπου ατόμων που άρχισαν να πετάνε πέτρες. Ο φίλος τους έσπευσε να μπει στο βαγόνι, όπου βρίσκονταν ο El Mouzhadir και ο Isham, και έκλεισε την πόρτα. Ο El Mouzhadir θυμήθηκε τις πέτρες που έπεφταν «βροχή». Ο ίδιος, όπως και ο Isham, σε χωριστές συνεντεύξεις τους, κατήγγειλαν ότι η αστυνομία «δεν νοιάζεται» που μια ομάδα επτά ή οκτώ ατόμων συγκεντρώνονται τακτικά σε γειτονικό πάρκο μαζί με τα σκυλιά τους και παρενοχλούν τους μετανάστες. Θεωρούσαν ότι οι ίδιοι νεαροί θα μπορούσαν να έχουν εμπλοκή στην επίθεση με τις πέτρες. Ο Isham εξήγησε ότι δύο νεαροί αστυνομικοί υπάλληλοι έσπευσαν στο σημείο λίγο μετά το συμβάν: «Τους είπαμε ότι ήταν οι ρατσιστές και μετά έφυγαν. Δεν τους νοιάζει. Δεν ξανάρθαν ούτε να μας κάνουν ερωτήσεις ούτε τίποτα».[109]

Κρήτη, 2011

Στις 13 Μαΐου 2011 Αλβανός υπήκοος διακομίστηκε στο νοσοκομείο Ρεθύμνου στην Κρήτη, φέροντας πολλαπλά τραύματα ύστερα από επίθεση που δέχθηκε από ομάδα Ελλήνων.[110] Ένας άλλος Αλβανός υπέστη ελαφρύτερα τραύματα στην ίδια επίθεση. Σύμφωνα με πληροφορίες, η αστυνομία ερευνούσε το ενδεχόμενο η επίθεση να υποκινήθηκε από ρατσιστικό κίνητρο και να συσχετίζεται με τα επεισόδια στην Αθήνα λίγες ημέρες νωρίτερα.[111] Στις 11 Σεπτεμβρίου 2011 η αστυνομία Λασιθίου συνέλαβε τέσσερις νεαρούς και έναν 16χρονο για τον άγριο ξυλοδαρμό ενός μετανάστη από τον Μαυρίκιο την προηγούμενη ημέρα.[112]

Στις 19 Νοεμβρίου 2011 τρεις Πακιστανοί διακομίστηκαν στο νοσοκομείο ύστερα από επίθεση που δέχθηκαν στο σπίτι τους στο Πέραμα Μυλοποτάμου, επίθεση την οποία η αστυνομία διερευνά ως αντίποινα για τον ξυλοδαρμό και τον στραγγαλισμό ηλικιωμένης γυναίκας σε ληστεία με φερόμενους ως δράστες δύο Αφγανούς μετανάστες.[113] Μερικές ώρες αργότερα, στην ίδια περιοχή, ένα αυτοκίνητο που ανήκε σε Πακιστανό υπήκοο τυλίχθηκε στις φλόγες.[114]

Πάτρα, Μάιος 2011 και Μάιος 2012

Στην Πάτρα, στις 7 Μαΐου 2011, λίγες ημέρες πριν από τα βίαια επεισόδια στην Αθήνα, επίθεση με ρίψη μολότοφ σημειώθηκε σε εγκαταλελειμμένο κτίριο στο οποίο διέμεναν τέσσερις άστεγοι Ρουμάνοι. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία, η αστυνομία διενεργούσε έρευνες για να εντοπίσει τον δράστη και εξέταζε το ενδεχόμενο να επρόκειτο για επίθεση υποκινούμενη από ρατσιστικό κίνητρο.[115] Η εισαγγελία Πάτρας, απαντώντας σε λεπτομερείς ερωτήσεις της Human Rights Watch σχετικά με τη συγκεκριμένη υπόθεση, δήλωσε απλά ότι η υπόθεση τελεί ακόμη υπό διερεύνηση και οι άγνωστοι δράστες αναζητούνται με την κατηγορία της πράξης του εμπρησμού από τον οποίο μπορούσε να προκύψει κίνδυνος ανθρώπου.[116]

Στις 19 Μαΐου 2012, στην Πάτρα, ένας 30χρονος Έλληνας βρήκε μοιραίο θάνατο ύστερα από επίθεση που δέχθηκε με μαχαίρι από τρεις άνδρες, οι οποίοι εικάζεται ότι είναι Αφγανοί υπήκοοι. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η αστυνομία συνέλαβε έναν Αφγανό και καταζητεί άλλους δύο που συνδέονται με τη δολοφονία.[117] Τις ημέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία πραγματοποιήθηκαν μεγάλες και βίαιες αντιμεταναστευτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μπροστά από εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, στο οποίο διέμεναν εκατοντάδες μετανάστες. Στις 23 Μαΐου 2012, περίπου 350 άτομα που η αστυνομία περιέγραψε ως «κυρίως μέλη της Χρυσής Αυγής» συμμετείχαν σε συγκέντρωση κατά των μεταναστών που οδήγησε σε συμπλοκές με την αστυνομία.[118] Σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας, οκτώ αστυνομικοί τραυματίστηκαν και διακομίσθηκαν σε νοσοκομείο, ενώ προκλήθηκαν υλικές ζημιές σε ένα υπηρεσιακό λεωφορείο μεταφοράς προσωπικού, ένα περιπολικό και δύο υπηρεσιακές μοτοσικλέτες. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι προχώρησαν στην προσαγωγή 22 ατόμων για ανάκριση και στη σύλληψη πέντε εξ αυτών.

Σε έκκληση που απηύθυνε για τερματισμό της βίας στην Πάτρα, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες τόνισε ότι «η αγανάκτηση για τη δολοφονική αυτή ενέργεια, για την οποία έχει επιληφθεί πλέον η Δικαιοσύνη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να οδηγεί σε πράξεις αυτοδικίας και νέο κύκλο βίας. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για στοχοποίηση και επιθέσεις εναντίον μεταναστών και προσφύγων που βρίσκονται στην περιοχή της Πάτρας ή οπουδήποτε αλλού στην ελληνική επικράτεια».[119]

Η Human Rights Watch έστειλε επιστολές, στις 12 Απριλίου 2012 στην εισαγγελία Κορίνθου και στις 21 Απριλίου 2012 στις εισαγγελίες Λασιθίου και Ρεθύμνου στην Κρήτη, ζητώντας πληροφορίες για τα εν λόγω περιστατικά. Η επιστολή προς την εισαγγελία Κορίνθου επεστράφη κλειστή στις 25 Μαΐου 2012 και εστάλη εκ νέου στις 6 Ιουνίου 2012. Κατά τον χρόνο σύνταξης της παρούσας Έκθεσης δεν είχαμε λάβει απάντηση σε καμία από τις επιστολές.

IV. Νομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας

Η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ICCPR), το οποίο υποχρεώνει όλα τα συμβαλλόμενα κράτη να εγγυώνται σε όλα τα άτομα τα θεμελιώδη δικαιώματά τους χωρίς καμία διάκριση, μεταξύ άλλων, φυλής, γλώσσας, θρησκεύματος, εθνικής προέλευσης ή άλλης ιδιότητας.[120] Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία παρακολουθεί τη συμμόρφωση με το Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, έχει καταστήσει σαφές ότι τα κράτη έχουν θετική υποχρέωση να αποτρέπουν και να τιμωρούν την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από ιδιώτες.[121] Η Ελλάδα είναι επίσης συμβαλλόμενο μέρος της Διεθνούς Σύμβασης Περί Καταργήσεως Κάθε Μορφής Φυλετικών Διακρίσεων (ICERD), η οποία υποχρεώνει τα κράτη να εγγυηθούν σε όλους «άνευ διακρίσεως φυλής, χρώματος ή εθνικής ή εθνολογικής προελεύσεως... το δικαίωμα προσωπικής ασφαλείας και προστασίας υπό του Κράτους κατά της βιαιοπραγίας και σωματικής βλάβης εκ μέρους είτε κρατικών αξιωματούχων ή εκ μέρους παντός ατόμου, ομάδος ή ιδρύματος».[122]

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), η οποία κυρώθηκε από την Ελλάδα το 1974, προβλέπει τη χρήση όλων των αναγνωριζομένων στη Σύμβαση δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις λόγω φυλής, χρώματος, θρησκείας, ή εθνικής ή κοινωνικής προελεύσεως, μεταξύ άλλων λόγων.[123] Η Σύμβαση επιβάλλει επίσης στα κράτη θετικές υποχρεώσεις για προστασία των ατόμων από επίθεση, βιαιοπραγία, ή πρόκληση βλάβης από ιδιώτες, ιδίως σε συνδυασμό με την προστασία των δικαιωμάτων στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα.[124]

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει θεμελιώσει στη νομολογία του το καθήκον των κρατών να διερευνούν εάν η τέλεση ποινικού αδικήματος υποκινήθηκε από ρατσιστικό κίνητρο. Στην απόφασή του, του 2005 στην υπόθεση Nachova και λοιποί κατά Βουλγαρίας, το Δικαστήριο υποστήριξε ότι:

Κατά τη διερεύνηση βίαιων περιστατικών... οι κρατικές αρχές έχουν επιπλέον καθήκον να προβαίνουν σε κάθε εύλογη ενέργεια για να αποκαλύψουν τυχόν ρατσιστικό κίνητρο και να αποδείξουν αν το εθνοτικό μίσος ή οι προκαταλήψεις έπαιξαν ρόλο στα σχετικά συμβάντα. Τυχόν παράλειψή τους να το πράξουν και αντιμετώπιση της βίας και βαναυσότητας που προκαλούνται από ρατσιστικά κίνητρα επί ίσης βάσεως με υποθέσεις που δεν έχουν ρατσιστικές προεκτάσεις θα ισοδυναμούσε με παράβλεψη της ειδικής φύσης πράξεων που είναι ιδιαίτερα καταστροφικές για τα θεμελιώδη δικαιώματα.[125]

Το Δικαστήριο έχει επαναλάβει τη θετική υποχρέωση διερεύνησης των πιθανών ρατσιστικών κινήτρων σε πολλές διαδοχικές υποθέσεις.[126] Σε σχέση με τις φονικές επιθέσεις το δικαστήριο επεσήμανε ότι:

[Ό]ταν στην επίθεση υπάρχει ρατσιστικό κίνητρο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό η διερεύνηση να γίνεται με αυστηρότητα και αμεροληψία, έχοντας υπόψη την ανάγκη να επιβεβαιώνεται συνεχώς η καταδίκη του ρατσισμού από την κοινωνία και να διατηρείται η εμπιστοσύνη των μειονοτήτων στην ικανότητα των αρχών να τις προστατεύουν από την απειλή της ρατσιστικής βίας.[127]

Η απόφαση πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου, η οποία εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2008, τονίζει την υποχρέωση των κρατών της ΕΕ να διασφαλίζουν ότι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία τιμωρούνται με «αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές» ποινικές κυρώσεις.[128] Η απόφαση πλαίσιο, η οποία αποτελεί νομικά δεσμευτική πράξη, ορίζει υποχρέωση να διασφαλίζεται ότι τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά κίνητρα θεωρούνται στο πλαίσιο του εθνικού δικαίου επιβαρυντικές περιστάσεις κατά την τέλεση εγκλημάτων ή επισύρουν αύξηση της ποινής.[129]

Ως μέλος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), η Ελλάδα δεσμεύεται επίσης από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου του 2009 σχετικά με την «Καταπολέμηση των Εγκλημάτων Μίσους», η οποία καλεί τα κράτη να λάβουν μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, μεταξύ άλλων με τη συλλογή αξιόπιστων δεδομένων, την κατάλληλη προσαρμογή της νομοθεσίας, την παροχή συνδρομής στα θύματα και την αύξηση της ευαισθητοποίησης του κοινού.[130]

Διεθνείς και εθνικοί φορείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα εκφράζουν τον προβληματισμό τους για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει συμμορφωθεί με αυτές τις υποχρεώσεις. Τον Ιούνιο του 2012 η Επιτροπή του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων ανέφερε ότι η Ελλάδα θα πρέπει «να καταπολεμήσει ισχυρά τις αυξανόμενες εκδηλώσεις φυλετικών διακρίσεων, ξενοφοβίας και συναφούς βίας, με τη δημόσια καταδίκη κάθε τέτοιας μισαλλοδοξίας και βίας με ρατσιστικό κίνητρο, ώστε να δώσει ένα σαφές και μονοσήμαντο μήνυμα ότι οι συμπεριφορές ρατσισμού και διακρίσεων, και εκ μέρους αστυνομικών και άλλων κρατικών αξιωματούχων, δεν είναι αποδεκτές, και να προβεί στη δίωξη και στην τιμωρία όσων διαπράττουν τέτοιες πράξεις».[131]

Το 2009 η Επιτροπή του ΟΗΕ για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων είχε εκφράσει την ανησυχία της για το ότι η Ελλάδα δεν επεδείκνυε τη δέουσα επιμέλεια στην αντιμετώπιση των εγκλημάτων με ρατσιστικό κίνητρο και προέτρεψε τις ελληνικές αρχές να «διασφαλίσουν την αποτελεσματική εφαρμογή όλων των νομικών διατάξεων που αποσκοπούν στην εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων καθώς και το ότι τα εγκλήματα με ρατσιστικό κίνητρο θα διώκονται ποινικά και θα τιμωρούνται με αποτελεσματικό τρόπο».[132]

Επίσης, το 2009 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI) προέτρεψε τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν κατάλληλη αρχική και συνεχή εκπαίδευση για τους δικαστές και τους εισαγγελείς όσον αφορά τη «νομοθεσία κατά του ρατσισμού, γενικά, και ιδιαίτερα τους νέους νόμους που προβλέπουν τα ρατσιστικά κίνητρα ενός εγκλήματος να θεωρούνται επιβαρυντικό στοιχείο για την επιβολή της ποινής».[133] Η εν λόγω διάταξη εξετάζεται λεπτομερέστερα παρακάτω.

Στην έκθεση της Παγκόσμιας Περιοδικής Επιθεώρησης για την Ελλάδα στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τον Μάιο του 2011, πολλές χώρες διατύπωσαν ανησυχίες για τις διακρίσεις και την έλλειψη ανεκτικότητας, συμπεριλαμβανομένης της ρατσιστικής βίας, και προέβησαν σε σειρά συστάσεων, μεταξύ άλλων τη διασφάλιση της αποτελεσματικής δίωξης και τιμωρίας των εγκλημάτων που τελούνται με ρατσιστικά κίνητρα.[134] Η Ελλάδα αποδέχθηκε αυτές τις συστάσεις.

Τον Ιούνιο του 2011 η ελληνική Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο της πολιτείας, εξέφρασε την ανησυχία της για την εντεινόμενη ρατσιστική και ξενοφοβική βία και εξέδωσε σειρά προτάσεων που περιλάμβαναν τη βελτίωση της εκπαίδευσης των αστυνομικών και δικαστικών όσον αφορά τα ρατσιστικά εγκλήματα, την εισαγωγή ειδικών οδηγιών για τη διερεύνηση ρατσιστικών εγκλημάτων και τη δημιουργία ενός συστήματος υποχρεωτικής καταγραφής με τη χρήση ειδικής φόρμας, τη δημιουργία θεσμών διαμεσολάβησης της αστυνομίας και ειδικών ομάδων αστυνομικών για τα ρατσιστικά εγκλήματα, τη βελτίωση των σχέσεων αστυνομίας-κοινότητας και τη δημιουργία ενός ενιαίου ειδικού συστήματος καταγραφής για τη βελτίωση της συλλογής δεδομένων και της ανάλυσης των ρατσιστικών εγκλημάτων.[135]

Η Ελλάδα οφείλει να καταδικάσει δημόσια και απερίφραστα τη ρατσιστική και ξενοφοβική βία και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, λαμβάνοντας αποτελεσματικά μέτρα για την αποτροπή αυτού του είδους της βίας, καθώς και για τη διερεύνηση αυτών των εγκλημάτων και τη δίωξη των δραστών. Αυτές οι υποχρεώσεις ισχύουν είτε οι δράστες είναι κρατικοί λειτουργοί είτε ιδιώτες.

V. Απόκριση της πολιτείας

Αυτό που φοβάμαι τώρα είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Εάν η κυβέρνηση δεν παρέμβει, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα.

—Ali Rahimi, Αφγανός αιτών άσυλο, Αθήνα, 5 Δεκεμβρίου 2011

Από τις περιπτώσεις που τεκμηριώνονται στην παρούσα Έκθεση καταδεικνύεται ότι οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο έχουν ελάχιστες πιθανότητες να δικαιωθούν. Τα θύματα βίαιων ρατσιστικών και ξενοφοβικών επιθέσεων στην Αθήνα αντιμετωπίζουν αναρίθμητα εμπόδια στην προσπάθειά τους να καταγγείλουν τα ποινικά αδικήματα και να κινήσουν τις έρευνες της αστυνομίας. Οι μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα έρχονται αντιμέτωποι με την απειλή της κράτησης και της απέλασης σε περίπτωση που καταγγείλουν το ποινικό αδίκημα. Οι αρχές δεν έχουν έως τώρα επιδείξει επιθετική στάση στη δίωξη της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας αυτής καθαυτήν. Η ελληνική πολιτεία –καθώς και η ΕΕ και η ευρύτερη διεθνής κοινότητα– ανήσυχες για την οικονομική κρίση και απασχολημένες με τον έλεγχο της παράνομης μετανάστευσης, σε μεγάλο βαθμό κλείνουν τα μάτια.

Αξιωματούχοι του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αλλά και εισαγγελικοί λειτουργοί επικαλέστηκαν τον μικρό αριθμό καταγγελιών και δικαστικών υποθέσεων ως απόδειξη του ότι η ρατσιστική και ξενοφοβική βία δεν συνιστά σοβαρό ή εντεινόμενο πρόβλημα.[136] Η ανάλυση αυτή δεν λαμβάνει υπόψη την ελλιπή καταγγελία των περιστατικών βίας από θύματα τα οποία είτε δεν τρέφουν εμπιστοσύνη στον τρόπο απόκρισης της αστυνομίας ή, εάν πρόκειται για μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα, φοβούνται ότι θα τεθούν υπό κράτηση εάν μιλήσουν. Πρωτίστως, όμως, η ανάλυση αυτη, δεν λαμβάνει υπόψη τον ανεπαρκή τρόπο απόκρισης των αστυνομικών και δικαστικών αρχών σε επιθέσεις αυτού του είδους.

Ανεπαρκής απόκριση των αστυνομικών αρχών

Η Human Rights Watch κατέγραψε σοβαρές παραλείψεις στον τρόπο απόκρισης των αστυνομικών αρχών σε περιστατικά και καταγγελίες βίας σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο. Παρά τις εγκυκλίους του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, τις τροποποιήσεις του κώδικα δεοντολογίας των αστυνομικών και τα μαθήματα επιμόρφωσης σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι αστυνομικές αρχές δεν φαίνονται επαρκώς προετοιμασμένες ή διατεθειμένες να ερευνήσουν καταγγελίες ρατσιστικής βίας.

Ο ταξίαρχος Γεώργιος Νίτσας από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επέμεινε ότι όλα τα περιστατικά ερευνώνται με τη δέουσα επιμέλεια:

Όταν έχουμε καταγγελίες από μετανάστες, εμείς προσπαθούμε να τις συστηματοποιήσουμε και να επιδείξουμε ευαισθησία στον χειρισμό τους. Διενεργούμε έρευνες. Μέχρι σήμερα έχουμε καταγράψει μεμονωμένα περιστατικά και δεν έχουμε ανακαλύψει ρατσιστικά κίνητρα. Όταν, όμως, υπάρχουν συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών, το ρατσιστικό κίνητρο ερευνάται συστηματικά... Κάτι που δεν είναι εύκολο.[137]

Θεωρητικά, υπάρχουν τα κατάλληλα νομικά μέσα και οι κατευθυντήριες γραμμές προς την αστυνομία. Η Ελλάδα, ευθυγραμμιζόμενη με την απόφαση πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου, προχώρησε το 2008 στην τροποποίηση του Ποινικού της Κώδικα, καθιερώνοντας το ρατσιστικό κίνητρο ως επιβαρυντική περίσταση. Με εγκύκλιο διαταγή που εξέδωσε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το 2006 προς την Ελληνική Αστυνομία με θέμα «Η αντιμετώπιση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας και της μη ανεκτικότητας, κατά την αστυνομική δράση», οι αστυνομικές αρχές καλούνται να διερευνούν την ύπαρξη πιθανού ρατσιστικού κινήτρου κατά την τέλεση αξιόποινης πράξης όταν το επικαλούνται οι παθόντες και οι μάρτυρες ενός εγκλήματος, όταν υπάρχουν ενδείξεις με βάση στοιχεία αποδεκτά από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, όταν το ομολογούν οι φερόμενοι ως δράστες ενός εγκλήματος ή όταν οι φερόμενοι ως δράστες και τα θύματα του εγκλήματος αυτοπροσδιορίζονται ή ανήκουν σε διαφορετικές φυλετικές, θρησκευτικές και κοινωνικές ομάδες.[138]

Το πρόγραμμα σπουδών των αστυνομικών περιλαμβάνει μαθήματα σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και σε θέματα ρατσισμού και ξενοφοβίας. Για τη διδασκαλία των μαθημάτων αυτών προσκαλούνται εξωτερικοί καθηγητές, συνήθως πανεπιστημιακοί διδάκτορες.[139] Η Αναστασία Τσουκαλά, πανεπιστημιακή διδάκτωρ και σύμβουλος στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σε θέματα εκπαίδευσης, δήλωσε ότι η προκατάληψη, ως γνωστόν, εξακολουθεί να συνιστά πρόβλημα εντός του σώματος της αστυνομίας. «Τα μαθήματα υπάρχουν, οι καθηγητές είναι ικανοί, άρα γιατί δεν έχουμε αποτελέσματα; Οι αστυνομικοί ζουν σε μια κοινωνία συντηρητική και ξενοφοβική... και αντανακλούν ευρύτερες κοινωνικές προκαταλήψεις», δήλωσε.[140] Αστυνομικός υπάλληλος που μας παραχώρησε συνέντευξη υπό τον όρο ότι θα τηρηθεί η ανωνυμία του εξέφρασε το παράπονο ότι τα μαθήματα δεν τους διδάσκουν συγκεκριμένες τεχνικές για τον τρόπο διερεύνησης εγκλημάτων μίσους. Όπως είπε, «θα ήθελα να μάθω για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε σεμινάρια και στην πράξη. Κάποιος να έρθει να μου πει ένα, δύο, τρία συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να κάνω. Οι καθηγητές έχουν συνηθίσει σε ένα κοινό πιο θεωρητικό. Εμείς, στα τρία πρώτα λεπτά έχουμε κοιμηθεί».[141]

Η αστυνομία στερείται διορισμένων οργάνων ή διευθύνσεων με ειδίκευση στην αντιμετώπιση και τη διερεύνηση εγκλημάτων μίσους, καθώς και εγκλημάτων ρατσιστικής βίας, παρά το γεγονός ότι διαθέτει μονάδες ειδικών επιχειρήσεων για άλλες μορφές εγκληματικότητας όπως το παράνομο εμπόριο και οι ληστείες σε μέσα μαζικής μεταφοράς.[142]

Οι αστυνομικοί υπάλληλοι στο κέντρο της Αθήνας αντιμετωπίζουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους πολυάριθμες δυσκολίες και απειλές, οι οποίες έχουν στο σύνολό τους επιταθεί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των ελλείψεων που παρατηρούνται σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικά μέσα. Ο Ιωάννης Μακρής, πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αττικής, κατήγγειλε τον Μάιο του 2011 ότι μόλις το ένα τρίτο των υπηρεσιακών οχημάτων της αστυνομίας ήταν κατάλληλα για χρήση σε περιπολίες ως αποτέλεσμα της έλλειψης πόρων. «Από τις μπότες μέχρι τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, η αστυνομία στην Αθήνα πάσχει από έλλειψη πόρων», δήλωσε.[143] Ο αστυνομικός υπάλληλος που μας παραχώρησε συνέντευξη υπό τον όρο ότι θα τηρηθεί η ανωνυμία του και ο οποίος υπηρέτησε επί δύο χρόνια σε αστυνομικό τμήμα στο κέντρο της Αθήνας κατήγγειλε τα εξής: «Εδώ δεν υπάρχουνε λεφτά για απλά πράγματα. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο να θέλουμε να στείλουμε σήμα ότι δεν έχουμε χαρτί, ε, και δεν είχαμε χαρτί να στείλουμε σήμα».[144]

Παρά τις δυσκολίες αυτές, όλα σχεδόν τα θύματα που παραχώρησαν συνέντευξη στη Human Rights Watch και είχαν κάποιο είδος επαφής με την αστυνομία ύστερα από επίθεση που είχαν δεχθεί ανέφεραν ότι τους είχε παρασχεθεί κάποιο είδος άμεσης βοήθειας, και συγκεκριμένα η εξασφάλιση ιατρικής φροντίδας.

Ωστόσο, η ελλιπής καταγγελία των περιστατικών βίας από τα θύματα συνιστά σημαντικό πρόβλημα. Πολλά από τα θύματα που δεν διέθεταν έγγραφα και μας παραχώρησαν συνέντευξη δήλωσαν ότι δεν ζητούν τη συνδρομή της αστυνομίας διότι φοβούνται ότι θα τεθούν υπό κράτηση και θα απελαθούν. Άλλοι μετανάστες χωρίς έγγραφα που δεν είχαν ποτέ απευθυνθεί στην αστυνομία επικαλέστηκαν την εμπειρία φιλικών τους προσώπων, τα οποία, παρότι επιχείρησαν να καταγγείλουν ποινικά αδικήματα, δεν βρήκαν ανταπόκριση ή υπέστησαν κακομεταχείριση. Τέλος, πολλά από τα θύματα προέβαλαν αρνητικές προσωπικές εμπειρίες που είχαν στο παρελθόν με την αστυνομία ως αιτία για την έλλειψη εμπιστοσύνης στον θεσμό. Όπως μας εξήγησε η Μαριάννα Τζεφαράκου από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, «ακόμη και όσοι διαθέτουν χαρτιά νιώθουν φόβο ή απροθυμία να πάνε στην αστυνομία. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν πάει και η αστυνομία τούς είπε να φύγουν. Οπότε δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη».[145]

Όσοι, όμως, προβαίνουν τελικά στην καταγγελία των περιστατικών στην αστυνομία, είτε λόγω τυχαίας συνάντησης με αστυνομικούς υπαλλήλους αμέσως μετά από επίθεση που έχουν δεχθεί είτε λόγω συνειδητής προσπάθειας να υποβάλουν έγκληση ή μήνυση, σκιαγραφούν μια γενική εικόνα αστυνομικής αδράνειας ή αδιαφορίας, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις διαβεβαιώσεις της πολιτείας. Οι αστυνομικές αρχές δεν προβαίνουν σε καμία ενέργεια εάν δεν υποβληθεί έγκληση από το θύμα, ακόμη και στην περίπτωση που υπήρξε επέμβαση της αστυνομίας στο σημείο της επίθεσης. Οι μετανάστες χωρίς έγγραφα που παραχώρησαν συνέντευξη στη Human Rights Watch αποθαρρύνονταν συστηματικά από την υποβολή εγκλήσεων ή μηνύσεων. Η αστυνομία είπε σε ορισμένα από τα θύματα ότι έπρεπε να καταθέσουν παράβολο για να υποβάλουν έγκληση ή μήνυση. Τέλος, οι έρευνες που διενεργούν οι αστυνομικές αρχές για όσες μηνύσεις υποβάλλονται είναι ανεπαρκείς.

Επτά θύματα που μας παραχώρησαν συνέντευξη ανέφεραν ότι η αστυνομία τα προέτρεψε να ανταποδώσουν με τον ίδιο τρόπο. Ο Ali Mohammadi, ένας 25χρονος Αφγανός αιτών άσυλο, για παράδειγμα, δήλωσε ότι, όταν υπέβαλε μήνυση ύστερα από επίθεση που είχε δεχθεί, ένας αστυνομικός υπάλληλος τον ρώτησε γιατί δεν τους χτύπησε και αυτός. «Εγώ του είπα, φίλε, αν ήθελα να χτυπήσω κάποιον, δεν θα είχα φύγει από την πατρίδα μου. Ήρθα να ζήσω σαν άνθρωπος».[146]

Αδυναμία πρόληψης επιθέσεων

Ύψιστη αποστολή της αστυνομίας είναι η πρόληψη του εγκλήματος, και ειδικότερα του βίαιου εγκλήματος. Εντούτοις, ελάχιστα είναι τα στοιχεία εκείνα από τα οποία θα μπορούσε να συναχθεί ότι η αστυνομία ακολουθεί μια στρατηγική για την πρόληψη βίαιων επιθέσεων σε βάρος μεταναστών, παρά τις επανειλημμένες επιθέσεις που έχουν σημειωθεί σε ορισμένες περιοχές της πόλης, κυρίως στον Άγιο Παντελεήμονα, και το συχνά επαναλαμβανόμενο φαινόμενο σφοδρότατων βίαιων αντιποίνων που παρατηρείται στον απόηχο εγκλημάτων αποδιδόμενων σε μετανάστες (π.χ. το κύμα επιθέσεων τον Μάιο του 2011 στο κέντρο της Αθήνας και τα κρούσματα βίας στον Ασπρόπυργο τον Σεπτέμβριο του 2011).

Ο Safar Haidari, θύμα επίθεσης τον Δεκέμβριο του 2011, η οποία και περιγράφεται παραπάνω, απέδωσε την αύξηση των επιθέσεων στην αδυναμία των αρχών να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά βίας.

Στις περιοχές, στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Αττική, έχουν μαζευτεί πάρα πολλοί άνθρωποι που έρχονται από παντού. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Έλληνες τώρα δεν θέλουν στην περιοχή τους να είναι τόσα άτομα. Εντάξει, κάπου κάπου έχουν δίκιο, αλλά για όλα, εγώ νομίζω, φταίει το κράτος. Το κράτος πρέπει να κάνει κάτι... Είναι οργανωμένες ομάδες. Έχουν στα χέρια τους ξύλα, φοράνε κράνος στο κεφάλι και πηγαίνουν 10-12 άτομα μαζί σε μια περιοχή. Είναι οργανωμένοι. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στον Άγιο Παντελεήμονα. Και τώρα, το βράδυ, δεν μπορώ να πάω στο γραφείο, γιατί φοβάμαι.[147]

Ανώτερος αξιωματούχος του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη διαβεβαίωσε τη Human Rights Watch ότι το επιχειρησιακό πρόγραμμα αντεγκληματικής πολιτικής της αστυνομίας για τα έτη 2010-2014 εφιστούσε την προσοχή στο ρατσιστικό έγκλημα· εντούτοις, η μόνη αναφορά που η Human Rights Watch κατόρθωσε εκ πρώτης όψεως να εντοπίσει στο εν λόγω πρόγραμμα ήταν η δέσμευση για συνεργασία με τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης με σκοπό την «ανάπτυξη κοινών συλλογικών δράσεων για την ασφάλεια» ευάλωτων πληθυσμιακών ομάδων, όπως είναι οι «ομάδες με πολιτισμικές διαφοροποιήσεις».[148] Η αστυνομική παρουσία στο κέντρο της Αθήνας, παρότι έντονη, δεν φαίνεται να συνδέεται με κάποιο είδος στρατηγικής ανάπτυξης στο πλαίσιο μιας προληπτικής προσέγγισης των φαινομένων ρατσιστικής βίας.

Παρά τις αναμφισβήτητες δυσκολίες στη διερεύνηση εγκλημάτων που διαπράττονται από κουκουλοφόρους δράστες, τους οποίους τα θύματα δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν, η μη λήψη προληπτικών μέτρων σε περιοχές όπου έχουν επανειλημμένα εκδηλωθεί κρούσματα βίας καθιστά την όλη επιχειρηματολογία κενή περιεχομένου, δεδομένου ότι η ανάπτυξη δυνάμεων πρόληψης θα συνιστούσε αποτελεσματικό μέσο αστυνόμευσης, αυξάνοντας τις πιθανότητες οι ίδιοι οι αστυνομικοί υπάλληλοι να γίνονται μάρτυρες επιθέσεων και να συλλαμβάνουν τους δράστες επ’ αυτοφώρω.

Επιπλέον, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι μέσα ενημέρωσης, απλοί πολίτες, παρατηρητές ΜΚΟ, ακόμη και κυβερνητικοί αξιωματούχοι, συσχετίζουν ρητά τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών με τις επονομαζόμενες «ομάδες πολιτών» ή και με μέλη της Χρυσής Αυγής, ενώ η αστυνομία δεν φαίνεται να διαθέτει στρατηγική για την παρακολούθηση των δραστηριοτήτων των εν λόγω ομάδων με σκοπό την πρόληψη ενδεχόμενων επιθέσεων.

Αποθάρρυνση των μεταναστών χωρίς έγγραφα από την υποβολή μηνύσεων

Η αστυνομία τα κάνει όλα ανάποδα. Πρώτα ζητάει τα χαρτιά [σου].

—Mohammad Nadeem, Πακιστανός, Αθήνα, 7 Δεκεμβρίου 2011

Η στάση της αστυνομίας προς τους μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα και έχουν πέσει θύματα ρατσιστικών επιθέσεων καλλιεργεί την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις αρχές, καθώς και τον φόβο της σύλληψης και της απέλασης, γεγονός το οποίο λειτουργεί αποτρεπτικά για πάρα πολλούς άλλους ακόμη και στο να σκεφτούν το ενδεχόμενο να ζητήσουν τη συνδρομή των αρχών επιβολής του νόμου. Υπάλληλοι του αστυνομικού τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα διεμήνυσαν με ωμό τρόπο στον Hassan Mohammed ότι θα συλληφθεί εάν προσπαθήσει να υποβάλει μήνυση. Η αστυνομία τού είχε παράσχει βοήθεια ύστερα από επίθεση που είχε δεχθεί από πολυμελή ομάδα, η οποία τον εγκατέλειψε αιμόφυρτο και αναίσθητο στον δρόμο στις 29 Οκτωβρίου 2011. Το θύμα, αφού έλαβε την απαιτούμενη ιατρική φροντίδα, μετέβη στο αστυνομικό τμήμα, αλλά οι αστυνομικοί υπάλληλοι τον έδιωξαν:

Τους είπα, εγώ είμαι αυτός που μαζέψατε από τον δρόμο, εδώ είναι το χαρτί με όλα [τα στοιχεία]: εξετάσεις αίματος, αξονική, ακτινογραφίες. Είχα σπάσει το κόκαλο κάτω από το δεξί μάτι. Τους έδειξα [στους αστυνομικούς]. Ζήτησαν τα χαρτιά μου. Είμαι παράνομος, και μου είπαν, πρέπει να σε βάλουμε φυλακή. Ήμουν τραυματισμένος. Τελικά τα παράτησα.[149]

Ενδεικτική είναι και η εμπειρία του Kazim G. Ο 17χρονος Αφγανός Kazim G. δέχθηκε επίθεση τον Σεπτέμβριο του 2011 κοντά στην πλατεία Βικτωρίας από πολυμελή ομάδα ατόμων, μεταξύ των οποίων και ένα κορίτσι, οι οποίοι του επιτέθηκαν με μπουκάλι και τον χτύπησαν στο σώμα και στα πόδια με σκληρό αντικείμενο. Όπως μας είπε, «όταν οι αστυνομικοί είδαν ότι η εντολή μου να φύγω από την Ελλάδα είχε λήξει τέσσερις μέρες πριν, είπαν “δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για σένα, γιατί είσαι παράνομος εδώ. Οπότε μπορείς απλά να πας να τους δείρεις”. Από το κεφάλι μου έτρεχε αίμα από το μπουκάλι, και είχα χτυπήσει στο χέρι αλλά... δεν με βοήθησαν».[150]

Ο Jawed Haidari, ένας 19χρονος Αφγανός που δεν διέθετε έγγραφα, είχε παρόμοια εμπειρία. Καθώς προσπαθούσε μετά βίας να επιστρέψει σπίτι του ύστερα από τον ξυλοδαρμό που είχε υποστεί από ομάδα τεσσάρων ή πέντε ατόμων αργά το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 2011 στην οδό Μιχαήλ Βόδα, συνάντησε τυχαία τρεις αστυνομικούς υπαλλήλους. Αφού εξακρίβωσαν ότι ο Haidari δεν διέθετε νόμιμα έγγραφα, οι αστυνομικοί υπάλληλοι τον οδήγησαν στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα και τον άφησαν εκεί. Ο Haidari δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον είχαν συνοδεύσει έως την πλατεία. «Δεν ξέρω», μας είπε. «Εγώ εξήγησα τι έγινε... αλλά δεν μου έδωσαν σημασία. Με ρώτησαν μόνο αν έχω χαρτιά»[151]

Σε άλλη περίπτωση που κατέγραψε η Human Rights Watch, η αστυνομία παρότρυνε τον 26χρονο Πακιστανό Asif Ali να δεχθεί τη συγνώμη των δραστών ύστερα από επίθεση που είχε δεχθεί ο ίδιος και ένα φιλικό του πρόσωπο σε στάση λεωφορείου στη συνοικία του Ρέντη στην Αθήνα, τον Αύγουστο του 2011. Η αστυνομία έσπευσε στο σημείο ύστερα από κλήση που έλαβε από αυτόπτες μάρτυρες και έπιασε τους δράστες. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Ali, οι αστυνομικοί υπάλληλοι τον ενημέρωσαν ότι μπορούσε να υποβάλει μήνυση μόνον εφόσον διέθετε νόμιμα έγγραφα και ότι θα ήταν προτιμότερο για όλους να ζητήσουν οι δράστες συγνώμη «και να λήξει το θέμα εδώ».

Τα παιδιά ζήτησαν συγνώμη. Δέχθηκα τη συγνώμη. Δεν θέλω φασαρίες. Είναι δεύτερη χώρα μου [η Ελλάδα]. Ήθελα να κάνω μήνυση, αλλά είναι το θέμα ότι δεν έχω χαρτιά. Αν κάνω μήνυση, εγώ θα πάω φυλακή και αυτοί δεν θα πάνε. Αυτούς αύριο θα τους αφήσουν και εμένα θα με κρατήσουν στο τμήμα, μέσα.[152]

Πράγματι, οι περισσότεροι μετανάστες χωρίς έγγραφα που μας παραχώρησαν συνέντευξη δεν είχαν καταγγείλει επίθεση στην αστυνομία. Η Deeqa Ibrahim, μία 19χρονη Σομαλή, μας εξήγησε ότι δεν πήγε στην αστυνομία «γιατί πολύς κόσμος δέχεται επιθέσεις και η αστυνομία τούς πάει στο νοσοκομείο και μετά δεν κάνει τίποτα. Άσε που θα μου ζητήσουν τα χαρτιά μου και θα με βάλουν φυλακή... Το ελληνικό κράτος δεν κάνει τίποτα. Εμείς ζητάμε σεβασμό. Ζητάμε ασφάλεια. Αν ήξερα ότι θα γίνονταν τέτοια πράγματα, θα είχα μείνει στη Σομαλία».[153] Η Ibrahim είχε δεχθεί επίθεση ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2011 κοντά στην πλατεία Βικτώριας από πέντε άνδρες, οι οποίοι την χτύπησαν με μπουκάλι. Όταν ρωτήσαμε τον Saleh Ibrahim, έναν άλλο Σομαλό (που δεν σχετίζεται με την προαναφερθείσα υπόθεση) εάν πήγε στην αστυνομία ύστερα από την επίθεση που δέχθηκε, μας είπε: «Φυσικά και όχι! Γιατί, αν πάω στην αστυνομία, θα βάλω και άλλους μπελάδες στο κεφάλι μου».[154] Ο Juma Rizzaie, ένας 26χρονος Αφγανός, δήλωσε ότι δεν μπήκε στον κόπο να καταγγείλει την επίθεση που δέχθηκε τον Δεκέμβριο του 2011 «γιατί τέτοια πράγματα συμβαίνουν συχνά, και η αστυνομία το μόνο που λέει στον κόσμο είναι να πάει και να κάνει το ίδιο, οπότε ξέρω ότι δεν θα κάνουν τίποτα».[155]

Η Human Rights Watch δεν γνωρίζει για περιπτώσεις στις οποίες μετανάστες χωρίς έγγραφα, οι οποίοι επιχείρησαν να καταγγείλουν επίθεση, τέθηκαν υπό κράτηση απλώς και μόνον επειδή διέμεναν στην Ελλάδα χωρίς να διαθέτουν νόμιμα έγγραφα. Εντούτοις, ένας αστυνομικός υπάλληλος, καθώς και εισαγγελικοί λειτουργοί με τους οποίους μιλήσαμε δεν απέκλεισαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο ανώνυμος αστυνομικός υπάλληλος που μας παραχώρησε συνέντευξη δήλωσε κατηγορηματικά: «Άμα κάποιος έρθει και δεν έχει χαρτιά, δεν μπορώ να τον αφήσω να φύγει».[156] Ανώτατη εισαγγελική λειτουργός στην Πάτρα υποστήριξε ότι, βάσει της νομοθεσίας, απαιτείται η κράτηση και η απέλαση θύματος που δεν διαθέτει έγγραφα.[157]

Ο αντεισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών Γεώργιος Καλούδης επέμεινε ότι οι μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα και είναι θύματα αξιόποινων πράξεων δεν θα τιμωρούνται. Αναγνωρίζοντας ότι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, «εάν το θύμα δεν διαθέτει έγγραφα, η αστυνομία απλώς τούς αφήνει να φύγουν», ο κ. Καλούδης δήλωσε ότι η αστυνομία έχει υποχρέωση να κάνει δεκτή έγκληση ή μήνυση που υποβάλλεται από μετανάστη που δεν διαθέτει έγγραφα και παράλληλα να εξετάσει το νομικό καθεστώς του θύματος. Τα θύματα για τα οποία έχει ήδη εκδοθεί εντολή απέλασης μπορούν να υποβάλουν αίτημα αναστολής στο Τμήμα Απελάσεων.[158]

Επιμονή στην κατάθεση παραβόλου για την υποβολή μήνυσης

Η Human Rights Watch είναι ενήμερη για τρεις περιπτώσεις στις οποίες τα θύματα υποχρεώθηκαν, κατόπιν υποδείξεων από αστυνομικούς υπαλλήλους, να καταθέσουν παράβολο για να υποβάλουν έγκληση. Στα τέλη του 2010, η Ελλάδα εισήγαγε την κατάθεση παραβόλου 100 ευρώ (125 δολαρίων) για την υποβολή μηνύσεων στην αστυνομία. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, γενικός γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, διευκρίνισε ότι η καθιέρωση του παραβόλου επιδιώκει να αποθαρρύνει την υποβολή μηνύσεων για επιπόλαιους λόγους, οι οποίες δημιουργούν συμφόρηση σε ένα χρόνια αργό σύστημα απονομής δικαιοσύνης.[159]

Ο ελληνικός Κώδικας Ποινικής Δικονομίας διακρίνει μεταξύ των αυτεπαγγέλτως διωκόμενων και των κατ’ έγκληση διωκόμενων αδικημάτων.[160] Κατά γενικό κανόνα, ύστερα από την καταγγελία ή την αναφορά αξιόποινης πράξης, η δημόσια αρχή υποχρεούται να προβεί στην άσκηση ποινικής δίωξης, ενώ σε περίπτωση αδικήματος το οποίο αφορά την πρόκληση περιορισμένης βλάβης σε βάρος ενός ατόμου (και όχι μείζονος δημοσίου συμφέροντος), απαιτείται κατά κανόνα η υποβολή έγκλησης από τον παθόντα για την κίνηση ποινικής δίωξης. Πολλά σοβαρά κακουργήματα –που τιμωρούνται με κάθειρξη από πέντε έτη έως ισόβια– διώκονται αυτεπάγγελτα, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο για πολλά πλημμελήματα – που τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι πέντε έτη. Για παράδειγμα, βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, η επικίνδυνη σωματική βλάβη και η απλή σωματική βλάβη συνιστούν και τα δύο πλημμελήματα· το πρώτο διώκεται αυτεπάγγελτα, ενώ το δεύτερο διώκεται μόνον ύστερα από έγκληση του παθόντα. Ομοίως, η φθορά ξένης περιουσίας συνιστά πλημμέλημα το οποίο διώκεται ύστερα από έγκληση του παθόντα.

Εξ όσων συνάγουμε η εισαγγελική αρχή μπορεί να ασκεί την αυτεπάγγελτη αρμοδιότητά της για την κίνηση ποινικής δίωξης στη βάση ευθειών αναφορών από τις αστυνομικές αρχές ή το θύμα, από τα μέσα ενημέρωσης ή άλλες πηγές, καθώς και ύστερα από την παραλαβή έγκλησης. Οι αστυνομικές αρχές υποχρεούνται να αναφέρουν στην εισαγγελική αρχή, ακόμη και ελλείψει έγκλησης εκ μέρους του θύματος, κάθε αυτεπαγγέλτως διωκόμενο αδίκημα για το οποίο λαμβάνουν γνώση. Κοινώς, οι αστυνομικές αρχές οφείλουν να ενημερώνουν την εισαγγελική αρχή για κάθε καταγγελλόμενη επίθεση που προκαλεί επικίνδυνη σωματική βλάβη στο θύμα, ακόμη και στην περίπτωση ανεπίσημης καταγγελίας στον δρόμο ή στο αστυνομικό τμήμα.

Εντούτοις, ακόμη και στην περίπτωση αυτεπαγγέλτως διωκόμενου αδικήματος, εάν η εισαγγελική αρχή ενημερωθεί μέσω μς﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ς από την επίθεση. Επόριλαμβανομήνυσης που  υποβλήθηκε στην αστυνομία, ο εγκαλών υποχρεούται να καταθέσει το παράβολο.[161] Σύμφωνα, ωστόσο, με όσα δήλωσαν ανώτεροι εισαγγελικοί λειτουργοί από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών στη Human Rights Watch, το παράβολο ισχύει μόνο στην περίπτωση ποινικών αδικημάτων τα οποία δεν διώκονται αυτεπάγγελτα και ότι, σε περίπτωση αμφισβήτησης ή αντιδικίας, ο εισαγγελέας είναι εκείνος που αποφασίζει κατά πόσον ισχύει ή όχι το παράβολο.[162]

Δικαστικοί λειτουργοί, καθώς και αξιωματούχοι του Υπουργείου Δικαιοσύνης διαβεβαίωσαν τη Human Rights Watch ότι τα εγκλήματα όπου πιθανολογείται η ύπαρξη ρατσιστικού κινήτρου θα διώκονται αυτεπάγγελτα.[163] Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, ωστόσο, δεν ορίζει ρητά ότι διώκεται αυτεπάγγελτα κάθε αδίκημα στο οποίο υπάρχει ως επιβαρυντική περίσταση το ρατσιστικό κίνητρο, ανεξάρτητα από το είδος του αδικήματος.[164]

Ο αστυνομικός υπάλληλος που μας παραχώρησε συνέντευξη υπό τον όρο ότι θα τηρηθεί η ανωνυμία του δήλωσε ότι, στην πράξη, νιώθει την υποχρέωση να ζητεί από όλα τα θύματα να καταβάλουν το παράβολο.

Η θεωρία είναι καλή. Αλλά στην πράξη, άμα είκοσι άτομα έρθουν να καταθέσουν μήνυση κατ’ αγνώστου, είναι μια διαδικασία πάρα πολύ χρονοβόρα και απασχολούνται δέκα υπηρεσίες για μια μήνυση που δεν έχει κανένα νόημα, γιατί είναι κατ’ αγνώστου και δεν πρόκειται να τους βρεις πότε [τους δράστες]. Θα την στείλεις στην εισαγγελία, θα την πάρουν, θα την βάλουν σε ένα συρτάρι... Θα την δούνε πάλι, θα δούνε ότι δεν έχει το παράβολο 100 ευρώ, θα πούνε ότι είναι άκυρη, και γεια σας.[165]

Ένας άλλος αστυνομικός υπάλληλος ανέφερε στην ουσία το ίδιο πράγμα, όταν ερευνήτρια στη Human Rights Watch βοήθησε τη Razia Sharife, θύμα επίθεσης που περιγράφεται λεπτομερώς παραπάνω, να υποβάλει έγκληση. Ο αστυνομικός υπάλληλος δήλωσε ότι η αστυνομία έχει λάβει εντολή να μην κάνει δεκτές μηνύσεις χωρίς την κατάθεση του παραβόλου και επεσήμανε ότι οι εισαγγελικοί λειτουργοί «θέτουν αμέσως στο αρχείο» τις μηνύσεις αυτές.[166] Εν τέλει, έκανε δεκτή τη μήνυση της Sharife, παρότι δεν κατέθεσε το παράβολο.

Ο Adams Ziad, ένας 39χρονος Σουδανός που ζει στην Ελλάδα από το 2004, κατέθεσε, ωστόσο, το παράβολο για να καταγγείλει την επίθεση που δέχθηκε από ομάδα πέντε ατόμων τον Σεπτέμβριο του 2011. Παρακάτω, περιγράφονται οι λοιπές δυσκολίες που αντιμετώπισε κατά την υποβολή της μήνυσης. Στην τρίτη περίπτωση που πληροφορηθήκαμε, το θύμα αποφάσισε να μην προχωρήσει σε μήνυση ακριβώς διότι, όπως τον ενημέρωσαν οι αστυνομικοί υπάλληλοι, θα στοίχιζε 100 ευρώ.

Ο Mokhtar Azizi, ένας 25χρονος Ιρανός κουρδικής καταγωγής, είναι αιτών άσυλο και ζει στην Ελλάδα από το 2009. Στις 4 Απριλίου 2011, δέχθηκε επίθεση από τρεις άνδρες κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Αφού τον κλότσησαν και τον γρονθοκόπησαν, οι δύο δράστες κατόρθωσαν να διαφύγουν, ενώ ο τρίτος ακινητοποιήθηκε από το θύμα. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Azizi, οι τρεις αστυνομικοί υπάλληλοι που έσπευσαν στο σημείο επιχείρησαν να διαμεσολαβήσουν:

Η αστυνομία τού ζήτησε [του δράστη] να πει ότι δεν θα ξαναχτυπήσει μετανάστες και πρόσφυγες. Ο δράστης ζήτησε συγνώμη γι’ αυτό που έκανε και είπε ότι δεν θα το ξανακάνει και η αστυνομία είπε, εντάξει, μπορείς να φύγεις. Αλλά εγώ δεν ήθελα να πει συγνώμη στην αστυνομία· εμένα δεν με ρώτησαν αν ήθελα να τον συγχωρήσω.[167]

Οι αστυνομικοί υπάλληλοι οδήγησαν, τελικά, τον Azizi, καθώς και τον φερόμενο ως δράστη στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, όπου τον ενημέρωσαν ότι, για να υποβάλει έγκληση, έπρεπε να καταβάλει το ποσό των 100 ευρώ. Παρότι ζήτησε να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς με τη ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου» ή με δικηγόρο, κάτι τέτοιο δεν του επετράπη. Μας είπε ότι οι αστυνομικοί υπάλληλοι τον απείλησαν ότι θα τον έθεταν υπό κράτηση σε περίπτωση που επιχειρούσε να μιλήσει στο τηλέφωνο. Δεδομένου ότι δεν διέθετε τα χρήματα, ο Azizi δεν προχώρησε σε μήνυση.

Ανεπαρκής απόκριση και διερεύνηση

Η Human Rights Watch μίλησε με 37 θύματα επιθέσεων τα οποία, όπως δήλωσαν, είχαν κάποιο είδος επαφής με την αστυνομία αμέσως μετά από επίθεση που είχαν δεχθεί. Μόνον επτά εξ αυτών επιχείρησαν, στη συνέχεια, να υποβάλουν έγκληση ή μήνυση, από τις οποίες μόνον οι πέντε χαρακτηρίστηκαν παραδεκτές. Κανένα από τα θύματα δεν διαπίστωσε πρόοδο στην υπόθεσή του ή έστω είχε εκ νέου επικοινωνία με την αστυνομία στο πλαίσιο των ερευνών.

Υπάρχουν, φυσικά, πραγματικά εμπόδια στο πλαίσιο διερεύνησης υποθέσεων όπου το θύμα δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει τους δράστες ή να παράσχει λεπτομερείς περιγραφές. Αναφερόμενος στο υποθετικό σενάριο όπου το θύμα δέχεται επίθεση από δέκα άτομα τα οποία δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει, ο ανώνυμος αστυνομικός υπάλληλος που αναφέρεται παραπάνω δήλωσε: «Στέλνουμε ένα σήμα σε όλες τις υπηρεσίες για “αναζήτηση δέκα ατόμων” και μετά, μια που το κάναμε, μια που δεν το έκανε κανένας. Θα μπει στο αρχείο».[168]

Εντούτοις, η προφανής πάγια ανεπάρκεια της αστυνομίας να επιδείξει οποιαδήποτε επιμέλεια στη διερεύνηση υποθέσεων υποδηλώνει την ύπαρξη μιας παγιωμένης συμπεριφοράς αδιαφορίας, στην καλύτερη περίπτωση, και αμέλειας, στη χειρότερη. Παρά το γεγονός ότι, σε αρκετά περιστατικά που καταγράψαμε, οι αστυνομικές αρχές εξασφάλισαν ασθενοφόρο για την περίθαλψη των θυμάτων, ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις εκείνες όπου η αστυνομία μετέβη στη συνέχεια στο νοσοκομείο, προκειμένου να λάβει λεπτομερή κατάθεση από το θύμα ύστερα από επίθεση που είχε δεχθεί. Μετά την επέμβαση της αστυνομίας σε επίθεση που διαπράχθηκε σε βάρος δύο Αιγυπτίων και ενός Παλαιστινίου στις 8 Μαΐου 2012 στην Καλλιθέα και τη διακομιδή και των τριών θυμάτων στο νοσοκομείο, η αστυνομία έλαβε τελικά κατάθεση μόνον από ένα από τα θύματα.[169] Στην περίπτωση της Sharife, που περιγράφεται αναλυτικά παραπάνω, η αστυνομία ουδέποτε έλαβε κατάθεση από τους αυτόπτες μάρτυρες των πολλαπλών επιθέσεων στο διαμέρισμά της.

Ο Qadir Hossaini, ο 33χρονος αφγανός διερμηνέας από τη ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου», παρέμεινε επί μία εβδομάδα στο νοσοκομείο και έκανε ράμματα κοντά στο δεξί του μάτι ύστερα από επίθεση που δέχθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2010, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, από ομάδα 25 ατόμων, όπως εικάζεται από τους αυτόπτες μάρτυρες. Ο Hossaini, παρότι δεν ανακαλεί το περιστατικό, κατόρθωσε να συρθεί έως το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνομικοί υπάλληλοι κάλεσαν ασθενοφόρο. Ο Hossaini δήλωσε στη Human Rights Watch:

Η αστυνομία δεν με ρώτησε τίποτα τότε [εκείνη την ημέρα], αλλά τρεις μέρες μετά, αφού με είδαν στην τηλεόραση, δύο αστυνομικοί από το κεντρικό αστυνομικό τμήμα [ΓΑΔΑ] ήρθαν να μου πάρουν κατάθεση. Τους έδωσα τα ονόματα των φίλων μου, αλλά η αστυνομία δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί τους. Σχεδόν δύο μήνες μετά, με κάλεσαν στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα [ΓΑΔΑ] και με ρώτησαν για τη στάση της αστυνομίας. Έκτοτε, δεν είχα καμία απολύτως επαφή με την αστυνομία. Όταν ήρθαν στο νοσοκομείο, με ρώτησαν αν ήθελα να υποβάλω μήνυση, αλλά τους είπα ότι δεν θα μπορούσα να τους αναγνωρίσω [τους δράστες]. Το μέρος που με χτύπησαν ήταν πολύ σκοτεινό. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήταν νεαροί, γύρω στα 17 ή στα 18, και όλοι τους αγόρια.[170]

Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα θύματα έκαναν λόγο για απαράδεκτο τρόπο απόκρισης των αστυνομικών αρχών στο σημείο της επίθεσης, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι φερόμενοι ως δράστες βρίσκονταν ακόμη εκεί. Ο Adams Ziad, που αναφέρεται παραπάνω, δέχθηκε επίθεση από ομάδα τεσσάρων ανδρών και μίας γυναίκας στις 12 Σεπτεμβρίου 2011, γύρω στις 9 π.μ., στην Καλλιθέα, ενώ πήγαινε στη δουλειά του. Οι δράστες τον εξύβρισαν, τον χτύπησαν στο πρόσωπο και στο κεφάλι και κατέστρεψαν τα προσωπικά του αντικείμενα.[171]

Ο Ziad κατόρθωσε να διαφύγει και αρκετά κοντά στο σημείο της επίθεσης συνάντησε τέσσερις αστυνομικούς υπαλλήλους. Τους διηγήθηκε τι είχε συμβεί και τους έδωσε και περιγραφή του οχήματος των δραστών, αναφέροντας τμήμα του αριθμού της πινακίδας κυκλοφορίας. Ενώ μιλούσε με τους αστυνομικούς υπαλλήλους, οι δράστες επέστρεψαν στο σημείο της επίθεσης. Παρά την εμφανή διάθεση ενός αστυνομικού να προσεγγίσει μαζί με τον Ziad τους φερόμενους ως δράστες, οι συνάδελφοί του τον απέτρεψαν, επιμένοντας ότι ο Ziad έπρεπε να μεταβεί στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα για να υποβάλει καταγγελία. Εντούτοις, κράτησαν τη ροζ κάρτα του Ziad (απόδειξη του καθεστώτος του ως αιτούντα άσυλο), την οποία και παρέλαβε αργότερα από το αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας.

Ο Ziad αντιμετώπισε και άλλες δυσκολίες στην προσπάθειά του να καταγγείλει το έγκλημα. Οι αστυνομικοί υπάλληλοι του τμήματος Καλλιθέας τον ενημέρωσαν ότι δεν μπορούν να καταχωρίσουν την καταγγελία χωρίς αναφορά από τους αστυνομικούς υπαλλήλους στο σημείο της επίθεσης· ο Ziad υποχρεώθηκε να μεταβεί στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών (ΓΑΔΑ) για να λάβει αντίγραφο της αναφοράς. Την επομένη, στις 13 Σεπτεμβρίου, επέστρεψε στο αστυνομικό τμήμα Καλλιθέας με ένα μικροσκοπικό σημείωμα που είχε λάβει ως απόδειξη της αναφοράς που είχε κατατεθεί στη ΓΑΔΑ. Ο Ziad, όπως μας είπε, αρνήθηκε τελικά να υπογράψει την έκθεση που συνέταξε ο υπάλληλος εκείνη την ημέρα, διότι περιείχε λάθη. Ζήτησε τη συνδρομή δικηγόρου για τη σύνταξη της δικής του καταγγελίας σχετικά με το συμβάν, την οποία και κατέθεσε στις 14 Σεπτεμβρίου. Όπως έχει όμως προαναφερθεί, έπρεπε να καταβάλει παράβολο 100 ευρώ. Ο Ziad έλαβε παραπεμπτικό για εξέταση από ιατροδικαστή, μόνον αφού υπέβαλε τη μήνυση και ενώ είχαν περάσει δύο ημέρες από την επίθεση. Εώς τις αρχές Μαΐου του 2012 ο Ziad δεν είχε καμία ενημέρωση από την αστυνομία σχετικά με τη διερεύνηση της υπόθεσης.[172]

Ο Cidiki Kaba, ένας 36χρονος αιτών άσυλο από τη Σενεγάλη, δέχθηκε επίθεση από έναν άνδρα και δύο εφήβους στις 26 Νοεμβρίου 2011, γύρω στις 9 μ.μ., στη συνοικία των Αγίων Αναργύρων στο κέντρο της Αθήνας. Ο άνδρας, αφού τον γρονθοκόπησε και τον κλότσησε, στη συνέχεια τράβηξε μαχαίρι. Οι κάτοικοι της περιοχής που προσέτρεξαν σε βοήθεια του Kaba έπιασαν τους δύο νεαρούς δράστες και κάλεσαν την αστυνομία. Ο άνδρας διέφυγε.[173]

Η αστυνομία οδήγησε τον Kaba και τους δύο έφήβους στο αστυνομικό τμήμα Ιλίου / Αγίων Αναργύρων, όπου υπήρξε, όπως προκύπτει, μεγάλη συζήτηση γύρω από το ζήτημα της επίσημης καταγραφής του περιστατικού. «Ένας από τους αστυνομικούς είπε πως δεν άξιζε τον κόπο, πως [οι δύο συλληφθέντες] ήταν ανήλικοι και πως ο άλλος είχε διαφύγει, αλλά υπήρξε διαφωνία μεταξύ τους και τότε ρώτησαν τον προϊστάμενό τους που είπε πως, άμα υπάρχει μαχαίρι, πρέπει να κάνουν αναφορά».[174]

Η Human Rights Watch ζήτησε ενημέρωση για την εν λόγω υπόθεση σε επιστολή που απηύθυνε στην εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών και στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στις 4 Απριλίου 2012. Κατά τον χρόνο σύνταξης της παρούσας Έκθεσης δεν είχαμε λάβει καμία απάντηση.

Ο Baktiar Mohammadi ήταν τόσο εξοργισμένος από τη στάση της αστυνομίας, που υπέβαλε έγκληση στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών. Ο Mohammadi, ένας 23χρονος Αφγανός αιτών άσυλο, ο οποίος ζει στην Ελλάδα εδώ και έξι χρόνια, δέχθηκε επίθεση στις 6 Αυγούστου 2009 μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Ομάδα δέκα ατόμων τού επιτέθηκε επειδή αρνήθηκε να αλλάξει πορεία συμμορφούμενος προς την υπόδειξη ενός άνδρα ότι ως μουσουλμάνος δεν μπορούσε να περνάει μπροστά από την εκκλησία. «Με χτύπησαν στο πρόσωπο, στο κεφάλι, στα χείλη. Είχα αίματα [στο πρόσωπό μου]», δήλωσε ο Mohammadi.[175]

Και μετά δεν ξέρω, για μισή ώρα νομίζω πως ήμουνα ξαπλωμένος κάτω, δεν ξέρω πού ήμουνα. Και μετά πήγα σιγά σιγά στην αστυνομία, που είναι εδώ κοντά [τμήμα Αγίου Παντελεήμονα], και είπα «με χτύπησαν δέκα άτομα μπροστά στην εκκλησία, μπορείτε να με βοηθήσετε;» και λέει «όχι, πήγαινε στον γιατρό πρώτα και μετά να έρθεις εδώ», εγώ λέω «πώς να πάω, ήρθα εδώ με τα τέσσερα πόδια μου, σαν ζώο. Πώς να πάω στον γιατρό;» Μου είπανε «πάρε ταξί». Πήρα τηλέφωνο έναν φίλο μου και του είπα να έρθει να πάμε στο νοσοκομείο. Ο φίλος μου ήρθε, πήγαμε μαζί στο νοσοκομείο, μέχρι τις τέσσερις το πρωί από τις εννέα το βράδυ, και μετά γυρίσαμε πίσω στην αστυνομία... Μου λένε, «τι κάνεις εδώ; Φύγε και να έρθεις το μεσημέρι». Πήγα στο σπίτι και γύρισα πάλι το μεσημέρι και μου λένε «τώρα είναι μεσημεριανό, πρέπει να φάμε εμείς, έλα πάλι το απόγευμα». Πήγα σπίτι και γύρισα το απόγευμα [στο τμήμα] και μου λένε ότι ο προϊστάμενος δεν είναι εδώ, και εγώ λέω «μας κοροϊδεύετε εσείς; Τι κάνετε;»[176]

Κατόπιν υποδείξεων που έλαβε από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, ο Mohammadi υπέβαλε μήνυση απευθείας στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών για την επίθεση σε βάρος του, καθώς και κατά των αστυνομικών υπαλλήλων για παράβαση καθήκοντος. Ύστερα από δύο και πλέον χρόνια, ο Mohammadi έλαβε επιστολή από την Εισαγγελία, με ημερομηνία 24 Νοεμβρίου 2011, με την οποία τον ενημέρωνε ότι δεν υπήρχαν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για τη θεμελίωση του ισχυρισμού περί αστυνομικής αμέλειας, αλλά ότι η υπόθεση των τραυματισμών που προκλήθηκαν από άγνωστους δράστες εξακολουθεί να τελεί υπό διερεύνηση.[177] Η επιστολή, με ημερομηνία 4 Απριλίου 2012, που απηύθυνε η Human Rights Watch προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, με την οποία ζητούσε ενημέρωση για τυχόν εξελίξεις στην εν λόγω υπόθεση δεν είχε λάβει καμία απάντηση κατά τον χρόνο σύνταξης της παρούσας Έκθεσης.

Μη δίωξη των επιθέσεων ως εγκλημάτων μίσους

Η απροθυμία των αστυνομικών αρχών να καταγράψουν και να κινήσουν την ουσιώδη προκαταρτική διαδικασία για την έρευνα βίαιων επιθέσεων σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο έχει ως αποτέλεσμα την παραπομπή ελάχιστων υποθέσεων στη δικαιοσύνη. Η Human Rights Watch είναι ενήμερη για μία μόνο σημαντική υπόθεση, η οποία και περιγράφεται παρακάτω, με θύμα έναν Αφγανό αιτούντα άσυλο, ο οποίος τραυματίστηκε με μαχαίρι κατά τη διάρκεια επίθεσης που δέχθηκε από συμμορία τον Σεπτέμβριο του 2011. Παρά το γεγονός ότι οι εισαγγελικοί λειτουργοί που παραχώρησαν συνέντευξη στη Human Rights Watch επέμειναν στην άποψη ότι τα θύματα μπορούν, αντί να υποβάλουν μήνυση στην αστυνομία, να προσφεύγουν απευθείας στις εισαγγελικές αρχές, στην πλειονότητά τους δεν ενεργούν με τον τρόπο αυτό, είτε διότι δεν γνωρίζουν την ύπαρξη της δυνατότητας αυτής είτε διότι η κατάθεση εγγράφου στην Εισαγγελία φαντάζει ενδεχομένως αρκετά περίπλοκη διαδικασία.

Το σύστημα δικαιοσύνης φαίνεται ότι δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικό τρόπο τις περιπτώσεις εκείνες που καταγγέλλονται. Η διάταξη του 2008 του ελληνικού Ποινικού Κώδικα, με την οποία καθιερώνεται η επιβαρυντική περίσταση του ρατσιστικού κινήτρου, δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ μέχρι σήμερα. Οι εισαγγελικοί και δικαστικοί λειτουργοί δεν λαμβάνουν καμία ειδίκευση, ενώ δεν υπάρχουν εισαγγελείς καθ’ ύλην αρμόδιοι για την εξέταση ρατσιστικών και ξενοφοβικών εγκλημάτων. Πρόσφατα θετικά βήματα, όπως αίτημα του Υπουργείου Δικαιοσύνης για κοινοποίηση των κατευθυντηρίων γραμμών που αφορούν τη ρατσιστική και ξενοφοβική βία σε όλους τους εισαγγελικούς λειτουργούς, υποδηλώνουν ότι έχει αρχίσει να εφιστάται η προσοχή στο φαινόμενο της ρατσιστικής βίας.

Οι εισαγγελείς κακουργημάτων στην Ελλάδα έχουν υποχρέωση να ενεργούν είτε αυτεπάγγελτα ή ύστερα από έγκληση του παθόντα, να εποπτεύουν τις έρευνες των διωκτικών αρχών και να ασκούν ποινική δίωξη επί αξιόποινων πράξεων εφόσον υπάρχουν βάσιμα αποδεικτικά στοιχεία. Όπως έχει προαναφερθεί, το είδος του ποινικού αδικήματος είναι εκείνο που καθορίζει κατά πόσον η εισαγγελική αρχή υποχρεούται να κινήσει δίωξη, ακόμη και ελλείψει έγκλησης εκ μέρους του παθόντα. Παρά το γεγονός ότι οι εισαγγελικές αρχές είναι καθ’ ύλην αρμόδιες για την εξακρίβωση της αλήθειας και την άσκηση ποινικής δίωξης εφόσον συντρέχουν λόγοι,[178] στην πράξη, τα θύματα απευθύνονται σε δικηγόρους για την εκπροσώπηση των υποθέσεων τους ενώπιον του δικαστηρίου. Ο Χρήστος Ροζάκης, πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, διευκρίνισε ότι τυχόν περιορισμοί στον ρόλο του εισαγγελέα στη δίκη είναι πρακτικής και όχι θεσμικής φύσεως, επικαλούμενος την έλλειψη χρόνου ή βούλησης.[179] Σύμφωνα με τον αντεισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών κ. Καλούδη, καθοριστικό ρόλο για τον εισαγγελέα επιφυλάσσει το στάδιο της επιβολής της ποινής, όταν θα κληθεί να συμβάλει στην αναγνώριση των κινήτρων που θα επηρεάσουν την απόφαση του δικαστή.[180]

Ο χειρισμός των περισσότερων φακέλων καθ’ όλη τη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας ανατίθεται σε διαφορετικούς εισαγγελικούς λειτουργούς, με τον πρώτο εισαγγελικό λειτουργό να εποπτεύει το στάδιο της προκαταρτικής εξέτασης, έναν δεύτερο λειτουργό να καθορίζει κατά πόσον απαιτείται η άσκηση ποινικής δίωξης και έναν τρίτο να παρίσταται στο δικαστήριο. Οι εισαγγελικοί λειτουργοί ενημερώνονται σε μηνιαία βάση για τις ημερομηνίες εκείνες τον επόμενο μήνα κατά τις οποίες τελούν «σε καθεστώς εφημερίας» και οφείλουν, ως εκ τούτου, να παρίστανται στο δικαστήριο· έτσι, μπορούν να έχουν πρόσβαση στους φακέλους των δικογραφιών που θα εκπροσωπήσουν στο δικαστήριο κατά τρόπο έγκαιρο. Ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών Δημήτρης Ζημιανίτης διευκρίνισε ότι ο υπερβολικός αριθμός προσφυγών που κατατίθενται κάθε χρόνο –300.000 υποθέσεις για μόλις 120 εισαγγελικούς λειτουργούς– καθιστά πρακτικά αδύνατη τη μόνιμη ανάθεση των φακέλων των δικογραφιών σε εισαγγελικούς λειτουργούς.[181] Ο κ. Ροζάκης ισχυρίστηκε ότι αυτή η έλλειψη συνέχειας δεν δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα, αλλά μάλλον υποχρεώνει τους εισαγγελικούς λειτουργούς να μεριμνούν για τον όσο το δυνατόν πληρέστερο σχηματισμό των φακέλων των δικογραφιών, καθιστώντας δυνατή την παραλαβή τους από τους επόμενους εισαγγελικούς λειτουργούς.[182]

Εντούτοις, η έλλειψη συνέχειας εγείρει ανησυχίες σχετικά με την ποιότητα της ασκούμενης δίωξης σε περίπλοκες υποθέσεις, συμπεριλαμβανομένων όσων αφορούν εικαζόμενο ρατσιστικό κίνητρο, το οποίο πρέπει να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας. Παρότι υπάρχουν ειδικοί εισαγγελείς για τη δίωξη ποινικών αδικημάτων όπως η ενδοοικογενειακή βία, το οργανωμένο έγκλημα και η διακίνηση ναρκωτικών, δεν υπάρχουν αντίστοιχα εισαγγελικοί λειτουργοί με ειδική εμπειρογνωμοσύνη σε ρατσιστικά και ξενοφοβικά εγκλήματα. Ο κ. Ζημιανίτης, ο οποίος αποτελεί επίσης τον σύνδεσμο της ελληνικής κυβέρνησης με το Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ODIHR) του ΟΑΣΕ, τάχθηκε υπέρ του διορισμού ενός εισαγγελικού λειτουργού στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ο οποίος θα παρέχει εμπειρογνωμοσύνη σε συναδέλφους για τέτοιου είδους ποινικά αδικήματα.[183]

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η Ελλάδα προχώρησε το 2008 στην τροποποίηση του Ποινικού της Κώδικα προκειμένου να καθιερώσει το «μίσος εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό», καθώς και το «μίσος λόγω διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού» ως επιβαρυντική περίσταση κατά την τέλεση αξιόποινης πράξης.[184] Με βάση τις γενικές αρχές του ελληνικού Ποινικού Δικαίου η ύπαρξη επιβαρυντικής περίστασης παρέχει στον δικαστή τη διακριτική ευχέρεια να επιβάλει την ανώτατη προβλεπόμενη ποινή.

Εξ όσων γνωρίζουμε, στα τέσσερα περίπου χρόνια από τη θέσπισή της η επιβαρυντική περίσταση δεν έχει εφαρμοστεί ούτε μία φορά. Μιλήσαμε με οκτώ εισαγγελείς και έναν αξιωματούχο του Υπουργείου Δικαιοσύνης και κανείς τους δεν ήταν σε θέση να αναφέρει κάποια υπόθεση.

Σχέδιο νόμου το οποίο κατατέθηκε τον Δεκέμβριο του 2011 επεδίωκε την τροποποίηση της διάταξης αυτής ως εξής: «Η τέλεση της πράξης λόγω μίσους κατά ομάδας προσώπων ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή το σεξουαλικό προσανατολισμό συνιστά επιβαρυντική περίσταση».[185] Το νομοσχέδιο, του οποίου οι κύριες διατάξεις βελτιώνουν και καθιστούν αυστηρότερες τις ποινικές κυρώσεις για τη διάδοση ρατσιστικού υλικού και την υποκίνηση σε μίσος, αποσύρθηκε στα μέσα Ιανουαρίου του 2012 ενώ επρόκειτο να συζητηθεί στην Ολομέλεια, προφανώς λόγω αντιρρήσεων που αφορούσαν συμπληρωματική τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου.[186]

Αναγνωρίζοντας την αδυναμία αποτελεσματικής εφαρμογής της ισχύουσας διάταξης, ο Γιάννης Ιωαννίδης, γενικός γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, δήλωσε ότι το εν λόγω σχέδιο νόμου θα μπορούσε να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση δεδομένων «των βελτιώσεων που θα επέφερε στη διάταξη του Ποινικού Κώδικα και του παιδαγωγικού σκοπού που θα υπηρετούσε».[187]

Ο κ. Ζημιανίτης επεσήμανε στη Human Rights Watch ότι υπήρξαν συζητήσεις για την περαιτέρω βελτίωση του σχεδίου νόμου πριν από την εκ νέου κατάθεσή του ενώπιον της Βουλής. Ειδικότερα τάχθηκε υπέρ της συμπερίληψης της επιβαρυντικής περίστασης του ρατσιστικού κινήτρου σε συγκεκριμένα άρθρα του Ποινικού Κώδικα χαρακτηρίζοντας ορισμένα ποινικά αδικήματα, όπως π.χ. η σωματική βλάβη και η φθορά ξένης περιουσίας. Όπως υποστήριξε, η προσέγγιση αυτή θα καθιστούσε τη διάταξη περισσότερο γνωστή και προσβάσιμη στους εισαγγελείς, αυξάνοντας τις πιθανότητες εφαρμογής της.[188]

Σε μια ενέργεια προς τη σωστή κατεύθυνση, ο κ. Ιωαννίδης απηύθυνε τον Απρίλιο του 2012 επιστολή,  προς τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με την οποία τον καλούσε να καταρτίσει και να κοινοποιήσει στους εισαγγελικούς λειτουργούς κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τον βαθμό επιμέλειας που πρέπει να επιδεικνύουν κατά τη διερεύνηση και την ποινική δίωξη κάθε καταγγελίας που αφορά πιθανή τέλεση ρατσιστικού και ξενοφοβικού εγκλήματος.[189] Κατά τον χρόνο σύνταξης της παρούσας Έκθεσης, οι εν λόγω κατευθυντήριες γραμμές δεν είχαν ακόμη κοινοποιηθεί.

Ali Rahimi: Αναμένοντας την απονομή δικαιοσύνης Click to expand Image Ο Ali Rahimi στο νοσοκομείο, αμέσως μετά την επίθεση που δέχθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011. © 2011 Yunus Mohammadi Η προσφυγή του Ali Rahimi στη δικαιοσύνη αναδεικνύει τα κακώς κείμενα στον τρόπο λειτουργίας των αστυνομικών αρχών και του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Κατά τον χρόνο σύνταξης της παρούσας Έκθεσης, η εκδίκαση της δίκης δύο ανδρών και μίας γυναίκας που κατηγορούνται για την επίθεση σε βάρος του Rahimi και δύο φίλων του τον Σεπτέμβριο του 2011, κατά την οποία οι φερόμενοι ως δράστες τον τραυμάτισαν πέντε φορές στον θώρακα με μαχαίρι σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του θύματος, είχε αναβληθεί έξι φορές. Η επόμενη δικάσιμος έχει οριστεί για τον Σεπτέμβριο του 2012. Αδιευκρίνιστο παραμένει το κατά πόσον η εισαγγελική αρχή θα υποστηρίξει την ύπαρξη ρατσιστικού ή ξενοφοβικού κινήτρου κατά την τέλεση της επίθεσης. Οι τρεις κατηγορούμενοι βαρύνονται με την κατηγορία της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, η οποία ως πράξη πλημμεληματικού χαρακτήρα τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από τρεις μήνες μέχρι πέντε έτη. Ο 27χρονος Rahimi βρισκόταν μαζί με δύο συμπατριώτες του Αφγανούς, τους Reza Mohammed και Mohammadi Mohammad Ali, μπροστά σε κτίριο στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα στις 16 Σεπτεμβρίου 2011 γύρω στις 9 μ.μ., όταν τους προσέγγισε ομάδα δεκαπέντε ατόμων. Αφού τους ρώτησαν από πού είναι, οι δράστες «άρχισαν να μας βρίζουν, να μας λένε βρωμιάρηδες, να φύγουμε από τη χώρα, και ξαφνικά άρχισαν να μας επιτίθενται».[190] Ο Mohammad Ali διέφυγε, ενώ ο Mohammed, ο οποίος δέχθηκε χτύπημα στο κεφάλι, κατόρθωσε να διαφύγει προς τις εσωτερικές σκάλες του κτιρίου. Ένας άνδρας και μία γυναίκα τον κυνήγησαν στα σκαλιά, αλλά κατόρθωσε να μπει στο διαμέρισμά του και να διαφύγει τον κίνδυνο. Ο Rahimi, ωστόσο, έπεσε στα χέρια τουλάχιστον πέντε δραστών οι οποίοι τον είχαν καταδιώξει στο εσωτερικό του κτιρίου. «Με χτυπήσανε με κλοτσιές, μπουνιές και με ένα μπουκάλι μπίρας, και με μαχαίρωσαν μία φορά δίπλα στην καρδιά, μία φορά στον θώρακα και τρεις στην πλάτη».[191] Ύστερα από κλήση που έλαβε από φιλικό πρόσωπο του θύματος το οποίο διαμένει στο κτίριο, η αστυνομία έσπευσε στο σημείο και κάλεσε ασθενοφόρο. Ο Rahimi ήταν, έως τη στιγμή εκείνη, σε θέση να υποδείξει στην αστυνομία τον άνδρα που τον μαχαίρωσε και που εξακολουθούσε να βρίσκεται μπροστά στο κτίριο. Ο Mohammed, ο οποίος έγινε μάρτυρας της επίθεσης από τις σκάλες, ήταν επίσης σε θέση να αναγνωρίσει τον άνδρα που μαχαίρωσε τον Rahimi. Σύμφωνα με τον Rahimi και τον Mohammed, ο άνδρας και η γυναίκα που καταδίωξαν τον Mohammed στις σκάλες, εξακολουθούσαν να βρίσκονται κοντά στο σημείο της επίθεσης, και τα θύματα υπέδειξαν στην αστυνομία τους δράστες. Η αστυνομία δεν προέβη στη σύλληψη ή στην ανάκριση των δραστών εκείνη τη στιγμή. Ενώ ο Rahimi διακομιζόταν εσπευσμένα στο νοσοκομείο, ο Mohammed και ο φερόμενος ως δράστης οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα. Εκεί ο Mohammed διέκρινε από το παράθυρο τον ίδιο άνδρα και την ίδια γυναίκα να στέκονται έξω από το αστυνομικό τμήμα. Αφού τους υπέδειξε ως δράστες για άλλη μία φορά στην αστυνομία, η αστυνομία οδήγησε τα δύο άτομα μέσα στο τμήμα και τους ενημέρωσε ότι ο Mohammed τούς κατηγορούσε για επίθεση σε βάρος του. Ο άνδρας και η γυναίκα υπέβαλαν αμέσως μήνυση κατά του Mohammed για ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμηση. Οι τρεις τους, καθώς και ο φερόμενος ως δράστης της επίθεσης κατά του Rahimi, οδηγήθηκαν στη συνέχεια στο ίδιο κελί. Ο Mohammed δήλωσε στη HumanRightsWatch: [Η αστυνομία] μού πήρε τα αποτυπώματά μου και μετά με έστειλαν στο δωμάτιο μαζί με αυτόν που μαχαίρωσε [τον Rahimi], και μετά από πέντε με δέκα λεπτά έφεραν και τον άλλον με τη γυναίκα. Αυτή η γυναίκα με έβγαλε φωτογραφίες με το κινητό της και με κορόιδεψε πάρα πολύ. Μίλησε και στο τηλέφωνο και είπε «είμαι εδώ μαζί με το γουρούνι». Όταν μίλαγε στο κινητό, έλεγε: «Δεν έχουμε πρόβλημα, εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, είμαστε Έλληνες. Η αστυνομία μάς είπε “εμείς είμαστε Έλληνες”. Θα φύγουμε τώρα». Έμεινα τέσσερις ώρες μαζί τους. Με κοιτάζανε άγρια. Και μετά ηρεμήσανε, και αυτός που μαχαίρωσε τον Ali αποκοιμήθηκε και οι άλλοι δύο ηρεμήσανε.[192]

Αδυναμία να αναγνωριστεί η σοβαρότητα του προβλήματος

Ορισμένες από τις θετικές κινήσεις που επισημάνθηκαν παραπάνω καταδεικνύουν ότι οι ελληνικές αρχές εστιάζουν τώρα στο πρόβλημα της αυξανόμενης ρατσιστικής βίας. Επιπλέον, αρκετά ανώτερα κυβερνητικά στελέχη καταδίκασαν τα κρούσματα βίας που εκδηλώθηκαν τον Μάιο του 2011 σε βάρος μεταναστών. Ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής επεσήμανε ότι η κοινωνική ένταση έχει οδηγήσει σε «έναν πολύ υψηλό κίνδυνο εγκλημάτων μίσους», ενώ ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής δήλωσε ότι «το θέαμα “μαχαιρωμένοι μετανάστες στα νοσοκομεία” δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από την ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες που μένουν στο κέντρο της Αθήνας και μένουν στις γειτονιές όπου υπάρχει έντονο πρόβλημα (εγκληματικότητας) έχουν δίκιο να εξανίστανται... αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να αυτοδικεί».[193]

Εντούτοις, κρατικοί λειτουργοί, σε πολλές συνεντεύξεις τους με τη Human Rights Watch, υποβάθμισαν την έκταση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας. Όπως δήλωσε η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών κ. Ράικου, «πολλά ποινικά αδικήματα διαπράττονται από μετανάστες σε βάρος Ελλήνων, όπως και σε βάρος άλλων μεταναστών... Συνεπώς, αυτό που παρατηρούμε είναι ένα φαινόμενο διαπάλης μεταξύ διαφορετικών εθνικοτήτων».[194] Ο υποστράτηγος Βασίλειος Κουσούτης από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη μάς είπε:

Κατά την προσωπική μου γνώμη δεν υπάρχει ροπή στη ρατσιστική βία. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν συμβαίνει καθόλου. Τα κίνητρα, πολλές φορές, είναι διαφορετικά. Πολλοί Έλληνες πέφτουν καθημερινά θύματα ληστείας από μετανάστες. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι ρατσιστές επειδή ληστεύουν τους Έλληνες. Υπάρχουν και επιθέσεις μεταναστών κατά μεταναστών. Δεν έχουμε καταγράψει αύξηση στα κρούσματα ρατσισμού ή ξενοφοβίας. Φυσικά, υπάρχουν μεμονωμένες επιθέσεις. Όλες οι επιθέσεις που καταγγέλλονται ερευνώνται, και τα ευρήματα διαβιβάζονται στον εισαγγελέα.[195]

Επιπλέον, μεγάλο μέρος της δημόσιας αντιπαράθεσης για τη μετανάστευση, τόσο μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη τον Μάιο του 2011 όσο και στις εκστρατείες που προηγήθηκαν των εθνικών εκλογών του Μαΐου του 2012, επικεντρώθηκε στα γενικότερα ζητήματα της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας, με τους υποστηρικτές ακροδεξιών παρατάξεων να συσχετίζουν ρητά την αυξημένη εγκληματικότητα με τη μετανάστευση. Ο Μάκης Βορίδης, εκλεγμένος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία (τότε αντιπολίτευση), ζήτησε την «άμεση απέλαση μεταναστών» μετά τη δολοφονία του Καντάρη.[196] Στις 16 Μαΐου 2011 ανακοινώθηκε δέσμη πολιτικών μέτρων για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας στο κέντρο της πόλης, η οποία περιλάμβανε πρωτίστως μέτρα για την πάταξη της παράνομης μετανάστευσης.[197]

Η οικονομική κρίση, πέραν του ότι επιτείνει τις κοινωνικές εντάσεις που βρίσκονται πίσω από τη βία και τη στήριξη ακραίων στοιχείων, αποτελεί επίσης μια βολική δικαιολογία για την ανυπαρξία δράσης. Απηχώντας το αίσθημα πολλών παρατηρητών, ο Σπύρος Ριζάκος, από τη μη κυβερνητική οργάνωση «Αίτημα», χαρακτήρισε την οικονομική κατάσταση ως «ένα καλό πρόσχημα για τους δεξιούς για να εξαπολύσουν ανθρωποκυνηγητό κατά των μεταναστών».[198] Παράλληλα, η Μαρία Κουβέλη, εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, επεσήμανε ότι «η οικονομική κρίση είναι τόσο σοβαρή, που άλλα πράγματα φαντάζουν λιγότερο σημαντικά».[199] Η Καλλιόπη Σπανού, η Ελληνίδα Συνήγορος του Πολίτη, συμφώνησε, επισημαίνοντας ότι η ξενοφοβία «δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά ως πολιτικό ζήτημα, αλλά αντιμετωπίζεται περισσότερο ως ζήτημα πολυτελείας».[200]

Συστάσεις

Προς την ελληνική κυβέρνηση

• Να καταδικάσει δημόσια και απερίφραστα τα περιστατικά ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας.
• Να αναπτύξει μια εθνική στρατηγική για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, η οποία θα καθορίζει συγκεκριμένα μέτρα, καθώς και χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή τους, και θα καθιστά τον αρμόδιο κρατικό φορέα για την παρακολούθηση της εφαρμογής.

Προς το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη

• Να επικαιροποιήσει το Επιχειρησιακό Σχέδιο της Αστυνομίας 2010-2014 για την καταπολέμηση του εγκλήματος στην Αθήνα, ώστε να περιλαμβάνει μια στρατηγική πρόληψης της ξενοφοβικής βίας, και να εξασφαλίσει επαρκή ανάπτυξη δυνάμεων και περιπολιών σε περιοχές με υψηλά ποσοστά ξενοφοβικής βίας.
• Να διασφαλίσει ότι θα παρέχεται σε όλους τους αστυνομικούς υπαλλήλους όλων των βαθμών υποχρεωτική εκπαίδευση, δυνατότητα παρακολούθησης μαθημάτων ειδίκευσης, καθώς και εντός της υπηρεσίας εκπαίδευση σε θέματα εντοπισμού, απόκρισης και διερεύνησης εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας.
• Να εκπονήσει και να κοινοποιήσει ειδικές κατευθυντήριες γραμμές για την αστυνομία σε ό,τι αφορά την έρευνα εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας.
• Να διασφαλίσει ότι κάθε αστυνομικό τμήμα στο κέντρο της Αθήνας θα στελεχώνεται από έναν τουλάχιστον υπάλληλο, ή ομάδα υπαλλήλων, με υψηλή ειδίκευση σε εγκλήματα μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, καθώς και με εμπειρία στην έρευνα εξτρεμιστικών πράξεων.
• Να διασφαλίσει ότι όλοι οι αστυνομικοί υπάλληλοι έχουν επίγνωση του καθήκοντός τους να επιδεικνύουν επιμέλεια στον χειρισμό καταγγελιών που αφορούν τέλεση πιθανών εγκλημάτων μίσους και να προβαίνουν στην ανάληψη θετικών δράσεων με σκοπό την πρόληψη τέτοιων πράξεων.
• Να υιοθετήσει μέτρα πολιτικής και να ενημερώσει, μέσω κατάλληλων διαύλων, όλους τους αστυνομικούς υπαλλήλους ότι τυχόν καταγγελίες για τέλεση πάσης φύσεως εγκλημάτων μίσους θα πρέπει να διαβιβάζονται αμέσως στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές, ανεξάρτητα από το είδος του ποινικού αδικήματος και χωρίς την υποχρέωση κατάθεσης παραβόλου 100 ευρώ.
• Να υιοθετήσει και να κοινοποιήσει σαφή μέτρα πολιτικής, βάσει των οποίων οι μετανάστες που δεν διαθέτουν έγγραφα και που είναι θύματα αξιόποινων πράξεων δεν θα τίθενται υπό κράτηση. Απαιτείται η καθιέρωση ειδικής απλουστευμένης διαδικασίας, προκειμένου να διασφαλίζεται ότι τα θύματα θα ενημερώνονται για τα υφιστάμενα ένδικα μέσα και, ως εκ τούτου, θα μπορούν να προσφύγουν σε αυτά με σκοπό τη νόμιμη παραμονή τους στη χώρα, τουλάχιστον για το χρονικό διάστημα έως ότου ολοκληρωθεί η εκδίκαση της δικαστικής προσφυγής τους.
• Να εκκινήσει εκστρατεία ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, προκειμένου να ενθαρρύνεται η καταγγελία εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, ιδίως μεταξύ των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο.
• Να διασφαλίσει, σε συνεργασία με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, την ταχεία δημιουργία ενός συστήματος συλλογής δεδομένων με σκοπό την καταγραφή όλων των πιθανολογούμενων εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, ανεξάρτητα από το είδος του ποινικού αδικήματος, την ομάδα στην οποία ανήκει το θύμα και τους φερόμενους ως δράστες (π.χ. σε περίπτωση πιθανολογούμενης ή διαπιστωμένης διασύνδεσής τους με οργανωμένη ομάδα).
• Να απευθύνει αίτημα στο Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ODIHR) του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη για παροχή τεχνικής συνδρομής σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση των αρχών επιβολής του νόμου σε θέματα εντοπισμού και έρευνας εγκλημάτων μίσους.

Προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης

• Να εισηγηθεί την τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, προκειμένου να διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής της επιβαρυντικής περίστασης του ρατσιστικού κινήτρου, μέσω της συμπερίληψής της, μεταξύ άλλων, σε άρθρα που τυποποιούν συγκεκριμένα ποινικά αδικήματα, όπως π.χ. η σωματική βλάβη. Η προσέγγιση αυτή δεν θα πρέπει, εντούτοις, να περιορίζει την εφαρμογή της επιβαρυντικής περίστασης αποκλειστικά στα εν λόγω ποινικά αδικήματα.
• Να διασφαλίσει, είτε διά νόμου ή μέσω δεσμευτικών εγκυκλίων, ότι, ανεξάρτητα από το είδος του αδικήματος, για κάθε αξιόποινη πράξη που μπορεί να χαρακτηριστεί ως έγκλημα μίσους χωρεί αυτεπάγγελτη παρέμβαση της δημόσιας αρχής –διερεύνηση και ποινική δίωξη– χωρίς να απαιτείται η κατάθεση παραβόλου 100 ευρώ από τα θύματα.
• Να διασφαλίσει ότι θα παρέχεται σε εισαγγελικούς και δικαστικούς λειτουργούς κατάλληλη εκπαίδευση σε θέματα ελληνικής και ευρωπαϊκής αντιρατσιστικής νομοθεσίας, με έμφαση στην επιβαρυντική περίσταση του ρατσιστικού κινήτρου κατά την τέλεση αξιόποινης πράξης, μέσω της συμπερίληψης, μεταξύ άλλων, ειδικών σεμιναρίων σε κύκλους μαθημάτων συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης.
• Να δρομολογήσει ταχέως, και σε συνεργασία με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, τη δημιουργία ενός κεντρικού συστήματος συλλογής δεδομένων με σκοπό τη συλλογή και την τακτή δημοσίευση στατιστικών στοιχείων που αφορούν προκαταρτικές έρευνες, εκκρεμοδικίες, ετυμηγορίες και επιβληθείσες ποινές σε εγκλήματα με ρατσιστικό κίνητρο.
• Να ενθαρρύνει τη σύσταση ομάδων εργασίας απαρτιζόμενων από διορισθέντες εισαγγελικούς λειτουργούς με ειδίκευση στην εξέταση ρατσιστικών εγκλημάτων. Στο ενδιάμεσο διάστημα έως τη σύσταση των ομάδων αυτών προτείνεται ο διορισμός ενός τουλάχιστον ειδικού εισαγγελέα, με υψηλή ειδίκευση και ευαισθησία, προκειμένου να εποπτεύει το έργο των εισαγγελικών λειτουργών σε υποθέσεις που αφορούν εικαζόμενη τέλεση ρατσιστικού εγκλήματος.

Προς την Ευρωπαϊκή Ένωση

• Η Γενική Διεύθυνση Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οφείλει να αξιολογεί τον βαθμό συμμόρφωσης της Ελλάδας προς τις υποχρεώσεις που υπέχει δυνάμει του περιφερειακού και Ευρωπαϊκού Δικαίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και δυνάμει του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και της απόφασης πλαισίου για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, σε ό,τι αφορά την πρόληψη και τη δίωξη ρατσιστικών και άλλων μισαλλόδοξων πράξεων βίας, καθώς και να γνωστοποιεί τα πορίσματά της στην ετήσια έκθεσή της για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
• Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει να παρέχει χρηματοδοτική στήριξη, μεταξύ άλλων και μέσω του προγράμματος χρηματοδότησης «Θεμελιώδη δικαιώματα και ιθαγένεια», σε πρωτοβουλίες οι οποίες επιδιώκουν να καλύψουν τις ανεπάρκειες που παρατηρούνται στον τρόπο απόκρισης των ελληνικών αρχών σε εκδηλώσεις ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, όπως σε επιμορφωτικά μαθήματα ειδίκευσης που απευθύνονται σε αστυνομικούς και δικαστικούς υπαλλήλους, καθώς και σε εκστρατείες ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης, προκειμένου να ενθαρρύνεται η καταγγελία εγκλημάτων μίσους, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, ιδίως μεταξύ των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο.
• Η Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οφείλει, στο πλαίσιο των περιοδικών της εκθέσεων για τα θεμελιώδη δικαιώματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και μέσω άλλων ενεργειών, να αξιολογεί τον βαθμό συμμόρφωσης της Ελλάδας προς το ευρωπαϊκό δίκαιο και τις ευρωπαϊκές αρχές για την καταπολέμηση του ρατσισμού και των διακρίσεων. Η Επιτροπή LIBE οφείλει γενικότερα να επισημάνει το πρόβλημα της ρατσιστικής βίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να συμπεριλάβει συστάσεις για την ανάληψη συγκεκριμένων δράσεων με σκοπό την αντιμετώπιση των ανησυχιών αυτών.
• Η ομάδα εργασίας του Συμβουλίου για τα θεμελιώδη δικαιώματα (FREMP) οφείλει γενικότερα να επιληφθεί του ζητήματος της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να εξετάσει τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των εν λόγω ανησυχιών σε επίπεδο ΕΕ.
• Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ οφείλει να μελετήσει σε βάθος τις εκδηλώσεις ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας στην Ελλάδα προκειμένου να παρέχει σε οργανισμούς λήψης αποφάσεων, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στοιχεία και αναλύσεις σχετικά με την αξιολόγηση του βαθμού συμμόρφωσης της Ελλάδας προς τις υποχρεώσεις που υπέχει για την καταπολέμηση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας.

Προς το Συμβούλιο της Ευρώπης

• Ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα οφείλει να εξετάσει το ενδεχόμενο πραγματοποίησης επίσκεψης στην Ελλάδα, προκειμένου να αξιολογήσει και να αναδείξει την κρατούσα κατάσταση στη χώρα σε ό,τι αφορά τις εκδηλώσεις ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο, καθώς και να εισηγηθεί τη λήψη κατάλληλων μέτρων για την αντιμετώπιση των διαπιστωμένων ανησυχιών.
• Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI) οφείλει να δώσει συνέχεια στις ανησυχίες που διατυπώνονται στην έκθεσή της του 2009 και να μην περιμένει μέχρι την ολοκλήρωση του κύκλου πενταετούς διάρκειας για την αξιολόγηση της Ελλάδας αλλά να εξετάσει το ενδεχόμενο να εκδώσει δήλωση σχετικά με την εντεινόμενη ρατσιστική και ξενοφοβική βία στην Ελλάδα ή να εισηγηθεί τη λήψη άλλων άμεσων μέτρων.

Προς τα Ηνωμένα Έθνη

• Ο Ειδικός Εισηγητής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Μεταναστών οφείλει να διασφαλίσει ότι η επόμενη επίσκεψή του στην Ελλάδα θα επιστήσει την προσοχή στις εκδηλώσεις ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας σε βάρος μεταναστών και αιτούντων άσυλο και θα οδηγήσει σε συστάσεις για τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων με σκοπό την αντιμετώπιση των διαπιστωμένων ανησυχιών.
• Ο Ύπατος Αρμοστής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ο Ειδικός Εισηγητής για τις σύγχρονες μορφές ρατσισμού οφείλουν, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, να εξετάσουν το ενδεχόμενο πραγματοποίησης επίσκεψης στην Ελλάδα, καθώς και να παρακολουθούν στενά και να εφιστούν την προσοχή στην επικρατούσα κατάσταση στη χώρα μέσω, μεταξύ άλλων, της λήψης μέτρων κατεπείγοντα χαρακτήρα και της διατήρησης επαφών με την κυβέρνηση για μεμονωμένες υποθέσεις.
• Συναφή συμβατικά όργανα, όπως η Επιτροπή για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων και η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οφείλουν να ζητήσουν λεπτομερή ενημέρωση από την ελληνική κυβέρνηση σχετικά με τα μέτρα που έχει λάβει για την αντιμετώπιση εκδηλώσεων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας στο πλαίσιο των προσεχών αξιολογήσεων που αναμένεται να εκπονήσουν για τον βαθμό συμμόρφωσης της Ελλάδας προς τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών Περί Καταργήσεως Κάθε Μορφής Φυλετικών Διακρίσεων και το Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, καθώς και να εισηγηθούν την ανάληψη συγκεκριμένων δράσεων για την αντιμετώπιση των διαπιστωμένων ανησυχιών.
• Μέλη του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οφείλουν, κατά τον δεύτερο κύκλο αξιολόγησης της Ελλάδας στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Περιοδικής Επιθεώρησης του 2016, να ζητήσουν από την ελληνική κυβέρνηση να απαριθμήσει τυχόν μέτρα που έχει λάβει για την αντιμετώπιση εκδηλώσεων ρατσιστικής και ξενοφοβικής βίας, συμπεριλαμβανομένων όσων συνιστούν υλοποίηση των συστάσεων της παρούσας Έκθεσης για βελτίωση του τρόπου απόκρισης των αστυνομικών και εισαγγελικών αρχών.

Ευχαριστίες

Η Judith Sunderland, ερευνήτρια, και η Eva Cossé, βοηθός ερευνήτρια, αμφότερες στο Τμήμα Ευρώπης και Κεντρικής Ασίας της Human Rights Watch, διεξήγαγαν την έρευνα για την εκπόνηση της παρούσας Έκθεσης. Η Έκθεση συντάχθηκε από τη Judith Sunderland βάσει στοιχείων της Eva Cossé και την επιμελήθηκε ο Benjamin Ward, αναπληρωτής διευθυντής στο Τμήμα Ευρώπης και Κεντρικής Ασίας. Η Veronika Szente-Goldston, προϊσταμένη συνηγορίας στο Τμήμα Ευρώπης και Κεντρικής Ασίας, αναθεώρησε το κείμενο της Έκθεσης και συνέβαλε στη σύνταξη των συστάσεων. Η Aisling Reidy, ανώτερη νομική σύμβουλος, παρείχε υπηρεσίες νομικού ελέγχου και ο Tom Porteous ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο του προγράμματος. Στην παραγωγή της Έκθεσης συνέβαλαν η Marina Pravdic, συνεργάτιδα στο Τμήμα Ευρώπης και Κεντρικής Ασίας, η Grace Choi, διευθύντρια εκδόσεων, η Kathy Mills, ειδικός σε θέματα εκδόσεων, και ο Fitzroy Hepkins, υπεύθυνος αλληλογραφίας.

Η Human Rights Watch ευχαριστεί θερμά όλους όσοι συνέδραμαν στη διεξαγωγή της έρευνας στην Ελλάδα. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τους Yunus Mohammadi, Σπύρο Ριζάκο, Μαριάννα Τζεφαράκου, Ευθαλία Παππά, Τίνα Σταυρινάκη, Ευγενία Κουνιάκη, Mubarak Shah και Saleh Ibrahim, καθώς και το προσωπικό των ΜΚΟ «Praksis» και «Γιατροί του Κόσμου». Ευχαριστούμε επίσης θερμά όλους τους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο που μίλησαν μαζί μας για τις εμπειρίες τους.

Την Έκθεση μετέφρασε στα ελληνικά η Σοφία Καλαϊδοπούλου και επιμελήθηκε η Eva Cossé. Τη διόρθωση των κειμένων ανέλαβε η Ελεάννα Λαμπάκη.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ I – Κείμενο από μανιφέστο κατά των μεταναστών, Αθήνα

ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ

Ήρθατε στην Ελλάδα χωρίς κανένας να σας καλέσει. Εμείς, οι φιλόξενοι και πονόψυχοι Έλληνες, σας δεχθήκαμε με στοργή, σας δώσαμε τροφή, ρούχα, νοσοκομειακή περίθαλψη, στέγη. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΣΑΣ. Εσείς όμως, αντί να μας ευχαριστήσετε, ανταποδώσατε με κλοπές καταστημάτων και σπιτιών, δολοφονίες ηλικιωμένων για 10 ευρώ, φόνους για διακίνηση ναρκωτικών, συμβόλαια θανάτου, βιασμούς γυναικών και γιαγιάδων, ξυλοδαρμούς ηλικιωμένων, κακοποίηση ανηλίκων, βρώμα και αρρώστιες.

Δεν σεβαστήκατε τη φιλοξενία μας, τα ήθη και τα έθιμά μας, προσβάλλοντας όλους εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, τη θρησκεία μας, τον πολιτισμό μας, την υπερηφάνεια μας, τις ΖΩΕΣ μας.

Ζείτε εδώ με τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΟΥΛΑΤΕ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΡΝΕΙΑ.

Αυτή η χώρα δεν έχει χρήματα ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. Σας δεχόμαστε αναγκαστικά στα νοσοκομεία μας που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν εμάς τους ίδιους, και στέλνετε τα παιδιά σας στα σχολεία μας που ΕΜΕΙΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΤΑΪΖΟΥΜΕ, δεν θέλουμε να σας δώσουμε ούτε 1 ευρώ.

ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ. ΕΙΣΤΕ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ ΕΔΩ. Πάνω από το 90% του ελληνικού λαού θέλει να φύγετε και να μην ξαναγυρίσετε ποτέ και τρέφει οργή και μίσος για όλους εσάς, επειδή προσβάλατε την αξιοπρέπειά μας.

Είμαστε οργισμένοι με αυτή την κυβέρνηση και με όλους τους πολιτικούς που σας έφεραν εδώ, που σας στηρίζουν και που σας υπερασπίζονται ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΣΑΣ. Από εδώ και στο εξής, θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να πιέσουμε εσάς και τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ που σας στηρίζουν ώστε να ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΧΩΡΑ (ή ό,τι αφήσατε από αυτήν).

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΜΕΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ. ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τα τμήματα με κεφαλαία και έντονη γραφή εμπεριέχονταν στο πρωτότυπο.